"Mimo to Hume twierdził jednak, iż utrzymanie religijnej moralności dla mas ludowych jest mocno wskazane -chyba jednak nie.
Hume miał szczęście, że żył w czasie włączenia katolickiej Szkocji do Anglii. Dlatego mógł krytykować religię, ale też bez przesady. Kant też nie krytykował religii bezpośrednio a wydawca "Człowiek jako maszyna" La Metrie pisał, że przecież masy i tak będą dalej wierzyć itp. Tak trzeba było pisać, ale La Metrie i tak musiał uciekać z Francji do Fryderyka Wielkiego.

www.youtube.com/watch?v=9gxXnJ48rR4 - tu są ciekawe audycje po niemiecku nt. Huma i innych filozofów.

We wszystkich audycjach nt. Huma i podkreślano, że był zdecydowanym krytykiem religii, że udowodnił negatywny wpływ religii na moralność, że prowadzi do egoizmu i do negatywnych społecznie zachowań i że nie ma z niej żadnego pożytku.

... może religia w wydaniu śląskim, o czym pisał Smolorz, miała jakiś sens. Jeśli prześledzić historię Śląska od królowej Hedwigi - powstania odpowiedzialnego państwa, po G.Hauptmanna - zniewolenie i zastąpienie religii uduchowionej (tu można wspomnieć R.Steinera i H.Keyserlinga w Koberwitz na Śląsku) polską religią fasadową.

Może, ktoś kto zajmuje się Humem zawodowo, rozwinie ten wątek.
Podobno w Szkocji filozofia jest w przedszkolach od 4 roku życia.

Wedle posiadanych przeze mnie informacji, jest możliwe, że taki ktoś istniał. Jednego jestem jednak pewien, na pewno nie towarzyszyły mu zdarzenia ,,cudowne". Wszystkie cuda i zmartwychwstania to wymysł ludzki i próba nadania człowiekowi miana Boga.

Hume, jaki jest, każdy widzi. Dziękuję Panu, Panie Danielu, za ciekawe artykuły z historii filozofii. I mam też, jako do historyka, pytanie: ma Pan jakąś opinię na temat realnego istnienia Joshuy ben Josef z Nazaretu? Był taki człowiek czy jest to mit? (to tak nieco z innej beczki niż epoka Hume)
Arystypie z Cyreny - pozdrów Szymona.

W sumie szkoda, że w artykule nie pojawiają się piękne termin jak asocjacjonizm, hedonim, pragmatyzm, empiryzm, krytyka przyczynowości, bo wtedy byłoby to całkowicie fantastyczną pomocą naukową. W obecnej formie mam wrażenie, że ten tekst nie powstał z myślą o żadnym konkretnym odbiorcy. Amatorom filozofii ta skrótowa forma wiele nie da, a nieobeznanym w temacie tylko trochę zamąci przez to porównywanie do Berkeleya. Krótko mówiąc wydaje mi się, że w tekście jest albo za mało, albo za dużo.