Nie rozumiem okreslenia zawartego w stopce "doktor medycyny". Jesli juz do doktor nauk medycznych, lub tez M.D., ewentualnie lekarz med. ze stopniem doktora nauk. Poza tym jesli nie posiada obywatelstwa polskiego nie przysluguje mu prawo do poslugiwania sie stopniem dr n. medycznych. Pomijajac esencje wydaje mi sie, ze autor jako empiryk powinien byc dokladny w formulowaniu stwierdzen. Mam wrazenie bowiem, ze wywody nie sa logiczne.

Nie wiem, co podkusiło wybitnego filozofa Macieja Potępę, żeby spisywał jakieś teksty (przyjmując, że jest udowodnione, że spisywał). Pomijając fakt, że ściąganie ze zrozumieniem, choć naganne, także wskazuje na obycie ze skomplikowanym przedmiotem, to poza wszystkim liczne prace Macieja Potępy dowodzą całkowitej, twórczej samodzielności. Jego książki-wykłady o Husserlu i Heideggerze są z punktu widzenia precyzji i jasności wykładu nieprawdopodobnie trudnego, zmagającego się z ograniczeniami języka przedmiotu (jeśli zainteresowanie filozofii można nazwać "przedmiotem"), a także ładunku inspiracji i "sugestii" wyższego rzędu, nie tylko wybitnie godne uwagi w literaturze polskiej, ale także - zaryzykuję z dużą pewnością - światowej.
Czytałem i czytam

Z dniem I marca 2007 decyzja Centralnej Komisji ds Stopni i Tytulow o odebraniu dr hab. Maciejowi Potepie tytulu naukowego profesora z czerwca 2003 uprawomocnila sie.

O ile z artykułu jednoznacznie wynika, że prace prof. Potępy składają się z nieoznaczonych cytatów, a samodzielne komentarze ograniczają do łączników w rodzaju: ,,a więc”, ,,z czego wynika” (nie napisano słowa, czy i ile jest cytatów oznaczonych), to ze skromnej noty umieszczonej w GW dowiedzieć się można było, że na około dwóch tysięcy stron prac profesora, inkryminowanych jest kilkadziesiąt (40 czy 50).

Nie znam osobiście profesora Potępy, nie jestem też, ani nie byłem jego studentem, miałem zaledwie możność słuchania kilku jego wykładów. I pragnę bardzo dobitnie stwierdzić, że rzadko zdarzało mi się obcować ze znawcami filozofii tej klasy. Horyzonty wiedzy, swoboda w operowaniu nią, rzutkość, rozpiętość skojarzeń imponują. Do tego dochodzi wspaniały kontakt z audytorium, pogoda, poczucie humoru, spokój i skromność. Nie widziałem, by profesor zmarszczył brew, gdy ktoś w trakcie wykładu wyrwał się z komentarzem – owszem, potrafił przerwać (jeśli uważał uwagę za interesującą), rozwinąć wątek poboczny i swobodnie powrócić do zasadniczego toku wywodu. Byłem również świadkiem zachowania doprawdy rzadkiego, dokumentującego klasę i skromność osoby – po dyskusji p

Byłem również świadkiem zachowania doprawdy rzadkiego, dokumentującego klasę i skromność osoby – po dyskusji problemów poruszanych w trakcie wykładu, kiedy wszyscy kierowali się do wyjścia, profesor podszedł do jednego z uczestników, podziękował za ciekawe pytania i uścisnął mu dłoń.

Nie mieści mi się w głowie, by naukowiec tej miary mógł z rozmysłem dopuścić się czynów, które mu się zarzuca. Jestem przekonany, że to – jakkolwiek naganne – jedynie zaniedbania.

Bardzo łatwo z Nowego Yorku oceniać innych, którzy mieszkają w Polsce.

Panie Wroński, wstydu Pan oszczędź.
Z zażenowaniem czytam Pana artykuły w Forum Akademickim. Z obrzydzeniem pozostaje przyglądać się nagonce, jaką Pan rozpętał w polskiej nauce.
Nie jestem naukowcem, tym bardziej nie mogę być plagiatorem, więc mój sprzeciw jest bezinteresowny.
Podejrzenie w Pana ustach to oskarżenie, oskarżenie to wyrok.
Oby Pana postawiono przed wirtualnymi zarzutami o jakieś fałszerstwo. I niech się Pan wybroni przed sforą ujadaczy!