Struktura przestrzenna rozdrobnionego krajobrazu może zwiększyć trwałość regionalnej populacji poprzez promowanie lokalnego "efektu ratunku". W małych, wrażliwych populacjach, gdzie przypadek czy losowe zdarzenia pomiędzy osobnikami mogą mieć nieproporcjonalnie duże efekty na interakcje gatunków, lokalne procesy są szczególnie ważne. W każdym razie, istniejąca teoria opisuje tylko zwykle dynamikę metapopulacji w skali regionalnej, zaniedbując rolę dynamiki populacji wielogatunkowych w środowisku.

Dzięki analizie różnych skal przestrzennych James C. Bull i Michael B. Bonsall określili ilościowo interakcje pomiędzy regularnością lokalnej populacji, regionalnym rozproszeniem i niestabilnością w dynamice eksperymentalnej metapopulacji pasożyta i gospodarza. Odkryli, że większa złożoność gromady zmniejsza dynamikę lokalnej populacji. Potencjalny mechanizm tego odkrycia badany był na prostym modelu dynamicznej populacji.

Wyniki naprowadzają na paradoks: pasożytnictwo, wyraźnie szkodzące gospodarzowi na poziomie pojedynczego osobnika, obniża ryzyko wyginięcia populacji.

[tłum. Zuzu Niemier]

Publikacja naukowa:
Predators Reduce Extinction Risk in Noisy Metapopulations