Autor napisał:
"Trzeba przyznać, że racjonalizm i sceptycyzm, będący także wynalazkiem Hellenów, i stąd dość powszechny upadek wiary w Bogów, niewątpliwie ułatwił zwycięstwo obcej duchowi europejskiemu zabobonnej koncepcji religijnej rodem z Palestyny, która życie wieczne po śmierci przedkłada nad krótkotrwałe życie doczesne. Ludzie bowiem raczej wolą łudzić się, zdecydowanie wybiorą zabobon, niż przyjmą za pewnik, że po śmierci nie ma wiecznego życia w zaświatach." RACJONALIZM pokonał wiarę w BOGÓW ... czemu zatem racjoinaliści uwolnieni od wiary w bogów popadli w jeszcze większy absurd wiary - nie tylko w jednego boga, ale jeszcze w życie po śmierci ... czemu AUTOR nie wyjaśnia tego wątku w jakiś racjonalny sposób?
Autor napisał:Przypomnijmy pokrótce, jak się odbywała katolicyzacja największego w owym czasie państwa europejskiego, tj. Imperium Romanum. W 341 roku cesarz Konstans zakazał wszelkich ofiar pogańskich i nakazał zamkniecie świątyń..."
DLACZEGO? Dlaczego uznał, że to się uda i, że tak będzie lepiej? Czy taki był plan kapłanów niszowej sekty, czy Cesarz wykorzystał sektę ... jakie jest uzasadnienie jego postępowania (racjonalne) ... ???

Gdyby nie chrześcijaństwo, mielibyśmy mentalność żuli z przedmieść polskich miast. Owszem, własne dziedzictwo przedchrześcijańskie warte jest uwagi, choćby przez to, że gdyby nie ono, mielibyśmy problem z przyswojeniem wyższej kultury - ale musimy pamiętać, że ówcześni ludzie mieli mentalność przestępców. Wobec tego przeciwstawianie ich religii chrześcijaństwu nie jest czym innym, jak wspieraniem półświatka.

Nic nowego w tym artylule - po prostu Europa jest zagubiona duchowo. Kawalerowie krzyza zwyciezyli a w Polsce piata kolumna watykanska rzadzi ciemnymi slowianami ktorzy niewolnictwo maja we krwi. Slowianie powstali pod jarzmem koczownikow azjatyckich i piratow skandynawskich. Wystarczy popatrzec sie na autora tego artykulu  - wyglada na potomka tych niewolnikow - totalna nizsza klasa - wyglad prowincjonalnego ruskiego taksowkarza co handluje narkotykami.

to nie do końca prawda, że w czasach pogańskich występowało jedynie wielobóstwo. Słowianie a zwłaszcza ci z wschodu( Rosja itp) czcili głównego boga Peruna( pomijam lokalne bóstwa). Wielu władców słowiańskich wprowadzało monoteizm dla podkreślenia atrybutu swojego państwa

Islam i chrześcijaństwo ziejące do siebie nienawiścią? Czas krucjat już minął, więc raczej wojny religijnej nie będzie. Muszę równierz zaznaczyć, że to islam jest religią wojującą z innymi. Jest przecież w Koranie zasada Dżihadu, świętej wojny, którą to muzułmanie mają prowadzić z innymi religiami. Chrześcijaństwo natomiast to przecież religia miłości. Miłości do bliźniego. "Będziesz miłował..." i tak dalej, więc z tą tezą autora raczej się nie zgadzam.

Wydaje mi sie (siegam pamiecia do mojej edukacji), ze to Justinianus zniszczyl ostatecznie kulture Grekow, kiedy to w Rzymie Wschodnim wprowadzil konstrukcje panstwa przejeta od Izraelity krola Seula - zamkniecie Akademii Platona, itd. To dzisiejszy nurt ortodoksyjny, kontynuowany po 1453 r - upadku Byzancjum - przez panstwo rosyjskie. Katolicyzm natomiast wylania sie jako oddzielony od glownego chrzescijanstwa zreformowany nurt w VIII w. w odzyskanym na nowo Rzymie Zachodnim - podzial wladzy miedzy cesarzem i papiezem, wydanie nowego kodeksu prawnego przez Karola Welkiego regulujacego podstawe ustroju feudalnego - system wasali.
Przyjaznie sie z rodzina grecka i za kazdym razem kiedy sie spotykamy dyskutujemy temat: upadek cywilizacji antycznej, dla nich nalozenie chrzescijanstwa na kulture antyczna rowna sie z przejsciem orkanu, ktory zniszczyl wszystko co bylo wielkie i madre i dlatego teraz mamy cywilizacje pasterzy. Dla nich chrzescijanstwo i islam to pasterze walczacy o dominacje nad swiatem.
Pozdrawiam

Co do Platona, to słusznie zauważył on, że "jak człowieka zaczynają nachodzić myśli o śmierci, wtedy się w serce zaczyna wkradać obawa i troska o rzeczy, o które się człowiek przedtem nie troszczył i nie obawiał. Z jednej strony te bajki - jak się to mówi - o tym, co się dzieje w Hadesie, że ten, co tu ludziom krzywdę robił, musi tam pokutować - człowiek się dotąd z tych rzeczy śmiał, a teraz one mu duszę zawracają, czy to aby nie prawda".

W tym artykule mało co jest prawdą. Nie tylko Platon czy Hezjod szukali "lepszej" części człowieczeństwa w życiu pozagrobowym, ale cały zbiór mitów determinował taką właśnie kulturę (przystępnie o tym pisał w pierwszym tomie "Głównych nurtów marksizmu" prof. Leszek Kołakowski omawiając korzenie europejskiej wiary w doskonałość i ułomność człowieka). Trzeba by było napisać historię od nowa i zredefiniować całą masę teorii tłumaczących szereg procesów kulturowych jakie zachodziły w Europie podczas ostatnich kilku tysięcy lat by dojść do porozumienia z autorem tego artykułu. W nauce bowiem to co autor przedstawia zwie się monokauzalizmem historycznym - a z takim rozumowaniem się dyskutować nie da. Bo na przykład jak logicznie pogodzić informacje o tym iż poprzez działanie "chrześcijańskich barbarzyńców" "przedchrześcijańskie instytucje, obyczaje i zwyczaje związane z pogaństwem były skazane na śmierć i zapomnienie" z tym, że autor o nich pamięta i pisze. Mało tego - dopatruje się "prawdziwego" ducha Europy (czymkolwiek ten duch by nie był) właśnie w tym co rzekomo "zostało skazane na śmierć i zapomnienie". Jak to wszystko pogodzić ? Coś zostało skazan

Ad 1.
Artykuł napisany jest prostym językiem i chyba był sens napisania o duchu Europy, bo gros ludzi wciąż powtarza, że judeochrześcijaństwo jest prawdziwym i odwiecznym duchem Europy i jakoby ma wyznaczać naszą tożsamość.

Ad 2.

Napisałem:
"Grecy byli bardziej racjonalni niż chrześcijanie i muzułmanie XXI wieku - odrzucali ułudę lepszego życia po śmierci, jeśli w ogóle w nie wierzyli. To nie kto inny, tylko wuj Platona - ateista Krytiasz - rzekł jakże prostą i ludzką w swej wymowie myśl: Kto się urodził, musi tez umrzeć i nikt nie może uniknąć tego nieszczęścia. To dowodny znak tego, że dla starożytnych Hellenów śmierć była końcem - nieszczęściem, a nie początkiem nowego życia. Dlatego też pragnienie nieśmiertelnej sławy na tym świecie i Achillesowy ideał prowadził przez całe życie syna Dzeusowego, który nigdy nie rozstawał się ze zwojami Iliady, Aleksandra Macedońskiego, nie na tamten świat, ale na krańce ówczesnego znanego świata".

Dla chrześcijaństwa na odwrót - to życie doczesne jest mniej ważne niż "wieczne życie po śmierci na tamtym świecie". Stąd pewnie popularność tej religii wśród szerokich mas nie tylko Imperium Rzymskiego. Gdy brak wszelkiej

nie jest prawda ze starozytni grecy nie wierzyli w posmiertne zycie...prosze uwaznie czytac platona i arystotelesa...pierwszy z nich opierajac sie zreszta na sokratesie mowi o niesmiertelnej duszy ktora uwalnia sie od ciala w momencie smierci...zapewne trafiali sie grecy nie wierzacy w zycie po zyciu np. epikur ( nie tyle nie wierzyl, co zycie po zyciu nie bylo dla niego istotne), ale niewierzacy nie stanowili raczej wiekszosci spoleczenstwa...

Wstęp, jak ze szkolnej rozprawki, mający sugerować konieczność podjęcia polemiki z katolickimi fanatykami, lansującymi inny pogląd. Nikt, znający historię literatury i kultury europejskiej, nie postawi tezy przytoczonej na początku artykułu. Całość nieco spłycona, ale poprawna. Tylko po co? I dla kogo pisana..