Ceremonie Humanistyczne są jednym z najciekawszych projektów PSR, który cieszy się ogromnym zainteresowaniem mediów i ludzi patrzących na nas z zewnątrz. Powstają o nich obecnie prace naukowe., w których zespół CH żywo pomaga.

Każda osoba, która chce uświetnić istotną chwilę w życiu, taką jak narodziny dziecka, osiągnięcie przez syna/córkę dojrzałości, ślub oraz śmierć bliskiej osoby, może liczyć na ekipę CH. Jej zadaniem jest nadanie jak najpiękniejszego i jak najbardziej indywidualnego rysu wydarzeniu, które stało się bezpośrednią przyczyną Ceremonii Humanistycznej.

W trakcie Ceremonii Humanistycznej, każdorazowo szytej na miarę jej głównych uczestników, podkreśla się wartości humanistyczne, takie jak niezależność każdej jednostki i odczuwanie istnienia tu i teraz, oraz płynącą z tego siłę, optymizm i refleksję.

Zalążkiem każdej ceremonii jest mowa, którą jej bohaterzy mogą dowolnie zmieniać, tak aby nadać jej swoje własne znaczenie, najbliższe ich własnym odczuciom i przemyśleniom. Podczas ślubów humanistycznych, które cieszą się wśród ceremonii największą popularnością, celebranci i celebrantki humanistyczne dbają o to, aby to Państwo Młodzi napisali/wymyślili swoje przysięgi. Niekiedy oczywiście przyszli nowożeńcy czują, że nie mają doświadczenia literackiego i chcą zdać się na gotowe słowa, ale rolą celebrantów/celebrantek humanistycznych jest zachęcanie ich do własnej ekspresji w tak istotnej chwili życia. Gdy Państwo Młodzi się jednak na to zdecydują (co dzieje się zazwyczaj), wzruszenie ich i wszystkich gości weselnych nie ma sobie równych i jest to chwila, którą pamięta się na całe życie.

Warto wspomnieć, iż niektórzy racjonaliści i ateiści są krytycznie nastawieni do ceremonii humanistycznych. Wydaje im się, iż jest to tworzenie czegoś parareligijnego na bazie odrzuconych religijnych zwyczajów. W takim osądzie widzę pewne nieporozumienie. Uważam, że chęć dzielenia się z innymi ważnymi chwilami naszej egzystencji jest u ludzi cechą wrodzoną. Żerują na tym instytucjonalne religie, dla których niekiedy rytuały związane z ważnymi momentami życia są niejako główną ostoją trwałości i popularności. Myślę, że każdy z nas zna osoby, które nie chcą odejść od religii głównie z uwagi na to, jak będzie w związku z tym przebiegał ich ślub, czy też pogrzeb. Ceremonie Humanistyczne zapewniają wobec takiej postawy świecką i indywidualistyczną alternatywę. Nie są jednak tylko alternatywą, lecz tworzą wartość samą w sobie, co doceni niemal każdy, kto po prostu brał udział w takiej ceremonii.

Być może niezrozumienie dla Ceremonii Humanistycznych u części wolnomyślicieli wiąże się też z tym, że nie każdy człowiek tak samo mocno potrzebuje społecznego uznania i święta obudowanego wokół własnego ślubu, narodzin dziecka etc. Z pewnością są na świecie ateiści, którzy są wręcz dumni z szybkości i ascetyzmu ślubu cywilnego, zaś po śmierci bliskiej osoby nie chcą robić nic szczególnego na zewnątrz, lecz raczej zagłębić się samotnie we wspomnieniach. Te osoby powinny zaakceptować fakt, iż wśród wolnomyślicieli, ateistów, humanistów świeckich są też osoby silniej odczuwające potrzebę uroczystości wokół istotnych momentów ich życia. Wydaje mi się, że ów introwertyzm społeczny i ekstrawertyzm społeczny to są po prostu cechy naszej psychiki, w dużej mierze dziedziczne i nie powinny podlegać jakimś ostrym polemikom, podobnie jak kolor oczu.

W ceremoniach humanistycznych biorą udział nie tylko osoby niewierzące. Zdarzają się nawet pary, w których zarówno Pan Młody, jak i Panna Młoda wyznają religię katolicką. Mimo to ideały humanizmu są im na tyle bliskie, że decydują się na ślub humanistyczny, wiedząc też, że w ten sposób znacznie lepiej mogą wyrazić swoje własne uczucia, nie zdając się na gotowy, nie podlegający zmianom rytuał. W ten sposób ceremonie humanistyczne zbliżają do siebie ludzi o różnych światopoglądach, na co wielokrotnie zwracali moją uwagę goście weselni w różnych miejscach w kraju.

Aby móc mówić w mediach o Ceremoniach Humanistycznych, o co często jestem pytany również przy okazji zupełnie innych tematów, ja również zacząłem udzielać ślubów humanistycznych. Wiążą się z tym niezwykłe przeżycia i przygody. Jak wiele osób wie, mam na przykład pecha do Krakowa. Swego czasu przejąłem ceremonię w Zawoi pod Babią Górą i zorientowałem się, że po godzinie 19:00 jest obecnie bardzo trudno wyjechać z Krakowa do Wrocławia. Na szczęście pojawił się ambitny prywatny przewoźnik z Lublina. Niestety, autobus w środku nocy zabłądził i dotarł do Nysy! Musiałem sam pokierować nieszczęsnych kierowców, aby dotrzeć do domu. Prowadząc ślub humanistyczny w Beskidach przekonałem się od razu, jak bardzo zmieniać się może tekst humanistycznej przemowy ślubnej. Myślę, że wszyscy celebranci dają swoim parom zalążek takiej przemowy, który się zmienia w miarę doświadczeń kolejnych ślubów. Mój tekst i tekst małopolski zmieniały się w ten sposób i to co otrzymałem dla Zawoi zupełnie już nie było podobne do tekstu, który daję do wspólnego redagowania moim parom z Dolnego Śląska. Mimo to obydwa teksty w równie mocny sposób podkreślały wartości humanistyczne.

Dalszą część moich rozważań jak zwykle zobaczycie w kolejnym filmiku z cyklu „Bezbożna pogadanka":

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (13)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Jacek Tabisz Prezes Polskiego Stowarzyszenia Racjonalistów. Historyk sztuki, poeta i muzyk, nieco samozwańczy indolog, muzykolog i orientalista. Publikuje w gazetach „Akant”, „Duniya” etc., współtworzy portal studiów indyjskich Hanuman, jest zaangażowany w organizowanie takich wydarzeń, jak Dni Indyjskie we Wrocławiu.  Liczba tekstów na portalu: 118  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Klerykalizacja, czy sekularyzacja?