Stalin był sprytniejszy, niż zwykliśmy go na co dzień oceniać. Wprost kiedyś stwierdził trzeźwo, że komunizm pasuje do Polaków, jak siodło do krowy. Z kolei musiał jakoś zorganizować swoją władzę na terenach de facto mu przyznanych po Teherania i Jałcie. Zatem przez kilka pierwszych lat swojej władzy w Polsce tworzył pozory, że wszystko jest w porządku, że będzie kontynuacja dawnych rządów, przynajmniej ogólnie. Stąd symbolika w Sielcach nad Oką, polskie mundury (ale już nie orzeł na czapkach), polscy oficerowie. Stąd przeciwstawienie się zmianie hymnu narodowego, postulowanej przez niektórych gorliwców z polskich środowisk. Równocześnie wybijano podziemie niepodległościowe i kontynuowano fizyczną eliminację polskich elit.  Ostateczne odkrycie kart nastąpiło w 1949 roku, gdy teren był już  odpowiednio oczyszczony. Ale i wtedy skierowano do Polski Rokossowskiego - rodowitego Polaka, ocalałego z rzezi wśród generałów z lat trzydziestych. Gra pozorów była w polityce Stalina bardzo ważnym czynnikiem.

W tym kontekście ciekawe są splatające się ze sobą losy Bieruta, Kołodziejskiego i Rettingera.  Stalin na pierwszego prezydenta Polski Ludowej wyznaczył Henryka Kołodziejskiego [wielkiego mistrza], ale ten odmówił i zaproponował swojego kumpla, Bieruta... pytanie, czy Bierut też był masonem?...