Nie wiem, czy dobrze wyczuwam Pańską niechęć do terminu totalitaryzm. Jeżeli dobrze, to zgodzimy się chyba, że SALO wciąż trwa. Przecież Pasolini był zbyt mądry, żeby ograniczyć się do rozprawy z ową La Repubblica di Salo, Mussolinim, a nawet i całym faszyzmem. Tym, co zaprzątało tak naprawdę głowę Pasoliniemu to była droga ku katastrofie, jaką podąża społeczeństwo, nazwijmy je tu- przemysłowym. Mniej znanym filmem Pasoliniego jest "Il porcile" - "Chlew". I tu gdzieś spotykają się "Człowiek jednowymiarowy" Marcusego i "Człowiek - wieprz" Pasoliniego. To ludzkość przemierza wciąż ów Krąg Namiętności (Girone delle manie), z wielkim apetytem zżera ekskrementy w Kręgu Gówna (Girone della merda), no i wciąż nie brakuje takich, co zafundowaliby nam jakiś Krąg Krwi (Girone del Sangue). Tak rozumiem Pańskie uwagi o kategorii "Kohlenklaua" Klemperera zastosowane do analizy poczynań PIS-u. Rzeczywiście trudno jest zrozumieć SALO, nie wiedząc, co obwieścił kiedyś J. Benda, a co próbowali stosować różni jego pogrobowcy. A jednak "contra spem spero" nie tracę wiary, że można wyjść z SALO. Dlatego zawsze, kiedy jestem w Rzymie biegnę na cmentarz protestancki na Testaccio i składam po jednej czerwonej róży na grobach Antonio Gramsciego i poety angielskiego Johna Keatsa (na nagrobku tego ostatniego wyryto zastanawiające słowa: "Here lies One Whose Name was writ in Water").

to zaiste bardzo interesujace, co wasc wypisujesz o recepcji Pasoliniego w Niemczech. Jakos ani w zyciu studenckim, ani intelektualnym nie zauwazylem, zeby Pasolini byl ogladany w Niemczech. Jezeli wasc masz jakies informacje: kiedy i gdzie wyswietlany był pasolini w niemczech, daj waść znać. z chęcią sprawdzę, w ktorym to miejscu sale swiecilly pustkami. prosze o konkrety, a jezeli wasc ich nie podasz, to znaczy, ze wyssales sobie teoryjke z palca, po to, zeby popisac o jakims niszowym rezyserku, ktorego nazwy juz nie pamietam, a ktorego umiesciles na koncu tekstu. to jest klasyczny zwod: powiedziec A jest beeee, lepsze od A jest B (chociaz o A nie ma sie zielonego pojecia).

powiadasz wasc, ze pasolinim interesuja sie starcy - zapewniam waszmoscia, ze w duszy mojej nie ma ani jednego siwego wlosa.

Pytanie co na temat Passoliniego sadzi sie w Niemczech, jest pytaniem zastanawiajacym. W ktorych Niemczech? Jacy Niemcy? Istotnie, w Berlinie Salo mozna obejrzec od czasu do czasu w ktoryms z malych, niekomercjalnych kin. Widownia swieci pustkami. Homoseksualizm Passoliniego nikogo tutaj ani nie wzburza ani nie dziwi. Jego poglady na geneze "totalitaryzmu" interesuja garstke intelektualistow w wieku przedemerytalnym.
Jego romans z PCI nie jest ani elemententem obciazajacym ani okolicznoscia lagodzaca.
Szkoda ze tacy tworcy odchodza w coraz bardziej zamierzchla przeszlosc przyslaniani zaslonami coraz to nowych mod i trendow.

Z drugiej strony co by bylo gdybysmy to pytanie odwrocili i zapytali sie jak wyglada obecnie recepcja wczesnego Fassbindera w Polsce?

pierwszy raz z Pasolinim miałem kontakt kilkanascie lat temu i własnie z "Salo". Zobaczyłem to z wypiekami na twarzy. Odłożyłem ten film. Później jakos tak się złozyło, że zaczerpnąłem dług intelektualny u Franciszka Ryszki i ponownie wróciłem do "Salo". Uważam, że jest to najlepsze z mozliwych przedstawienie czegoś, co się okresla mianem totalitaryzmu (nie cierpie tego pojęcia). Nosiłem sie z zamiarem przedstawienia tego filmu polskim studentom politologii. Powiedziałem, że jest taki film, że jak chcą, to możemy zobaczyć go i podyskutować (swojego czasu ze dwie nocki przy wódce prowadziłem z przyjaciółmi dyskusję na temat tej pianistki, która gra, gra, gra i na koniec wyskakuje z okna). Studenci - ci oczywiscie bardziej ciekawscy - zobaczyli sobie ten filmik i na zajęciach z oburzeniem mi wyznali: "jak pan może proponowac takie filmy".
Uważam, że do tego filmu trzeba dojrzeć intelektualnie. trzeba przede wszystkim wiedzieć czym była Republika Salo, czym była tzw. zdrada klerków i dlaczego mieszanie ras jest gorszą zbrodnią niż homoseksualizm i co to jest "totalitarna" estetyka.

Przy sobocie pospałem sobie trochę dłużej. Śniadań nie jadam, więc otworzyłem internet, a tam w "Racjonaliście" ktoś przypomina genialny film Pier Paolo Pasoliniego "Salo albo 120 dni Sodomy". Ucieszyłem się bardzo. Uwielbiam Pasoliniego, zarówno jako reżysera, ale i jako pisarza. Chociaż z filmów najbardziej cenię "Ewangelię według świętego Mateusza" oraz "Teoremat". Zawsze we Włoszech biegam po księgarniach w poszukiwaniu Pasoliniego. Najlepiej pod tym względem zaopatrzona jest komunistyczna księgarnia "Rinascita" na via delle Boteghe Oscure w pobliżu polskiego kościoła św. Stanisława. A przecież Pasolini wyleciał w 1949 roku z PCI. "L'Unita" zarzuciła mu: "scandalo omosessuale", zarażenie się ideami Gide'a, Sartre'a i "piu deleteri aspetti della degenerazione borghese". We Włoszech Pasolini przeżywa istny renesans, w Polsce różne nowe "śmiecie" reklamuje się jako rewolucję w filmie, a ciekawe, co o Pasolinim mówi się w Niemczech. Dziękuję za tę wzmiankę o Pasolinim.

w tej miksturze zabrakło rzeczy najwaznijeszej:

"Salo, albo 120 dni Sodomy" - Passoliniego.

- innymi słowy, ugotowałeś waść rosół z kury, nie dodając do niego kury. wyszła zatem woda na kostce Knorra, która z rosołem nie ma nic wspólnego.

"Visconti, człowiek, który potrafił pogodzić w swym istnieniu dwie tak sprzeczne tożsamości - marksisty i arystokraty" Tożsamości arystokratów i marksistów wcale nie są sprzeczne. Arystokraci zawsze uzurpowali sobie prawo do uszczęśliwiania plebsu na siłę. Kiedy tracili swoje znaczenie klasy uprzywilejowanej (uszczęśliwiającej :))podczas wolnorynkowych przemian w 19 w duża ich część zaczęła się identyfikować z marksizmem. Poczytajcie sobie o terrorystach (i terrorystkach) samobójcach w carskiej rosji. To nie byli na pewno chłopi albo robotnicy