Nie przemawiają do mnie Twoje pseudo intelektualne wywody o podłozu politycznym. Nie jestem ani za jednym ani za drugim, nie jestem ani za krzyzem ani przeciw niemu. Czy stawienie się po ktorejkolwiek ze stron jest konieczne? Czy to aby nie odwraca naszej uwagi?
Bo jest taka tendencja ze Kaczyński był passe, w Smolensku niektorzy szukają nie wiadomo czego a krzyż to nawiedzone berety. Ale mało kto wie co było w Gruzji, jak wyglądała sprawa z gazem, dlaczego Palikot jest przyjacielem Komorowskiego i co ma z tym wspólnego znany polski biznesmen.

Ten artykuł jest bardzo słuszny i mądry.

Uważam, że czczenie narodowego męczeństwa jest niezdrowe. To przejaw choroby, którą należy leczyć. Hej ho.

1. Oczywiście że projektuję swoją perspektywę, ponieważ posiadam ego. Czyż można istnieć inaczej? Tylkko uściślę, że ta perspektywa nie jest stricte moja, ale przyjąłem ją świadomie i dobrowolnie z zewnątrz i z ochota się jej podporządkowałem.
2. Faktycznie, przesadziłem z uzyciem kwantyfikatora. Nie powinienem stosować takich uogólnień
3. "Córa katolicyzmu" to metafora, która odwołuje sie do konkretów historycznych, wszakże historie naszego państwa zaczynamy od daty 966!
4. O duchowości mógłbym podyskutować, ale nie chcę oddalac się zbytnio od kontekstu mojego pierwszego komentarza

Co do chrztu Polski, a i owszep wybraliśmy tą drogę. Ale przeoczył Pan chyba fakt, iż rozdział kościoła od państwa mamy już dawno za sobą, a Polska to nie to samo co Polski Koścuł.
Co do duchowej pustki to wieje nią w dużej części polskich domów, mieniących się domami katolickimi, gdzie powieszchowność wiary i całkowity brak checi jej zgłębiania doprowadziło do tego, że Polska w dużej mierze jest krajem wiary ludowej, nie mającej nic wspólnedo z dzisiejszym duchowym katolicyzmem. Proszę mnie dobrze zrozumieć nikt nie chce nikogo obedrzeć z jego przekonań, wierzeń i duchowych przeżyć. Chodzi o to by się nauczyć miłować bliźniego takim jakim jest, z jego wadami i ułomnościami tak jak o tym mowa w Piśmie Świętym.

Pisze Pan - "laickość wieje duchową pustką i proponuje przestrzeń na jałowej, wypalonej ziemi". Widzi Pan, duchowość nie jest zarezerwowana dla religii. I jeśli Panu wydaje się, że tak jest, to muszę Pana zmartwić. Jestem człowiekiem niewierzącym i nie uważam się za
pozbawionego duchowości, wręcz przeciwnie. Natomiast religia wieje dla mnie duchową pustką i wieloma innymi nieciekawymi przymiotami o których pisał choćby Stachniuk czy Nietzsche. Ateizm w żaden sposób nie implikuje braku duchowości.

Jeśli zaś chodzi o śluby i inne rytuały? Proszę rzucić okiem na stronę Ceremonii Humanistycznych.

Niepoprawnie politycznie dodam, że za nic w świecie nie chciałbym mieszkać w kraju islamskim. Mam za miękkie serduszko ;)

Pozdrawiam serdecznie!

Panie Robercie
W każdej religi mamy do czynienia z ortodoksami i oni na pewno chcieli by rzyć w kraju wyznaniowym, tak jak ortodoksyjni ateiści chcieli by całkowitej laicyzacji państwa. Naszczęście takich ludzi w Polsce nie mazbyt wielu. Tu nie chodzi o to by komu kolwiek zabraniać lub nakazywać wiary w Boga, tylko by uszanować jego prawo dosamodzielnego podejmowania decyzji w sprawach sumienia. To prawda, że Polska jest curką katolicyzmu i nie sadę by ktoś chciał z tym polemizować, lecz Polska od wieków słyneła ze swego godnego zachowania wobec różnych odmiennośći w wierze i sposobie postrzegania świata. W tym kraju nie pozwoliliśmy panoszyć się świętej inkwizycji, a stosunki państwa z kosciołem (po za latami PRL-u) prawie zawsze były poprawne. Zgodzę się także z Panem, iż tradycyjnie obchodone święta takie jak Boże Narodzenie, Wielkanoc, czy zawieranie związków małżeńskich w kościołach jest piękna spuścizną narodową. Nie zmienia to faktu, iż w uroczystościach żałobnych zabrakło elementów innych niż katolickie. Pragnę by Pan mnie dobrze zrozumiał nie chodzi o usunięcie elementów katolickich tylko o zachowanie proporcji pomiędzy państwowymi elementami rzałoby, a obrzędami kościelnymi, a raczej obrzędami tylko jednego kościoła. c.d.n.

Z Pana posta bije coś, co mnie szczególnie uwiera jeśli chodzi o "przeciwników" państwa laickiego. Jest to podobny mechanizm do tego, o którym pisze autorka tekstu, tyle, że w skali mikro. Projektowania własnej perspektywy na ogół.

Pisze Pan-"każdy z prawdziwych wyznawców tych religii".Otóż proszę Pana, świat jest dość różnorodnym miejscem i używanie kwantyfikatora "każdy" stawia nas na granicy błędu logicznego. Sam miałem bowiem okazję poznać swego czasu zakonnika, który będąc świadomym politycznych nadużyć KRK był przychylny idei państwa świeckiego, a jednocześnie był osobą głęboko wierzącą i bardzo uduchowioną. Czy wobec tego jego wiara byłą mniej "prawdziwa" niż wiara (delikatnie mówiąc) średnio świadomych teologicznie zwolenników klerykalizacji spod znaku TV Trwam? Skąd takie równanie w dół?

Pisze Pan-"Polska jest córą katolicyzmu"-ładnie brzmi, ale to tylko metafora, odwołanie do jakiejś bliżej nieokreślonej abstrakcji. A Polska to przede wszystkim ludzie którzy tutaj żyją - wierzący i niewierzący. Mniejszości powinny mieć możliwość bycia reprezentowanymi w dyskursie historycznych wydarzeń. Metaforycznie - Polska jest córą katolicyzmu, a mi, jako synowi Polski, jest dość przykro, że mama mnie notorycznie ignoruje ze względu na poglądy babci ;) Cdn.