bardzo ciekawa lektura.

Kiedyś, dawno temu (naprawdę dawno, mam 66 lat) słyszałem w jakimś kabarecie piosenkę z mniej więcej takim słowami:
"Źle było, źle będzie
w całej Polsce i wszędzie
oprócz nas wszyscy są w błędzie"
Śpewał ja chórek BARDZO ponurych głosów.
Mało się zmieniło niestety.

>> co ratuje, a co niszczy nas naprawdę?<<
To co nas niszczy to przekonanie o własnej nieomylności ubrane w monoteistyczną religię i nacjonalizm. Nie ma niczego gorszego. Przykłady widać wszędzie.
Niestety, ale te dwa rodzaje raka zżerają Polskę.

Bardzo się cieszę, że na Racjonaliście pojawiają się teksty na temat równowagi sił, jako gwarancji pokoju i ochroną przez rzezią. Profesor Drewnowski chyba jako jedyny myśliciel w Polsce podnosi to zupełnie fundamentalne zagadnienie.

Znany myśliciel M. Zdziechowski napisal swego czasu krótką i nadzwyczaj interesującą rozprawę pt. "O okrucieństwie" - w której - między innymi poddał bardzo stanowczej krytyce stosunek człowieka (chrześcijanina) do zwierząt. Zdziechowski uważa, iż odczuwanie bólu i cierpienia jest tym fenomenem, który powinien  zbliżać do siebie wszystkie  organizmy zamieszkujące Ziemię. Ból jest przekleństwem całej przyrody organicznej, a człowiek i zwierzę w jego obliczu są równi sobie. Człowieka i zwierzę łączy „tożsamość i braterstwo cierpienia”. Zdziechowski za Schopenchauerem podkreśla, że miarą stosunku człowieka do zwierząt jest język. Słowo „zwierzę” oznacza prymitywizm i nikczemność. Zamiast „okrucieństwo” mówi się „zezwierzęcenie”. Ale tu - jego zdaniem -  można postawić  pytanie, czy zwierzęta nie mają większego prawa do używania w podobnych sytuacjach wyrazu „sczłowieczenie”? Zauroczony buddyzmem Zdziechowski jest zdania, że chrześcijaństwo tylko zyskałoby na wartości, gdyby przykazaniem miłości objęlo wszystkie formy życia które czują i cierpią.
 
www.biblionetka.pl/art.aspx?id=10674

Nie można zaprzeczyć, że widzenie "fazowości" czy "stadialności" w przebiegu dotychczasowego rozwoju człowieka czy też ludzkości ma ważny wymiar konsolacyjny - pozwala bowiem w całym tym chaosie zachować wiarę i nadzieję, że dzieje człowieka rozgrywają się w ramach jakiejś struktury, a więc być może planu, celu i sensu. Jest to bzdura totalna, ale - jak pokazuje historia - nad wyraz kusząca dla ludzkich mas, bo dająca im złudne poczucie bezpieczeństwa, którego tak bardzo pragną i potrzebują. Na powiedzenie sobie i zaakceptowanie, że tak naprawdę nie wiemy, dokąd to wszystko zmierza i co z tego wyniknie, nie każdego stać.... W każdym razie ja tu żadnych "faz" czy też "stadiów" nie widzę.

youtu.be/AWtCittJyr0
(Z tym zastrzeżeniem, że nie ma też żadnej drogi;)