Zjednoczony Kościół Ewangeliczny

W roku 1947 pięć kościołów chrześcijańskich (Związek Ewangelicznych Chrześcijan, tzw. Wolni Chrześcijanie, Zjednoczenie Kościołów Chrystusowych i zielonoświątkowcy: Związek Stanowczych Chrześcijan oraz Chrześcijanie Wiary Ewangelicznej) postanowiło dokonać zjednoczenia, no bo do zjednoczenia chrześcijan dążyć niewątpliwie należy w imię wiary w jednego boga i jedną księgę świętą. Nowy związek nazwany został Zjednoczonym Kościołem Ewangelicznym. Było to bardzo odważne przedsięwzięcie, gdyż jak wiadomo chrześcijanie z natury ciągle się dzielą, co się zaczęło kiedy tylko Pan zamknął oczy na krzyżu i trwa po dziś dzień. Z tym większą nadzieją można było patrzeć na bohaterską wręcz próbę protestantów polskich, którzy dzielnie podjęli się ujednolicić doktrynę pięciu gmin wyznaniowych. Zaznaczono, że odrzucają naleciałości tradycji i za podstawę wszelkich rozwiązań teologicznych przyjmowane będzie Pismo Święte. Zmagano się z jednolitym odczytaniem Biblii przez długie lata. Komuniści poirytowani narzekali, że się nie mogą dogadać roztrząsając sprawy drugorzędne, stojące na przeszkodzie celowi najwyższemu — krytyce nauczania rzymskich katolików, która niestety nie mogła być skutecznie podjęta bez ustabilizowanego zarysu wspólnej teologii. Starań zaprzestano w roku 1988. Myślałby kto, że wrócono do stanu wyjściowego. Gdzież tam! Nie udało się nawet rozpaść na dawnych pięć kościołów. Powstało ich znacznie więcej, gdyż w toku działań zjednoczeniowych ujawniły się ukryte dotąd sprzeczności (nade wszystko charakteru personalnego, jak to na ogół bywa). Rozpadli się wraz z systemem komunistycznym, który dawniej tak gorliwie pochwalali (np. w roku 1965 w Chrześcijaninie czytaliśmy: "praca, której wyniki w wielu bardzo dziedzinach stanowią powód słusznego zadowolenia i wytłumaczenia zarazem powodów niewątpliwego awansu Polski na bardziej wysunięte miejsce w rodzinie narodów").

M.A.

*

Kościół Uniwersalnego Zwycięstwa/Lenno Boże

Kościół Uniwersalnego Zwycięstwa/Lenno Boże — główny ośrodek w Detroit, MI. Rywalem dla `Sweet Daddy Grace` i dla `Father Divine` jako charyzmatycznych liderów czarnej społeczności — był wielebny James Francis Marion Jones, lepiej znany jako Prorok Jones (1908-1971). Pełna sukcesów droga Jones`a zakończyła się kiedy w 1956 rajd policji na jego dom doprowadził do jego aresztowania za nieprzyzwoite zachowanie. Został co prawda uniewinniony, ale i tak poniósł szwank i od tego czasu liczba jego zwolenników zmniejszała się. W ostatnim roku przed swą śmiercią Jones podróżował i nauczał między Detroit a Chicago. Około 20 kapłanów i 5 tysięcy członków było obecnych na pogrzebie Proroka Jones`a w 1971. Organizacja nie przetrwała śmierci swego lidera.

oprac. K.D.

*

Sekta Clapham

Sekta Clapham — grupa wpływowych Anglików, włącznie z William`em Wilberforce i Lordem Shaftesbury, której działanie koncentrowało się na religii ewangelicznej głoszonej w Clapham Parish Church w końcowym okresie XVIII wieku i na początku wieku XIX. Domagali się zniesienia niewolnictwa, reformy prawa pracy dla dzieci i wielu innych socjalnych innowacji, ponadto wspierali pracę misjonarską i ewangeliczne chrześcijaństwo.

oprac. K.D.

***

Grace and Hope Mission

Grace and Hope Mission została założona w Baltimore, MD (gdzie zresztą znajduje się kwatera główna) w 1914 roku przez panny Mamie E. Caske i Jennie E. Goranflo, które proklamowały tam misję ewangeliczną. W końcu lat 60. organizacja posiadała 12 centrów, głównie w dużych miastach.
Ich doktryna jest wesleyańsko-protestancka, z akcentami ewangelizmu, świętości i nadziei na szybkie powtórne przyjście Jezusa. Oficerowie (wszystkie niezamężne kobiety) noszą czarne uniformy z czerwonymi lampasami i z odznaką `Misji`. Dziś szacuje się, że około 800 osób uczestniczy w zajęciach `Misji`.

oprac. K.D.

***

Father Divine Movement — Ruch Niebiańskiego Ojca (RNO)

George Barker dorastał razem z wieloma czarnymi ewangelistami. W 1930 roku został „nowonarodzony" jako Bóg, lub jako Niebiański Ojciec. Miało to miejsce w `Sayville` na Long Island, Nowy Jork. Tam też założył pierwszą ze swoich Misji Pokoju — społeczności, które przez mieszkańców były nazywane `niebami`. Były zorganizowane w komunalne gminy. Owczarnia ta wzrosła bardzo w czasach Wielkiego Kryzysu i szczytowym okresie swej świetności mogła nawet liczyć 200 tysięcy członków. Byli oni rozrzuceni w około 160 Misjach Pokoju w całych USA. Mieli jeszcze dość istotne znaczenie w latach 50. i 60., choć impet już malał. Nie jest łatwo oszacować liczby tych, którzy uwierzyli w Niebiańskiego Ojca, ale z pewnością można przyjąć, że były to setki tysięcy osób, prawie wszyscy czarni. Po wojnie górę zaczęły brać ruchy czarnych o charakterze mniej pokojowym, w szczególności `Czarni Muzułmanie`. Niebiański Ojciec zmarł w 1965 roku, ruch przetrwał jego śmierć, jednak z dużo mniejszą liczbą członków niż poprzednio. Działali oni m.in. w Australii, Indiach, Kanadzie, Szwajcarii, Anglii, Niemczech i Panamie. Najistotniejszymi centrami były zawsze Nowy Jork, Nowe Jersey i Filadelfia. Ich liczba obecnie nie przekracza kilkuset osób.

oprac. K.D.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Luteranizm - ciemne strony O kwakrach

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (4)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word