Aby POZNAĆ PRAWDĘ o gatunku i SENSIE istnienia (rozwoju), trzeba odrzucić 'owoce
wysiłków tworzenia jakiegoś konkretu, filozofię ludzkiej umysłowej indolecji... z racji
Braku Podstaw wartosciowania naszego i nie, narzędzia którym się usiłujemy poslugiwać.

Napuszenie a braki które charakteryzują "język" i jego modele, którymi poslugujemy się
z taka pompą święcie wierząc w swoje - oto Bariery uniemożliwiające nam POZNANIE
ZASAD< PRAWDY< DROGI wytyczonej nam już od chwili wielkiego Bum.

Nadmierna wiara w siebie i zdolność dialektycznej zasady znalezienia Wypadkowej...
stawia nasz gatunek wciąz na pierwotnym stopniu NIEŚWIADOMOŚCI , nieudolnosci Percepcji sięgnięcia do ŻRÓDŁA, którym jest SYSTEM NADRZĘDNY jego CENTRUM
WYKONAWCZE z modelu PIERWOWZORU.

Bowiem do POZNANIA niezbędny jest Grunt osobowy i darowany LOSEM Potencjał, którego ramy wychodzą poza masówkę, której naturalność spojrzenia to materializm i
idea Przyziemności wywodów Listy Idei "ZŁO", umiejętność tworzenia Łąćzności ze
ZRÓDŁEM w GÓRZE (łącznikiem jest "Jaźń, ich działy Kontroli umysłu).

Korzystając z punktu nr 12 Regulaminu publikacji tekstów, który mówi, że "Racjonalista publikuje (ewentualne) sprostowania wiadomości nieprawdziwych lub nieścisłych oraz odpowiedzi na stwierdzenia zagrażające dobrom osobistym", oraz, że " Warunkiem publikacji jest ich zwięzłość i rzeczowość", chciałbym dokonać małego sprostowania do tekstu pt. "Znaczenie języka w poznawaniu rzeczywistości w późnej filozofii Wittgensteina", który ukazał się 5.12.2005. Dopiero po ukazaniu się tekstu dostrzegłem, gdy webmaster umieścił jego próbkę na pierwszej stronie serwisu, że brakuje w nim odniesienia do jednego znakomitego tekstu, z którego korzystałem podczas pisania. Podczas przygotowywania tekstu do przedłożenia twórcom serwisu nie skopiowałem jednego odnośnika (tekst ten bowiem jest fragmentem innej mojej większej pracy), a który powinien się w artykule znaleźć. Chodzi o następujący fragment tekstu:
"Wraz z językiem zyskuję pewien obraz świata, który jako całość nie jest prawdziwy czy fałszywy, bo nie mogę ustawić się obok języka i porównać go ze światem takim, jaki jest "sam w sobie". Moje myśli zawsze zamknięte są wewnątrz tego obrazu, a gdy patrzę na rzeczy, patrzę na nie przez pryzmat języka którym się posługuję. Jesteśmy więźniami własnego obrazu świata, bo tkwi on w naszym języku, a język na każdym kroku powtarza nam ten obraz, nie pozwalając wyjść poza pewnego rodzaju sformułowania".
Nie jest to dosłowny cytat oryginału, ale nie da się ukryć, że inspiracją do napisania artukułu był tekst Wojciecha Sady pt. "Wstęp do Dociekań filozoficznych". Zwracam więc honor Wojciechowi Sady i przepraszam za nieuwagę przy redagowaniu swojego tekstu.
Ryszard Gnacy

Pośród obscenicznej produkcji treści kulturowych Twój artykuł jawi mi się jako bardzo smakowite danie, który powinien doczekać zasłużonej pochwały. Może taka się gdzieś tutaj, oprócz mojej, znajdzie?

Artykuł naprawdę przedniej marki, bardzo mi się spodobał. Przykłady były dobrze dobrane: problematyka jakości barw, np "czerwieni" od wielu wieków niepokoiła filozofów. Zbadałeś sprawę w pokojowej temperaturze. W końcu to jeden z celów filozofowania.

Fajnie, że analizowałeś kwestię "zastępowania" niektórych słów nowymi. Moja opinia jest taka. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby używać języka w pełny zakresie, zwłaszcza wtedy, gdy jakieś słowo ulegnie zmęczeniu.

Dialog się klei, kiedy ludzie używają jezyka potocznego, ale cóż, jeśli ktoś ma talent do budowania zdań nowatorskich.... Wtedy możliwe są dwa scenariusze. Albo otworzą się przed nim serca zgłębiających literaturę osób, albo most porozumienia ulegnie zerwaniu.
Można oczywiście to naprawić. Jeśli się ktoś boi, że jak wejdzie w dialog, trafi na obcy teren i spotka się ze ścianą niezrozumienia, pozostaje mu życzyć wiecej śmiałości i siły przebicia. Ludzie to istoty, które są rozkochane w dialogach.

Serdecznie pozdrawiam.