Trzon tego środowiska był rzecz jasna skrajnie nacjonalistyczny i ultraprawicowy.

Do pierwszej grupy wpływu można by zaliczyć Susuniego. Zaś do ultraprawicy Bernarda Lefevre. ^{[ 25 ]} Mimo tego, Organizacja stanowiła dziwną kompozycję. Była część ludzi która popierała Rząd Vichy w II Wojnie Światowej. Była część, głównie młodych żołnierzy, która przed wojną w Algierii popierała gaullistów. Byli też naturalizowani Żydzi, którzy mimo oficjalnych komunikatów izraelskiej dyplomacji, nie ewakuowali się z terenów wojennych. A trzon OAS miało przecież zdecydowanie antysemicki charakter. W 1965 r. w wyborach prezydenckich we Francji wystartował reprezentant tego środowiska — Jean-Louis Tixier-Vignancour. Ze słabym wynikiem 5,28 % nie wszedł do II tury. Wobec czego w kluczowej turze antygaullistowscy wyborcy woleli głosować na F. Mitterranda a nie na ówczesnego prezydenta. Polityczna próba konsolidacji skrajnie prawicowego środowiska, poprzez zakładanie nowych partii, m.in. ARPL oraz organizacji o nazwie Occident (Zachód), też zakończyła się niepowodzeniem. ^{[ 26 ]}

Wpływowi członkowie OAS, ze swoją anachroniczną wizją świata, skończyli w więzieniu. Część z nich objęła amnestia, tuż po rewolcie majowej z 1968 r.. Prawdopodobnie doprowadził do niej gen. J. Massu, weteran wojny algierskiej. Zapewne był to polityczny targ, kiedy to prezydent de Gaulle, niespodziewanie w gorących majowych dniach, zdecydował się wybrać helikopterem do Baden-Baden, bazy wojskowej w RFN, gdzie stacjonowała armia francuska. R. Salan i inni czołowi spiskowcy z kadr wojskowych zostali jeszcze za życia pozbawieni swych stopni. Dopiero lewicowy prezydent F. Mitterrand cofnie tę decyzję. Udaną konsolidację nacjonalistycznego elektoratu przeprowadził dopiero J.-M. Le Pen z Frontu Narodowego (partia założona w 1972 r.), nad którym obecnie przywództwo polityczne pełni jego córka Marie.

Bibliografia

1. Gaulle de Ch., Pamiętniki nadziei, wyd. MON, Warszawa 1974

2. Gerhard J., Charles de Gaulle, T.2, Książka i wiedza, Warszawa 1972

3. Hall A., Historia francuskiej prawicy 1981-2007, Wyd .KA, Kraków, 2009

4. Hall A. , Naród i państwo w myśli politycznej Charles'a de Gaulle’a, Neriton, Warszawa 2005

5. Kasznik-Christian A., Wojna algierska 1954-1962. U źródeł niepodległej państwowości, Ibidem, Łódź 2001

6. Konflikty kolonialne i postkolonialne w Afryce i Azji 1869-2006., red. P. Ostaszewski, Książka i wiedza, Warszawa 2006

7 . Lacoste Y., Geopolityka śródziemnomorza, Dialog, Warszawa 2010

8. Nouzille V., Zabójcy w imię republiki, wyd. Fronda, Warszawa 2016.

Zobacz także te strony: Holokausty kolonialne. Krwawe bogactwo i rozpad tożsamości Zachodu

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (11)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    MS Word

Piotr Wildanger Ur. 1984. Absolwent politologii i studiów podyplomowych public relations oraz bibliotekoznawstwa i informacji naukowej na Uniwersytecie Szczecińskim. Publicysta, poeta, meloman. Publikował w dodatku "Gazety Wyborczej" "Co jest grane", "Oddechu", "Zaszafie", "Liberte!", "eleWatorze" oraz w "Nowym Obywatelu". Mieszka w Szczecinie.  Strona www autora