Jestem zachwycona autorem i artykułem! Przeczytałam również inne pana prace i jawi mi się pan jako osoba bliska uosobienia ideału człowieka nauki, który nie tylko z klapkami na oczach drąży swoją wąską dziedzinę, ale potrafi również dowcipnie i w pełen erudycji sposób, opowiadać o innych zagadnieniach.

Jestem zachwycona autorem i artykułem! Przeczytałam również inne pana prace i jawi mi się pan jako osoba bliska uosobienia ideału człowieka nauki, który nie tylko z klapkami na oczach drąży swoją wąską dziedzinę, ale potrafi również dowcipnie i w pełen erudycji sposób, opowiadać o innych zagadnieniach.

Pani Nataszo, bardzo mi jest miło, ale może zamieściłaby Pani jakąś nutkę krytycyzmu, abym miał z czym polemizować :-)

Znalazłem trochę krytycyzmu w komentarzu pani Nataszy na temat mojej recenzji książki "Płeć mózgu". Zamieściłem odpowiedź przy tym komentarzu - tu tylko powiem: pani Nataszo, ja naprawdę bardzo lubię i cenię kobiety, chociaż nieco mniejszy entuzjazm budzą u mnie zaciekłe feministki - za dużo u nich statystycznie "męskich" cech :-)

jest Panu milo ?
" z klapkami na oczach drazy swoja waska dziedzine"
widac czyta Pan ze zrozumieniem jak na doktora przystalo :P

Autor ironizuje, ale obawiam się że większość czytelników przyjmie za dobrą monetę "polemikę" z poglądem że wszechświat jest odhumanizowany w świetle nauki. W rzeczy samej jest tak, gdyż wszechświat jest trudny do pojęcia dla laika, mającego ograniczoną wyobraźnię do obszaru niedoskonałych zmysłów. Fałszywe jest ustawienie problemu "humanizacji" skoro życie człowieka na ziemi to ułamek procenta jej historii jako planety, a z kolei funkcjonowanie ziemi to ułamek procenta istnienia układu słonecznego, itd...Świat jest niepoznawalny a nawet nie poznawalny sam byt ludzki, co udowodniłjuż w prosty sposób filozof Gorgiasz z Leintinol (480-375 p.n.e.)...

Oczywiście, chociaż artykuł jest żartobliwy, to problem jest poważny. W istocie tekst dworuje sobie trochę z naiwnego poszukiwania sensu humanizmu w zimnych i pustych otchłaniach Wszechświata. "Człowieczeństwa" nie znajdziemy ani na fizycznym, ani na biologicznym poziomie rzeczywistości. Natomiast szeroko pojęci humaniści z lubością przykrawają Wszechświat do człowieka, tak jakby został on dla niego stworzony. W rzeczywistości jest odwrotnie, to ludzkość zalęgła się na prowincjonalnej planecie, krążącej wokół przeciętnej z miliardów gwiazd na obrzeżach jednej z typowych galaktyk spiralnych. Wyewoluowała wcale niedawno z małpich przodków w wyniku loterii przypadkowych zdarzeń. Nadawanie przeraźliwie rozległym i obojętnym na nas pustkom kosmosu ludzkich sensów, choć psychologicznie zrozumiałe, stanowi wyraz już to chciejstwa, już to ignorancji. Nie dziwi zatem opór "humanistów" przeciwko teorii Kopernika czt Darwina. Oczywiście to właśnie nauki ścisłe odarły Wszechświat z naiwnego "humanizmu". Zadziwiające wielu ludzi ciągle jednak tego nie dostrzega. I o nich wsumie jest ten tekst :-). Niestety, obawiam się, że tego rodzaju komentarze obdzierają go z żartobliwości :-).

A w ogóle, to chyba nie docenia Pan inteligencji czytelników Racjonalisty.