Czytając "Życie z Idiotą",ciężko nie mieć odróchów wymiotnych,ale jest to najlepszy postmodernizm z jakim sie spotkałam.Wiktor Jerofiejew mistrzosko posluguje się metaforą,tytułowy idiota Wowa fizycznie przypomina Lenina-rudy,łysy i niski.A kobieta to Rosja,jest bita i gwałcona,nie może protestować,a mąż symbol społeczeństwa,które pozwala by państwem rządził idiota,nowela jest bulwersująca,ale metafora mistrzowska!!!

Pan Jerofiejew uzurpuje sobie prawo do bycia artysta, lecz jest polglowkiem, psychopata i powinien pisac dla psychopatow. Zycie z idiota jest bolszewickim wytworem, gdzie godnosc czlowieka to sa jego ekskrementy. Tego nie da sie czytac, po kilkunastu stronach ma sie odruch wymiotny.
Dziwie sie wydawnictwu, bo jak juz pisalam ksiazka jest dla psychopatow i jesli sie sprzedaje to jestem tym zdruzgotana.
Grace

Przeczytałam fragment i nie będę tego czytać. Bo autor uważa, że kobieta może się rżnąć tuż po skrobance. O matko! Tak to wie? Po skrobance żadna kobieta nie rżnie się natychmiast, nawet w grotesce. Chyba że pragnie umrzeć w kałuży krwi, a autor nie wie, o czym, o kim, pisze. Panowie, autorzy, kobieta to nie dmuchana lala, odrywacie się od rzeczywistości, opisując kobietę, nawet w grotesce. Postmodernistyczny rosyjski utwór, który na mnie zrobił wrażenie, i nie tylko na mnie, to "Maksym i Fiodor jeż domowy" Władimira Szynkariowa w świetnym tłum Jana Zamojskiego.To jest ten kultowy utwór postmoderny. I nic go nie zastąpi. Ani W. Jerofiejew, ani Sorokin.