Syn Paula Johanna Anselma, filozof niem.; przedstawiciel klas. filozofii niem.; wywodził się ze szkoły heglowskiej, a zarazem należał do radykalnych krytyków idealizmu G.W.F. Hegla; podjął także krytykę chrześcijaństwa jako produktu alienacji i źródła zła społ.; głosił idee antropol. materializmu, opartego na naturalistyczno-sensualistycznej (naturalizm, sensualizm) koncepcji człowieka, prowadzące do sformułowania wizji nowej, antropocentrycznej religii miłości. Poglądy Feuerbacha stanowiły inspirację, a zarazem kryt. punkt odniesienia dla kształtowania się myśli K. Marksa i F. Engelsa, wywarły także wpływ na myśl N.G. Czernyszewskiego, M. Hessa, M. Stirnera; współcz. filozofia dialogu uważa Feuerbacha za jednego ze swych prekursorów z racji jego krytyki utożsamiania istoty Boga z istotą rozumu oraz wagi przywiązywanej do kategorii zmysłowości i miłości; O istocie chrześcijaństwa (1841, wyd. pol. 1959), Wykłady o istocie religii (1851, wyd. pol. 1953), Wybór pism (t. 1-2 1988). H. JANKOWSKI Etyka Feuerbacha, Warszawa 1963; R. PANASIUK Feuerbach, Warszawa 1981. [Encyklopedia PWN]