Pierwszy kontakt Żydów z Babilonem miał miejsce już w 605 r. p.n.e. wtedy to jeszcze książe Nabuchodonozor syn Nabopolasara po bitwie pod pod Karkemisz , zajmuje Palestynę, gdyż jej władca walczył po stronie egipskiej, Nabuchodonozor kazał ze świątyni Jerozolimskiej zabra co cenniejsze przedmioty, oraz wziął do niewoli dzieci ze szlachetnych judzkich rodów, aby po"praniu mózgów" w szkole pałacowej uczyni z nich wiernych lenników.

To jest pierwsza deportacja - 605 r. p.n.e. niezbyt wielka nie mniej porównywalna do tej ostatniej. Cho ze względu na cele jakie miała osiągną ta pierwsza była brzemienna w swoich skutkach, skoro po dekrecie Cyrusa do Palestyny powraca niecałe 50 tysięcy Żydów, Ezdr 2,64

Informacja z Wikipedii"
Jeszcze jako książę pokonał w 605 p.n.e. faraona Necho II w bitwie pod Karkemisz. Po objęciu tronu podbił Syrię, Palestynę i części Fenicji (zajął miasto Tyr), ponoc po 13 latach blokady miasta. Dążył do podboju Egiptu, ale bez skutku. W roku 598 p.n.e. poprowadził wojska babilońskie na Jerozolimę stolice królestwa Judy. Wyprawa zakończyła sie zdobyciem miasta 16 marca 597 p.n.e.. Król Jojakim wraz z częścią poddanych został przesiedlony do Babilonu, władcą Judy został mianowany Sedecjasz. W roku 586 p.n.e. z powodu buntu Sedecjasza miasto zostało zburzone przez babilończyków a większośc mieszkańców uprowadzona do Babilonu (początek tzw. niewoli babilońskiej Żydów).[1]

Proszę zapozna się z Dn 1, oraz Jr 25,1

1 W trzecim roku panowania króla judzkiego Jojakima przybył król babiloński Nabuchodonozor pod Jerozolimę i oblegał ją.
Dn 1,1 BT
1 Słowo kierowane do Jeremiasza o całym narodzie judzkim w czwartym roku [panowania] Joakima, syna Jozjasza,króla judzkiego [to jest pierwszego roku Nabuchodonozora, króla Babilonii]".
Jr 25,1 BT

Różnice wynikają ze stosowania różnych systemów obliczania lat panowania starożytnych władców, gdzie rok wstąpienia na tron był czymś innym od pierwszego roku panowania.

Jeremiasz zestawia pierwszy rok panowania Nabuchodonozora z czwartym rokiem panowania Joakima.
Daniel, wzięty do niewoli w roku wstąpienia na tron Nabuchodonozora, utożsamia ten rok z trzecim rokiem Joakima.

W czasie oblężenia Jerozolimy Nabuchodonozor nie był jeszcze królem, lecz dowódcą wojsk swego ojca Nabopolasara, który wtedy właśnie umarł.

W tej sytuacji spieszy on do Babilonu, aby nie doszło do przewrotu pałacowego i bierze władzę w swoje ręce. Daniel pisze księgę, gdy Nabuchodonozor jest już na tronie.

Dalej nie czytam , skoro początek jest zły , to i wynik nie będzie lepszy , no bo i jak?

Autor dla Zdzisława - W imię prawdy historycznej.
Nie było żadnej deportacji w roku 605 p.n.e. Nie wspomina o niej Jeremiasz,choć wymienia
wszystkie (Jr 52/28-30). Nabuchodonozor po pokonaniu w 605 roku wojsk faraona, skłonił
Jojakima do płacenia haraczu. Ten się zastosował i nie było potrzeby oblegania Jerozolimy.
Jojakim płacił przez trzy lata (2Krl 24/1). Księgi Daniela nie napisał Daniel tylko autor z II wieku
p.n.e., wplatając(prawdopodobnie) do księgi pamiętnikarskie zapiski Daniela. W księdze tej
sporo jest błędów historycznych. Niektóre wątki sprzeczne są z informacjami z ksiąg
Jeremiasza i Ezechiela. W Wikipedii sporo jest fałszywych informacji. Sprawdziłem. Król
Jojakim zmarł w Judzie.Przesiedlony do Babilonu był jego syn, Jojakin po trzech miesiącach
panowania. Sedecjasz panował do lipca 587 roku. Początek niewoli babilońskiej należy liczyć
od pierwszej deportacji (najliczniejszej) w roku 597 p.n.e.
Szczerze życzę dalszych owocnych poszukiwań prawdy historycznej, choć nie tylko. Z.Ch.

Ja może przypomnę jak to było z ks. Daniela. Na początku w całości miała być napisana w II w p.n.e. bo zawierała sporo błędów historycznych. Późniejsze odkrycia wykazały że bywa jednak precyzyjnie dokładna np. podawała Medów przed Persami, co było adekwatne tylko w VI wieku p.n.e., odkryto tabliczki na których słowa Nabuchodonozora są stylowo zbieżne z tymi z księgi, a nawet taką która mianuje namiestnikiem królewskim człowieka o babilońskim imieniu nadanym Danielowi.
Odkrycia nie mógł zignorować największy sceptycyzm więc zaczęto postulować że księga ma kilku autorów; co brzmi mniej więcej jak powyższy postulat autora że wpleciono do niej "pamiętnikarskie zapiski Daniela".
Tyle że teraz ciężko określić dokładnie co faktycznie jest błędem a co tylko nim się wydaje.

Brak wmianki o danielowej deportacji młodzieńców "z rodu królewskiego oraz z możnowładców" w ks Jeremiasza być może tłumaczy jej mała liczebność, mogło to być zaledwie kilkadziesiąt osób. Relacja Jeremiasza niczego więc nie przesądza.

Natomiast zgoda na płacenie haraczu w ogóle nie wyklucza wcześniejszego oblężenia które mogło tą zgodę wymóc, tym bardziej że Jojakim został ustawiony na tronie przez faraona (2 Krl 23:34) a zatem oblężenie Jerozolimy mogło mieć na celu poszerzanie wpływów Nabuchodonozora na tym terenie. Dodatkowo 2 Krl 24,1 mówi o tym że bunt Jojakima po 3 latach nie był pierwszym buntem, a zatem pierwszy musiał być przed płaceniem haraczu.

Ciekawostką też jest że Jeremiasz zaczyna wieszczyć kłopoty właśnie w roku potencjalnej deportacji Daniela (Jr 25,1)co słusznie zauważył Zdzisław.

Nie mogę zgodzić się z autorem tekstu twierdzącym, że Księga Daniela została napisana w II wieku . p.n.e.

Uwagi krytyczne kierowane pod adresem Księgi Daniela

Uwag krytycznych dotyczących Księgi Daniela jest wiele, każda z nich ma na celu zakwestionowanie autentyczności jakiegoś faktu z tego dzieła, aby później te nieprawdziwe uwagi uogólnić i odnieść do całej księgi.

Zwykle w pierwszej kolejności kwestionuje się Danielowe autorstwo tego apokaliptycznego dzieła.

A co my możemy powiedzieć na ten temat?

- Między poszczególnymi rozdziałami tej księgi istnieje logiczne uzależnienie i kompozycyjna jedność, występują tam bowiem te same zwroty stylistyczne, które mogą być pisane przez jedną osobę.
- Daniel wykazał się wszechstronną znajomością zwyczajów i faktów historycznych, które przedstawił w swojej księdze, a które w II w. p.n.e. były już zapomniane. Dopiero na przełomie XIX/ XX w. ponownie je odkryła i potwierdziła archeologia biblijna, np. kara ognia, tytuł "król królów", wpływ magów na dworze królewskim.

- Koronnym dowodem Danielowego autorstwa jest wypowiedź Chrystusa:

15 Gdy więc ujrzycie ohydę spustoszenia, o której mówi prorok Daniel, zalegającą miejsce święte - kto czyta,niech rozumie.
Mt 24,15 BT

Znajdujemy tu potwierdzenie tego, kto jest twórcą dzieła, ponieważ Chrystus powołuje się na Daniela żyjącego w VI w. p.n.e. Jezus Chrystus również dokonał interpretacji pewnego proroctwa z Księgi Daniela (Mt 24,15-16), które dotyczy terminu pojawiającego się pod nazwą "ohyda spustoszenia"; synonimem tego terminu jest "ohyda ziejąca pustką" lub "obrzydłość spustoszenia" (Dn 9,27; 11,31; 12,11).
Owa "ohyda spustoszenia" - w tym wypadku wojska rzymskie atakujące w 70 r. n.e. Jerozolimę - miała się pojawić po zakończeniu ziemskiej misji Chrystusa. Pierwsi chrześcijanie dobrze odczytali to proroctwo i odpowiednio wcześniej opuścili miasto. A zatem proroctwa z Księgi Daniela nie mogły być pisane dla czasów powstań Machabejskich i zakończyć się w tym czasie, to jest w II w. p.n.e.

Jak się wydaje, pierwszą osobą, która zakwestionowała powstanie tej księgi w VI w. był Porfiriusz, neoplatoński filozof, przeciwnik chrześcijaństwa i zwolennik pogaństwa. Jego zdaniem, dzieło to powstało w II w. p.n.e., aby podtrzymać ducha niepodległości narodu żydowskiego w czasach wojen Machabejskich.

Uważa on, że pojawiające się w siódmym rozdziale cztery bestie oznaczają odpowiednio:
1 Babilon,
2 Persję (Medów i Persów),
3 Imperium Aleksandra Wielkiego (za jego życia),
4 Sukcesorów Aleksandra Wielkiego (czwarta bestia).

Uwagi krytyczne kierowane pod adresem Księgi Daniela

Musimy jednak pamiętać, że świat hellenistyczny włącznie z panowaniem Aleksandra Wielkiego, aż do zawłaszczenia tych obszarów przez Imperium Rzymskie, stanowił jedną grecko-macedońsko-orientalną cywilizację formowaną przez język grecki.

Po śmierci Aleksandra, ze względu na utwierdzenie się dynastii Ptolemeuszów oraz Seleucydów, wpływy hellenizmu nie ustały. Koniec cywilizacji helleńskiej, a więc i trzeciej bestii rozpoczyna się po zajęciu Egiptu przez wojska rzymskie. Wtedy to trzecie Imperium, zapoczątkowane przez Aleksandra Wielkiego, zostaje w pełni podbite przez czwarte Imperium, to jest Imperium Rzymskie.

Wielu interpretatorów identyfikuje mały róg z siódmego rozdziału Daniela właśnie z Antiochem IV Epifanesem, dlatego w tej materii nasuwają się następujące uwagi:

- Antioch IV (175-163 p.n.e.) należy przede wszystkim do trzeciego mocarstwa hellenistycznego. Usiłował zhellenizować Żydów.

- Trzecia bestia, symbol Imperium Hellenistycznego, dzieli się w postaci rogów na cztery części, jednym z rogów jest dynastia Seleucydów, gdy tymczasem mały róg wyrasta wśród dziesięciu rogów i to dopiero na czwartej bestii.

- Antioch IV nie powstał po dziesięciu królach, lecz był ósmym władcą w syryjskiej linii Seleucydów, a mały róg pojawia się po podziale Imperium w 476 r. n.e.

- Jest rzeczą niemożliwą, aby znaleźć dziesięć królestw, spośród których trzy byłyby przez niego ujarzmione. Miał rywali do tronu, lecz oni nie byli królami.

- Antioch IV nie był większy niż inni władcy, to jego ojciec został nazwany Wielkim.

- Był mocą prześladowczą wobec Izraela, ale brak mu wiele specyfikacji proroczych, przede wszystkim jego prześladowania nie trwały do "czasu, czasów i połowy czasu".

- Zgodnie z logiką siódmego rozdziału po Antiochu IV powstaje jeszcze Imperium Rzymskie, a później Królestwo Boże.

Podobna sytuacja jest, jeśli chodzi o próby dopasowania Antiocha IV Epifanesa do małego rogu z ósmego rozdziału, ponieważ:

- Po złamaniu jednego rogu symbolizującego Aleksandra Wielkiego, urosły cztery rogi, a nie jeden mały róg.

- Antioch nie wyrósł "niezmiernie ku południowi", gdyż najazd na Egipt został udaremniony przez Rzym. Reakcją na próbę hellenizacji "wspaniałego kraju'' był wybuch rewolty żydowskiej, a gdy chciał przywrócić swój autorytet na Wschodzie, skończyło się to jego śmiercią na pograniczu Medii i Persydy.


Uwagi krytyczne kierowane pod adresem Księgi Daniela

- Antiochowi było jeszcze bardzo daleko do miana "Księcia Książąt". Jego program to hellenizacja kraju i walka ze stronnictwem ptolemeuszowskim.

Antioch IV, zakazując sprawowania kultu świątynnego, zabronił go w Miejscu Świętym i Najświętszym świątyni, gdy tymczasem mały róg "odjął wieczną

ofiarę", która była kultem związanym tylko z Miejscem Świętym świątyni jerozolimskiej.

- Za czasów Antiocha prawda nie została obalona, lecz była profanowana,i nie udawało mu się wszystko, co czynił.

- Nie da się wyliczyć 2 300 dni ani 1 150 dni od 15.12.167 r. p.n.e. Do 24.12.164 r. p.n.e., kiedy przywrócono kapłańską służbę.

- Antioch nie został zniszczony "bez udziału ludzkiej ręki''.

Niektórzy próbują znaleźć pewne nieścisłości historyczne i przenieść czas napisania tego dzieła na II w. p.n.e., ale wtedy nie byłoby już proroctwem, lecz podręcznikiem historii opisującym jakiś epizod z życia Izraela.

Jedną z tych nieścisłości ma być fakt, że w zapisach kronikarskich nie istnieje król Baltazar, a ostatnim panującym w Babilonie był Nabonid. Jednak na przełomie XIX/XX w. odnaleziono Kroniki Nabonida i stwierdzono, że ostatnim panującym królem był Baltazar,najmłodszy syn Nabonida, wprowadzony na tron jako koregent w drugim roku panowania Nabonida, który przeniósł się do Temy i tam rezydował.

Inny rodzaj argumentacji to ten, że między Dn 1,1 a Jr 25,1 widać brak pewnej konsekwencji.

1 W trzecim roku panowania króla judzkiego Jojakima przybył król babiloński Nabuchodonozor pod Jerozolimę i oblegał ją.
Dn 1,1 BT
1 Słowo kierowane do Jeremiasza o całym narodzie judzkim w czwartym roku [panowania] Joakima, syna Jozjasza,króla judzkiego [to jest pierwszego roku Nabuchodonozora, króla Babilonii]".
Jr 25,1 BT

Różnice wynikają ze stosowania różnych systemów obliczania lat panowania starożytnych władców, gdzie rok wstąpienia na tron był czymś innym od pierwszego roku panowania.

Jeremiasz zestawia pierwszy rok panowania Nabuchodonozora z czwartym rokiem panowania Joakima.
Daniel, wzięty do niewoli w roku wstąpienia na tron Nabuchodonozora, utożsamia ten rok z trzecim rokiem Joakima.

W czasie oblężenia Jerozolimy Nabuchodonozor nie był jeszcze królem, lecz dowódcą wojsk swego ojca Nabopolasara, który wtedy właśnie umarł.
Uwagi krytyczne kierowane pod adresem Księgi Daniela

W tej sytuacji spieszy on do Babilonu, aby nie doszło do przewrotu pałacowego i bierze władzę w swoje ręce. Daniel pisze księgę, gdy Nabuchodonozor jest już na tronie.
Innym argumentem jest to, że w tekście pojawiają się słowa greckie i perskie, co świadczyłoby o późniejszym okresie napisania tego eposu.

Musimy mieć na uwadze jednak rzecz następującą: Babilończycy,zabierając do niewoli ludność z różnych terenów, przyjmowali w pewnym zakresie ich kulturę oraz język, co musiało sprzyjać używaniu słów pochodzenia obcego przez Babilończyków.

Kolejnym problemem jest to, że Daniel w swojej pisarskiej działalności posługiwał się dwoma językami. Księga Daniela od 2,4 do 7,28 jest pisana po aramejsku, pozostała zaś część po hebrajsku.

O ile jednak można uzasadnić fakt, że Daniel pisał swą Księgę w dwu językach w VI w. p.n.e., o tyle trudno znaleźć takie wytłumaczenie dla tego zjawiska w II w. p.n.e., tym bardziej że język aramejski w Księdze Daniela jest aramejskim z czasów przedmachabejskich. A jeżeli trafiają się trzeciowieczne aramejskie formy językowe, to w świetle tego, co już na ten temat powiedziano, może to być tylko dowodem na to, że przepisywanie tej Księgi miało miejsce w III w. p.n.e.

Ostatnia replika dotyczy umieszczenia księgi w trzeciej części kanonu Starego Testamentu, to jest w Pismach (Ketuwim).

Nasi adwersarze uważają, że jeżeli Daniel jest prorokiem, to jego Księga powinna być umieszczona w Prorokach (Newiim), skoro jest inaczej, to Księga ta musiała być dodana stosunkowo późno. A zatem powstała w II w., aby podnieść morale narodu żydowskiego walczącego pod wodzą Machabeuszy.

Czytając tę księgę, widzimy jednak, że prorok sięga w bardzo odległą przyszłość, bo aż do przyjścia Jezusa, czyli do czasów, których potencjalni adresaci z II w. p.n.e. nie byli w stanie dożyć.

Ponadto musimy mieć na uwadze to, że kanon Starego Testamentu został ustalony w czasach Ezdrasza - V w. p.n.e. - jak zatem Daniel mógł napisać coś trzy wieki później i umieścić w kanonie Pism Starego Testamentu? Septuaginta (LXX) tłumaczona w II w. p.n.e. posiada już jednak Księgę Daniela.
Nie można było w II w. napisać Księgi i podawać do uwierzenia ludziom będącym w diasporze.

"Bracia Judy Machabeusza zdołali utrzymać ją aż do roku 134 p.n.e., kiedy rozpoczęło się panowanie w Jerozolimie żydowskiej dynastii Hasmoneuszy."
błąd logiczny bo nie posądzam autora o niewiedzę!
Dynastia wywodzi sie właśnie od braci machabeuszy! Hasmoneusze -Machabeusze to ta sama dynastia kapłańska, poźniej królewska zakończona przejęciem władzy przez elamitę Heroda Wielkiego

Moja uwaga dotyczy stwierdzenia, że biblia błędnie podaje liczbę 70 jako lata niewoli babilońskiej. Należy zwrócić uwagę, iż dla żydów liczba siedem oznacza to samo, co dla nas liczebnik nieokreślony - dużo, długo, wiele. W mojej opinii tak należy traktować podaną liczbę lat niewoli babilońskiej. Pozdrawiam