Daje sie juz zaobserwowac efekt Munchhausena - ścisły wilk napoczął już konia i niebawem ( w czasie jednego pratchetowskiego "dziadka") będzie zamiast niego galopowac w uprzęży. Widac to już w psychologii, a i młodzi filozofowie coraz częściej sięgają do matematyki dla dowodzenia swoich racji. Tak wiec czas rozwiąże problem.

Ten ważny tekst przypomniał mi
E.O.Willson`a, który z pozycji naukowej nawołuje do reintegracji
humanistyki i nauk przyrodniczych. Poświęcił temu zagadnieniu
pracę pt. "Konsyliencja". Przyczyny dla których Willson
poszukuje wspólnego paradygmatu wszystkich nauk jest stare jak
ludzkość marzenie o teorii wszystkiego. Czy Wilsonowska
konsyliencja to trzecia droga? Może i czwarta, ale ważniejsze jest
to, że obecna dychotomia nie służy lepszemu poznaniu otaczającego
nas świata i każdy krok na drodze do konsolidacji wiedzy jest na
wagę złota. Uważam jednak, że za obecny stan bardziej
odpowiedzialni są "humaniści" niż "przyrodnicy".
Tak się jakoś składa, że znam znacznie więcej "przyrodników"
z solidną bazą humanistyczną niż odwrotnie. Poza tym wciąż nie
wzbudza niczyjego zgorszenia deklaracja "ja kompletnie się nie
znam na matematyce - nic z niej nie rozumiem - mam humanistyczny
umysł"...Często jest to swoisty akt wiary. Dopóki tego
typu postawy nie będą poddawane ostracyzmowi, dopóty jałowa
dychotomia będzie

Mi matura z matmy chyba wystarczająco pomoże podnieść poziom zrozumienia języka matematyki.
No ludzie, trzeba mieć warunki do jej zrozumienia.
No wiadomo, że nie mam na myśli tych materialnych(w głównej mierze).

... którego autorem mogło się zostać jakiś rok temu. Bazując na zbliżonej literaturze do podobnych wniosków doszedłem w jednym z rozdziałów swej mgr.  Mówiąc tonem żartobliwym, czuję się teraz trochę jak Leibnitz tudzież Wallace, względem Newtona lub Darwina:)

Ja skupiłem się również na destrukcyjnym wpływie tegoż podziału na ideę rozwoju cywilizacyjnego, który to u Nietzschego, Ortegi Y Gasseta, przedstawicieli szkoły frankfurckiej i przede wszystkim u opisywanych prze ze mnie szerzej autorów pseudonaukowych "uduchowionych" dzieł, opisywany jest jako siła niszcząca Kulturę i wyjaławiająca ludzkie umysły, ba, doprowadzająca wręcz do zezwierzęcenia. U tychże autorów leitmotivem było również łączenie rozwoju cywilizacyjnego i nauk empirycznych z powstaniem bezmyślnego konsumpcjonizmu.
Takie ideologiczne zacietrzewienie jest właśnie m.in. pokłosiem podziału na dwie kultury. Z jednej strony krytyki dokonują humaniści. Z drugiej, wykorzystując pobieżnie wypaczone fakty z mechaniki kwantowej i  fizyki relatywistycznej, autorzy "uduchowieni" mają większą siłę oddziaływania na publiczność niezaznajomioną z naukami ścisłymi(zwłaszcza że podpierają się cytatami z Rilkego, T.S. Eliota, buddyzmy, Szekspira itd.).