Dzień Dobry Panie Mariuszu

Po przeczytaniu Pańskiego artykułu (Dziecko, Bóg, religia, str. 322) poczułem się nieswojo. Pytanie dlaczego? Otóż czytając ten tekst czułem się jakby ktoś przelał na papier moje własne myśli. Pragnę nadmienić, iż przeczytałem już większość z artykułów Racjonalisty i nie pozostaje mi nic innego jak pogratulować. Pogratulować stworzenia chyba jedynego tak w pełni kompetentnego serwisu, traktującego „na trzeźwo" wszelkie sprawy związane z religią, światopoglądem i życiem w społeczeństwie.

Ponieważ po przeczytaniu pierwszych paru tekstów wpadłem jakby w amok, wszystko wydawało mi się oczywiste — jąłem namawiać (!!) moich znajomych do przeczytania, zapoznania się z serwisem. Kilku stwierdziło, że ONI o religii i polityce nie dyskutują — jest to dla mnie pewien rodzaj ułomności, gdyż rozumiem, że można nie dyskutować o nowych trendach w modzie (kroje spodni, bluzek), bo jest to jak wiemy sprawa gustu, ale dyskutowanie o sprawach, które nas dotyczą (polityka, religia) jest dla mnie jakąś pomyłką.

W każdym razie chciałem pogratulować jeszcze raz mocno stworzenia serwisu Racjonalista. Ja z mojej strony dodam, że na razie się „przyglądam" (uważnie czytam teksty), szukam nowych tematów (może coś napiszę dla serwisu, ale z tego co widzę poziom używanego tam języka jest tak wysoki, iż nie wiem czy podołam — choć spróbować zawsze warto).

Chcę również podziękować za ten serwis — jest tak jak powiedziałem na wstępie — jakby odbiciem moich myśli, tego co czuję itp. Co do tematów poruszanych przez Racjonalistę zgadzam się w 100%.

Nie chcę czuć się jak „werbownik nowych dusz" dla serwisu, ale na tyle ile potrafię będę starał się zainteresować tym innych ludzi. Przynajmniej niech poczytają.

Tak w ogóle to mam 26 lat. Mieszkam w Opolu. Z „mianowania" jestem katolikiem, lecz już od dobrych 9 lat niepraktykującym. Wyglądało to mniej więcej tak — pierwsze 11, 12 lat kiedy praktycznie jako małe dziecko nie miałem szans uzyskać nic z ewentualnego buntu — siedziałem cicho i chodziłem na spotkania z Facetami w Czerni. Następnie nastąpił okres buntu — trwał jakieś 6, 7 lat. Wtedy to uciekałem z Kościoła, chodziłem do kumpli, takie tam — dostawałem kary od rodziców — bo nie chodzę — a przecież TAK TRZEBA!! Pytałem się: gdzie to jest napisane?? Odpowiedź: myśmy chodzili, ty też musisz!! Czy dzieci zawsze musza płacić za niepowodzenia rodziców, nasuwa mi się takowe pytanie. W wieku 17, 18 lat kiedy już praktycznie jako młody mężczyzna nie byłem podatny na jakiekolwiek kary: brak telewizora, nie pójdziesz do kolegi itp. mogłem spokojnie przyglądać się temu całemu zamieszaniu jakim jest Kościół. Teraz wiem, że zrobiłem dobrze. Nie chodzę.

Najgorsze jest to że przez te wszystkie lata — byłem na paru weselach — spodobało mi się — sam chcę wziąć ślub kościelny — ale nasuwa się tu oczywista sprzeczność. Ale nic to, Kościół zbudowany jest na samych sprzecznościach, więc nie będę sobie tym głowy zaprzątał. Tak nawiasem mówiąc takie przywiązanie do tradycji — Wigilia, Wielkanoc, śluby itp to jest właśnie przykład indoktrynacji dzieci. Proszę zauważyć, że dla dziecka nie jest w istocie ważne, że Cieślę ukrzyżowano, dziecko idzie na pasterkę, bo zobaczy baranki, małe dzieciątko, ptaszki, wszystko kolorowe (ale stonowane). Takie dziecko jest „wyprane" z własnych myśli, odczuć, a kiedy okazuje się, że ono dorosło, dojrzało, odrzuciło Boga, jest w rozterce — bo też chce mieć taki ślub itp.. (ale to inny temat)

W każdym razie: jest 26 letnim niepraktykującym, ochrzczonym mężczyzną zamieszkującym piękne miasto Opole.

Chciałbym móc jakoś pomóc serwisowi, uczestniczyć w jego rozwoju. Jest to serwis dla mnie!!!

Z wyrazami szacunku i serdecznymi pozdrowieniami z upalnego Opola.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Ateizm i agnostycyzm w kraju nad Wisłą Religia i kultura

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (1)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word