Zawsze Księżyc.

Majaczą w mroku liście, między nimi Księżyc

płynie drogą cienistą, niczym sierp srebrzysty,

zdaje się kosić ciemność swym ostrzem zagiętym,

z łuku stałej wędrówki miota czasu błyski.

Był taki sam nad Grecją, ojczyzną Homera,

to samo czynił w Rzymie we władzy Augusta,

zrzucał cienie z piramid, gdy ich kształt dojrzewał

pierwszą kroplą historii, gdy lud głazy skuwał.

Pełnia budziła wielu, Asiokę, Cezara;

ten sam bezmiar zdradzało jej pobladłe światło

gdy w ślepiach dinozaurów płonęła poświata.

Było dzisiejsze wtedy, a dziś niesie tamto.

Gdy spojrzę w krąg miesiąca widzę wszystkie oczy,

które w nim kiedyś stygły, długi i na moment,

przeszywa mnie spojrzeniem tłum dawnych patrzących;

wiele niesie wraz z sobą wahadło wieczorne.

Lecz to jeszcze nie wszystko. We mnie też lśnią kwadry,

co w rzece ewolucji odbiły swe znaki

tańcząc ponad płazami z pierwszej w ląd wyprawy

i nad punktami sinic, co trwa lat miliardy.

Pochodzę z jego rytmu, we mnie Księżyc płynie

na chwilę uczyniwszy małą kroplą nieba

zbiór atomów zebrany w świadomość i imię;

tak też jest z ogromem, który mnie poprzedza,

oraz naprzód wybiega w rozjaśnione noce

odmierzane globem zawieszonym w pustce,

nadal obserwowanym przez łańcuch pokoleń,

których ja nie zobaczę, nie przewidzę piórem.

Dość! Tarcza Kleopatry, Akadu i Kredy

znów migocze wśród dolin, rzuca smugi szare,

przez eony niezmienne znaczą ją kratery,

wątły wiek wydm zastygłych nie dotknie swym śladem.

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (1)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word