Pisarz amer.; wiódł pełne przygód życie jako reporter i korespondent wojenny; uczestniczył w obu wojnach świat. i wojnie domowej w Hiszpanii; związany z paryską cyganerią artyst.; myśliwy, rybak i miłośnik corridy. Główne miejsce w twórczości Hemingwaya, w znacznej mierze autobiogr., zajmują powieści: pesymistyczno-anarchiczny manifest powojennego ® straconego pokolenia Słońce też wschodzi (1926, wyd. pol. 1958), pacyfistyczny protest przeciw okrucieństwu i bezsensowi wojny Pożegnanie z bronią (1929, wyd. pol. 1931), apologia heroicznej walki i śmierci amer. zwolennika republiki w hiszp. wojnie domowej Komu bije dzwon (1940, wyd. pol. 1957), filoz. parabola samotnych zmagań człowieka z własnym przeznaczeniem Stary człowiek i morze (1952, wyd. pol. 1956). Typowi bohaterowie prozy Hemingwaya — ludzie mężni, często brutalni i prymitywni, a zarazem świadomi swego tragicznego, irracjonalnego losu — poszukują sensu życia w walce z naturą i wrogiem. Hemingway wypracował własną metodę pisarską, łączącą zwarty i rzeczowy styl (naśladujący mowę potoczną) z ukrytym liryzmem i wieloznaczną symboliką. Ponadto liczne opowiadania (m.in. Śniegi Kilimandżaro 1936, wyd. pol. 1956, najobszerniejszy wybór 49 opowiadań 1938, wyd. pol. 1964), książki reportażowo-podróżnicze i wspomnieniowe: Śmierć po południu (1932, wyd. pol. 1971), Zielone wzgórza Afryki (1935, wyd. pol. 1959), Ruchome święto (1964, wyd. pol. 1966), Sygnowano: Ernest Hemingway. Artykuły i reportaże 1920-1956 (1967, wyd. pol. 1975); 1954 otrzymał Nagrodę Nobla. J.R. KRZYŻANOWSKI Ernest Hemingway, Warszawa 1963; C.H. BAKER Ernest Hemingway..., Warszawa 1979. MNEP PWN 2000