Nie musimy czekać na wyrok lekarzy by spojrzeć inaczej na własne życie.
Umieramy każdego dnia, odkładając coś na jutro zabijamy dzień dzisiejszy. Nie zabijamy swoich dni, zarzućmy rutynę. Traktujmy każdy dzień jak ostatni dzień życia, bo celem życia jest samo życie.

Zdarzały mi się w życiu różne rzeczy, jednak zawsze otarcie się o śmierć przywracało życiu właściwą hierarchię ważności. I choć takie przeżycia do przyjemnych nie należą, to skutki są jak najbardziej zbawienne - życie po prostu staje się łatwiejsze, bardziej przyjazne, mniej w nim negatywnych emocji, niemocy itp. Ważne i nie ważne układają się we właściwym porządku.

mogą powiedzieć , że życie jest piękne , i to nie wszyscy . Czasami trzeba komuś pomóc odejść godnie i bez cierpień (eutanazja) . Od dawna żyję z przekonaniem o kruchości życia i jego nieuchronności. W przypadku choroby (przykład prof. Religi) nie chcę cierpieć z bólu.

Polecam film "The Bucket List". www.stopklatka.pl/film/film.asp?fi=31002

Miałem w poprzednim poście napisać o Fundacji, ale jakoś wyszło inaczej (zainteresowani mogą sami zajrzeć na ich stronę). Znam historie realizacji wielu zwariowanych marzeń, ale chyba najpiękniejsza jest historia kiedy mały chłopiec w bardzo złym stanie patrzył z taką tęsknotą na śnieg za oknem, że pani psychoplog złapała wiadro, przyniosła śnieg i pozwoliła dzieciom na szpitalnej sali rzucać w siebie śnieżkami. Awantura była na cztery fajerki, ale dzieciaki aż krztusiły się ze śmiechu.  

Niczego w swoim życiu bym nie zmienił, od samego początku jest realizacją najprostszych marzeń, tyle, że ubrane dziś w dorosłość i wiedzę. Myślę, że ludzi, którzy relizują swoje marzenia jest znacznie więcej, niż nam się wydaje - realizacja pewnych marzeń wymaga ogromnej powagi, oto dlaczego.
Cała reszta to jarczmarczna parada, pełna hałasu i prostej rozrywki. Śmierć, czy ona, prócz prymitywnego strachu, coś zmienia, zwłaszcza między znaną nam mentalnością? Życie trwa, warto pozostawić po sobie coś więcej, niż krzyki.

W każdym dużym mieście są szpitale z oddziałami onkologicznymi. Tuż obok nas codziennie ktoś staje w obliczu paskudnej diagnozy (która nigdy nie brzmi ma pan sześć miesięcy życia). Nie zapomnę rozmowy ze sprzątaczką z onkologii dziecięcej, która po śmierci jednego z małych pacjentów płakała na balkonie i próbowała sie opanować, żeby móc wrócić do innych pacjentów. Zapytałem czemu tu pracujesz? "Gdzie inndziej też byłabym sprzątaczką, słuchałabym opowieści o nowych samochodach i narzekań na podatki. Już bym nie umiała być gdzieindziej". Pacjenci walczący o życie czasem decydują się na wspaniałe szaleństwa. (Czasem wręcz przeciwnie.) Obawiam się, że ta opowieść nie zdradza znajomości tych środowisk.     

"Wyobraź sobie, że za miesiąc umrzesz. Jak będziesz żył przez ten miesiąc? A teraz zacznij żyć tak na codzień."