Wybaczcie proszę nieco lżejszy komentarz do bardzo poważnego tekstu.
Otóż mam trudności ze znalezieniem przyjaciół. A tekst powyższy każe mi wziąć pod uwagę, że to nie ze względu na moje wady, ale że moje oczekiwania już na starcie są zbyt wysokie. No wiecie, trudno mi znaleźć kogoś o moim poziomie empatii, traktowania dzieci jak ludzi itd. ;)

Autor wierzy w człowieka ,podoba mi się ten pogląd o "szacunku do samego siebie" jako drodze do szanowania innych .Niestety wystarczy włączyć jeden z "nośników" informacji np.TV i odrazu artykuł możemy zaliczyć do "utopijnych".Potrzeba wiele odwagi i determinacii wielu osób aby zmienić nasz system fałszywych wartości ,aby szczęście jednych budziło radość drugich ,a nie sazdrość i zawiść .Pozdrawiam.

Bardzo mądry artykuł, przeczący powszechnie głoszonemu stereotypowi "ludzie sukcesu są zawsze przedmiotem zawiści i niechęci". Osoby, które nie powielają wizji świata, jako walki z wynikiem zero-jedynkowym osiągają być może mniejszy sukces w sferze materialnej, lecz dużo większy w wymiarze społecznym - szacunek otoczenia. Lecz punktem wyjścia zawsze musi być szacunek dla samego siebie, a taki czasem trudno zbudować, jeżeli ktoś na starcie nie został wyposażony w taki kapitał, a okoliczności są niesprzyjające. Desperackie próby autokreacji mogą się skończyć przeszacowaniem własnej wartości kosztem innych ludzi - ich uprzedmiotowienia, a tzw. sukces staje się rekompensatą za skrywane (coraz głębiej) kompleksy.

...między ludźmi a także do zwierząt, do świata:

"Gdzie zatem i w jaki sposób szukać ludzi? /.../ Koniecznie w każdym razie tam, gdzie z uniezależniania innych czerpie się największe radości i satysfakcje. Nie ma tu przy tym znaczenia, czy ktoś taki czyni to z powodu swej genetycznej konstytucji, odebranego wychowania, czy też wieloletnich powiązań z emancypacyjnym modelem kultury. Rozpoznać takich, by tak rzec, emancypacjonistów jest znacznie łatwiej, niżby się wydawało. Po kierunku ich zaangażowań społecznych, ale też po sposobie opowiadania o zwierzętach i dzieciach. Słuchajmy pilnie. Być może znowu urośniemy wszerz i wzwyż przez nową piękną przyjaźń."

Dziękuję za ten tekst, czułam się coraz lepiej czytając go, ponieważ wiem, że wszystko to jest możliwe: traktowanie ludzi - w tym siebie - i zwierząt nieprzedmiotowo. Udane, głębokie, prawdziwe relacje, czy to w przyjaźni czy miłości - z ludźmi, do ludzi i zwierząt - to jest dopiero autentyczne poczucie szczęścia i podstawa wzajemnego rozwoju dającego satysfakcję i poczucie sensu życia i tego co w nim robimy. Dbałość o rozwój emocjonalny (ludzi, dzieci, społeczeństwa, zwierząt) to niezbędna baza do zdrowego wszechstronnego rozwoju intelektualnego.