Niezależnie od tego, z jakiego tlumaczenia korzystal autor i jakiej interpretacji tekst dotyczyl jest zajmującym.Dla mnie bardziej interesujące jest w jakiej rzeczywistości powstawaly same idee.Osadzenie ich w konkretnych realiach bytu dalyby podstawę do oceny ewolucji myśli filozoficznej.Powiązania owej myśli z określonym etapem rozwoju. Piękno filozofii hinduskiej i jej glębia niebywale wyprzedzają filozofię europejską. Ciekawe z jakich przyczyn.

Komentarze raczej rzadko są nie-osobiste. Jakież trzeba by przyjąć kryterium by nie-osobisty komentarz napisać? nie wiem. Przeto osobiście: przyjemności czy nie-przyjemności jakowyś nie odczułem, zatem tekst lokuje się w płaszczyźnie intelektualnej. Płynie, od słowa do słowa, od zdania do puenty, aż chciałoby się zaryczeć jak lew. Kusi by umieścić się w jakiejś przemianie, najlepiej najlepszej. Skłania do refleksji, zatem posiada morał. Można zapomnieć, iż dotyczy pisarzy dawno minionych i kultury nie obecnej w TV. A jednak, jakoś pomnieć nie umiem. Dla mnie, rodzonego w XX wieku trąci myszką. W epoce małych narracji  zgoła staroświecka to opowieść. czekam z niecierpliwością na współczesną story.

Te rozważania na temat Bhagawatgity oparte zostały na złym tłumaczeniu! Jest ono tendencyjne, gdyż przynależy do jednej z kilku szkół krisznaizmu, tej popularnej na Zachodzie. Lepsze jest w miarę neutralne tłumaczenie profesor Sachse (i piękniejsze literacko!). Jest wiele indyjskich interpretacji Bhagawatgity. Dla przykładu - szkoła szaktyczna (interpretacja ze śrdn kaszmiru) nie uznaje podziału na dobro - zło. Wszystkie trzy guny są równie wartościowe i cel leży w ich połączeniu i przekroczeniu. Sansara, o której mówi hinduizm, to nie buddyjska maja. Sansara ma często wartość pozytywną. Jest - zdaniem licznych szkół - elementem gry bogów, lili. Owa gra nie jest dobra, ani zła - dzieje się. Najistotniejszym elementem Bhagawatgity jest zalecenie medytacji poprzez działanie, a nie poprzez powstrzymywanie się od działania, co stanowi polemikę z licznymi szkołami hinduizmu, ale też z buddyzmem. Człowiek w Bhagawatgicie nie staje się wolny poprzez odrzucenie działania i swoich kastowych, historycznych obowiązków. Staje się wolnym poprzez umiejętność dostrzeżenia mechanizmu świata w którym działa, zrozumienie tego mechanizmu i jego afirmację. Joga czynu, zalecana przez Bhagawadgitę, to świadome działanie zgodne z przeznaczeniem (karmanem) bez przywiązania do owoców tego działania.

Bardzo ladnie napisany artykul.