Nie jesteśmy zbawienie przez uczynki, ale poprzez łaskę. Oczywiście nie oznacza to, że nie należy czynić dobrze, ale też same uczynki bez wiary w Chrystusa jako zbawiciela mogą być niewystarczające. Dużo na ten temat można znaleźć.

Myślę, że traktowanie wiary jako firmy ubezpieczeniowej, jak Pan to nazwał, nie jest źrodłem egzystencjonalnej bojaźni. Lęk ten wprowadza (jeśli tak można powiedzić) dopiero pojecie wiary, jako skoku w przepaść - bez kalkulacji. Motta przed tekstem pokazują właśnie te dwa podeścia i różne konsekwencje - poczucie bezpieczeństwa i beztroski, płynące z zakladu oraz napięcia i zaangażowania, wynikające z całkowitego podporządkowania wierze, jak pisze Kierkegaard. 
Pozdrawiam, autor.

Bardzo zaciekawił mnie zaproponowany wywód. Podoba mi się.
Pozdrawiam

Zaklad Pascala:
1) Bog istnieje  i nagradza za wiarę życiem wiecznym.
2) Bog nie istnieje i nie istnieje życie wieczne.
Otoz Zaklad Pascala obalil sam Kosciol Rzymsko-katolicki twierdzac, ze nawet (porzadni) ateisci pojda do nieba i zostana nagrodzeni zyciem wiecznym. Tak wiec wiara nie jest konieczna aby byc nagrodzonym. Wystarcza dobre uczynki. Ja bym odwrocil  zaklad Pascala i powiedzial: Spieszmy sie czynic dobre uczynki. Bowiem jesli nie istnieje zycie wieczne, to juz ich nie uczynimy. A jesli istnieje, to co to za zycie, w niebie jest z definicji samo dobro wiec jak tam zrobic cos dobrego. Drugiej szansy na dobre uczynki na tej Ziemii nie dostaniemy.

Trudno dziś pisać o zakładzie  Pascala nie przywołując rozważań o moralnych aspektach traktowania wiary w Boga jako firmy ubezpieczeniowej, błędem jest również założenie, że to ubezpieczenie jest darmowe, jego wpływ na nasze możliwości poznawcze jest zdecydowanie ograniczający, a wreszcie sama wiara produkuje lęki egzystencjalne.