Mimo ponownego pojawienia się wilków w Niemczech, lokalni rolnicy nie muszą się martwić, że zaatakują one i zjedzą ich żywy inwentarz. Wyniki badań pokazują, że w menu wilków znajduje się mniej niż 1% zwierząt gospodarskich. Badania, których wyniki zaprezentowano w czasopiśmie Mammalian Biology, podkreślają, że wilki nie zaryzykują konfrontacji z psami stróżującymi ani z niebezpiecznymi przedmiotami, żeby zdobyć pożywienie.

Zoologowie z Instytutu Badawczego Senckenberg w Görlitz w Niemczech analizowali nawyki żywieniowe wilków przez pierwszych osiem lat po ich ponownym pojawieniu się. Zespół badał zarówno co wilki obecnie jedzą, jak i sposób, w jaki ich nawyki żywieniowe zmieniały się z biegiem lat. Uzyskane wyniki wskazują na wysoką zdolność adaptacyjną wilków w celu zaspokojenia swoich potrzeb żywieniowych.

Wilki zostały wytrzebione w Niemczech na wiele lat. Teraz jednak pomału powracają.

"Nawyki żywieniowe wilków były największym punktem sporu w momencie ich powrotu do Niemiec, co skłoniło nas do szczegółowego przeanalizowania tych nawyków u wilków, które przybyły ponad 10 lat temu na Łużyce" - mówi Hermann Ansorge, kierownik Wydziału Zoologii Muzeum Historii Naturalnej Senckenberg w Görlitz. "Przyjrzeliśmy się menu wilków i temu, jak się ono zmieniało od ich pojawienia się we Wschodnich Niemczech."

Zespół zebrał i przeanalizował ponad 3.000 próbek odchodów wilków, aby znaleźć nie strawione pozostałości żeru, w tym kości, sierść, kopyta i zęby. Dane pokazują, że dzikie zwierzęta kopytne stanowią ponad 96% żeru wilków, z czego większość to sarny (55,3%), następnie jelenie europejskie (20,8%) i dziki (17,7%). Niemal 3% żeru stanowią zające.

Mniej niż 1% analizowanego żeru to inwentarz żywy, twierdzi Ansorge, dodając: "Tak długo jak owce i inne zwierzęta gospodarskie są dobrze chronione i utrzymuje się wystarczająca liczebność dzikich zwierząt, wilki nie zaryzykują konfrontacji z ogrodzeniami elektrycznymi i psami stróżującymi. Chcieliśmy dowiedzieć się, w jaki sposób, dlaczego i jak szybko skład diety wilków w Saksonii uległ zmianie."

Wilki przywędrowały do Niemiec z Polski, gdzie żywiły się głównie jeleniami europejskimi. W pierwszym roku badań naukowcy odkryli znacząco wyższy odsetek żerowania na jeleniach europejskich niż na sarnach.

"Zastanawialiśmy się, dlaczego wilki zmieniły swoje nawyki, czy też może początkowe warunki uległy zmianie" - mówi dr Ansorge. W porównaniu z polskimi lasami, te łużyckie są mniejsze i poprzecinane drogami i polami. To oznacza, że jest więcej przestrzeni życiowej dla saren i dzików, podczas gdy jelenie zwykle wycofują się do przestronniejszych obszarów leśnych. Zdaniem naukowców sarny są łatwym i obfitym żerem z perspektywy wilków.

To warunki środowiskowe wywołały zmiany w schematach żywieniowych wilków - sugerują naukowcy. Wilki szybko się przystosowały, potrzebując mniej niż dwóch pokoleń do przyzwyczajenia się do nowych warunków swojego nowego siedliska. Obecnie 9 sfor wilków z około 34 młodymi zamieszkuje na Łużycach. "Prawdopodobieństwo konfliktu między człowiekiem a wilkiem jest bardzo niskie" - stwierdza dr Ansorge. "Naprawdę nic nie stoi na przeszkodzie powrotowi wilków."

© Unia Europejska, 1994-2012

Źródło: CORDIS

Referencje dokumentu: Wagner, C., et al., 'Wolf (Canis lupus) feeding habits during the first eight years of its occurrence in Germany', Mammal. Biol., 2012. doi:10.1016/j.mambio.2011.12.004