Ingmar Bergman przedstawiał te uniwersalne wartości (miłość, zrozumienie itd.) bez których ludzkość nie ma szans przetrwania lub sensu dalszej egzystencji. Sposoby w jaki przedstawiał konstrukcje duszy (psychiki) oraz mechanizmy nią rządzące są fenomenalne, dowodzące boskości wnętrza człowieka i nigdy do końca nie odkrytej ("Namiętności Anny", "Jak w zwierciadle"). Moim zdaniem Bergman ukazywał nie tylko ludzi podupadających na wierze("Goście wieczerzy pańskiej") ale jednostki poszukujące Boga ("siódma pieczęć").
Niewątpliwie jest to wielka strata dla kina (psychologicznego) natomiast jestem pewien że filmy Bergmana zaczną żyć pełnym oddechem w kolejnych stuleciach kinematografii ukazując w klasycznie pięknej okazałości prawdę o człowieku.

kiedy jeszcze nie stawiałem sobie pytań o sens istnienia i jakichkolwiek tego typu filozoficznych pytań. Laudate omnes gentes Ingmara Bergmana! Cześć Jego Pamięci!
PS: cieszę sie, że to właśnie Pani napisała ten tekst. Pozdrawiam serdecznie i do zobaczenia.

Ingmar Bergman to niewątpliwie jeden z najbardziej ludzkich ludzi, jacy pojawili się na tym świecie. Z wyrokiem śmierci w chwili narodzin. Jak każda żyjąca istota zresztą. Smutne to, ale taka brutalna (a może nie?) jest natura. Mówi się, że człowiek wart jest tyle, ile warte jest to, co po sobie zostawi. Dla większości są to wartości "namacalne". Tym bardziej teraz, kiedy poziom kultury i wrażliwości intelektualnej niebezpiecznie zaczyna się obniżać. I to nie tylko w Polsce. Dowodzi tego popularność rozmaitych prostackich seriali schlebiających najniższym intelektualnym wymaganiom, jak choćby kretyński i bezdennie kiczowaty tasiemiec "Moda na sukces" i wiele podobnych "tworów" troglodytów z jaskiń ciemnoty i obskurantyzmu. Filmy Bergmana nie są rozrywką. Są wyłuskanym z powłok pozorów obrazem rzeczywistości, choć obraz ten należy oglądać przez intelektualne i filozoficzne okulary. I na pewno nie jest to obraz sielankowy. To raczej mroczny i tajemniczy zarazem obraz psychiki ludzkiej. Obraz zmuszający do myślenia, do refleksji. Większość Jego filmów oglądałem w czasach "tej wrednej komuny". W czasach, kiedy jeszcze nie zastanawiałem sie poważnie nad egzystencją, kiedy jeszcze nie st

Liv Ullmann przeczuwajac Bergmana odejscie wsiadla w prywatny smolot i poleciala do niego. Zdarzyla sie do niego przytulic... .
Powazny i zwariowany - tak mowila o Bergmanie Maria Bonnevie.
Sam Bergman czesto powtarzal, ze wszystko zaczyna sie od ciszy. Jak czlowiek wyluzuje to bedzie tym kim jest naprawde.

Tak, Bergman byl 100 % czlowiekiem osadzonym calkowicie w rzeczywistosci, z otwartymi wszystkimi zmyslami i pelna koncentracja. Obserwujac i doswiadczajac swiata kobiety byl szczery i prosty w odzwierciedleniu tego swiata jezykiem sztuki. Byl wielkim, ze nie tylko odrzucil Boga w swojej tworczosci i zajal sie czlowiekiem, lecz takze, ze odrzucil wszelkie patriotyzmy z mistycznym woodo - jezykiem, i roznymi prorokami, co czyni jego sztuke uniwersalna. Dziekuje, ze napisala Pani tak pieknie o tym intensywnym czlowieku.

Czas wielkiego artysty dobiegł końca.Widziałam wiele Jego filmów, ale najbardziej lubię "Tam gdzie rosna poziomki". "Szepty i krzyki" też lubię. cześc Jego pamości!