>>Dla nas zawsze Orlęta Lwowskie będą bohaterami, a nie Strzelcy Siczowi i na odwrót. Wiara, że da się to unieważnić, to szkodliwy przesąd.<<
Cmentarz Orląt, jakkolwiek drogi sercu każdego Polaka jest symbolem polskiej wiktorii nad Ukraińcami i jako taki może być dla nich bardzo poniżający w ich własnym kraju. Symbole są bardzo ważne i być może da się tę sprawę załatwić odgórnie metodą administracyjną. Oczywiście strona polska powinna wyjść z taką inicjatywą i odpuścić, jak obiektywnie silniejsza od stuleci a i obecnie.
Należało by połączyć oba sąsiednie cmentarze - Orląt i Strzelców Siczowych w jeden na zasadzie "nagrobek w nagrobek". Tam gdzie są monumenty piechurów francuskich i lotników amerykańskich postawić obok ukraińskie adekwatnej rangi. Podobnie w/pod mauzoleum z generalicją...
Przecież cóż oni wszyscy winni temu, że walczyli o swoje, w ich najgłębszym przekonaniu, miasto. Nieistotny jest mały procent Ukraińców w przedwojennym Lwowie - na takiej samej zasadzie, jak procent Polaków (i Kaszubów!) w prastarym Gdańsku.
Dopiero kiedy stracimy poczucie buty wobec naszych wschodnich sąsiadów (także Białorusinów i Litwinów) możemy oczekiwać prawdziwego pojednania.
Inna rzecz, że geografia prawdopodobnie i tak będzie nas w tym związku promowała - za J. Bartosiakiem i innymi.

W zasadzie to samo chciałem powiedzieć. Ukraińcy generalnie nas lubią. Polacy za to do wszystkich naokoło czują pogardę. Zabawne, że największy sentyment czujemy do Węgrów, których z kolei nikt z sąsiadów nie lubi i mają słuszne powody.
Sięgnijmy dalej w przeszłość, która jest teraźniejszością, jednym z największych bohaterów Polski jest Stefan Czarniecki, był to wróg kozaków, był bardzo srogim dowódcą, którego bali sie nawet jego żołnierze. Przeżył Żólte Wody i przeżył Batoh dlatego nie miał litości dla Ukraińców, nie brał jeńców jego srogość przerażała nawet potomnych. Mamy go w naszym hymnie. Kata Ukraińców...

Bardzo rzeczowy artykul z racjonalnym podsumowaniem.
Pozdrawiam

W pełni się zgadzam, że kolorowe rewolucje na Ukrainie czy transformacja w Polsce nie były i nie są w interesie obu krajów i państw.
Zaś budowa zaufania nie może się opierać na kłamstwie i gloryfikacji zbrodni.
Polskie polikliki widząc możliwości współpracy z Ukrainą, realizują ją nie w kierunku  wspólnego dobra i korzyści lecz w interesie wymierzonym przeciw Rosji.
Nie mam tym samym zamiaru nikogo przekonywać do tego, że interes Rosji jest interesem spójnym z interesem Polski - bo tak nie jest.
Wskazuję, że determinantą każdego działania powinno być działanie na rzecz własnych spraw a nie przeciw czyimś sprawom.

Można przyjąć że nie współpracujemy z: Niemcami i Rosją bo II wojna, z Czechami bo Zaolzie z Litwą bo konflikt o polskie szkoły , z Białorusią też nie bo to "reżim" (jakoś nie słyszę aby tam były masowe aresztowania czy obozy). Kto z sąsiadów naszego kraju nam zostaje? Słowacja.  Z Ukrainą łączy nas wiele: wspólna historia (Sahajdaczny,Petlura, polskie poparcie majdanu.),wiem że są także podziały; np. Wołyń Wrogiem Ukrainy jest Rosja, Polska obawia się Rosji (Rosja ma charakter imperialny). Oba państwa to tez narody słowiańskie - pokrewny charakter itp., w obu krajach dominującym wyznaniem jest chrześcijaństwo. Nie ważne ze Polacy to katolicy a Ukraińcy prawosławni. Jeśli jednemu i drugiemu rzuci się hasło: Boże Narodzenie to każdy z nich wie o co chodzi. I nie jest istotne czy ktoś jest wierzący czy nie ale o pewien kod kulturowy który ułatwia porozumienie. Zaufanie jest konieczne do tego typu spraw ale dlaczego mamy odrzucać rękę do zgody i porozumienia.  Ostrożnym i rozważnym trzeba być ale widzieć korzyści i umieć korzystać ze sprzyjającej sytuacji. A czy mają jakiś cel w szukaniu zbliżenia z Polską - oczywiście. Chcą mieć partnera a może i sojusznika. My powinniśmy dążyć do współpracy, zacieśniającej się wraz z upływem czasu. To może dać korzyści jednym i drugim.