Przestępstwo z artykułu 196 K.K. jest przestępstwem materialno-prawnym, materialnym, czyli do jego zaistnienia dochodzi wtedy gdy przynajmniej dwie osoby poczuły się obrażone w sposób wskazany w tym przepisie. I nie ulega wątpliwości w tym procesie osób tych było kilka, które bezpośrednio w przesłuchaniach wskazały iż poczuły się urażone tą instalacją i poczułyby się urażone również wtedy, gdyby cała ta instalacja była przedstawiana publicznie i oni ją widzieli. Bo nie jest kwestią obrazy cała instalacja „Pasja", tylko właśnie użycie tego fragmentu krzyża na którym zostały umieszczone genitalia w miejscu gdzie zwyczajowo umieszcza się postać Jezusa Chrystusa.

Ostatnią kwestią istotną jest tzw. kwestia przyczynienia się pokrzywdzonego. Padły na sali w czasie procesu słowa że jeżeli ktoś nie chce to nie musi oglądać. Ale to nie jest dokładnie w ten sposób. Przede wszystkim znamiona artykułu 196 są wypełnione już wtedy kiedy przedmiot kultu zostaje zbezczeszczony a nie wtedy kiedy dotrze w jakikolwiek sposób i spowoduje obrazę uczuć u osób. Dla zaistnienia czynu nie jest konieczne bezpośrednie epatowanie tym przedmiotem pokrzywdzonego. Wystarczy że był on publicznie wystawiony a wiadomość o tym w jakikolwiek sposób doszła do pokrzywdzonego. W tym momencie znamiona czynu już są dokonane. Tak więc z punktu widzenia rozstrzygania sprawy jest zupełnie indyferentne czy pokrzywdzeni widzieli instalację „Pasja" w galerii Wyspa Progress, czy też widzieli ją później w telewizji, czy też widzieli ją w stanie zdekompletowanym czy w całości. Wystarczy iż mieli świadomość iż publicznie wystawiano instalację której częścią był krzyż a na krzyżu były męskie genitalia. Dla oceny przyczynienia się pokrzywdzonego do zaistnienia przestępstwa nie należy też stosować prostej zależności logicznej conditio sine qua non. Nie ulega wątpliwości iż biorąc logikę formalną na wzgląd nie ma możliwości aby przestępstwo z artykułu 196 zaistniało bez niejakiego współdziałania pokrzywdzonego. Ponieważ jeżeli pokrzywdzony w jakikolwiek sposób nie dowie się o tym, że ktoś wystawia dzieło które gdyby je obejrzał obraziło by jego uczucia to oczywiście przestępstwa z artykułu 196 nie ma. Natomiast nie oznacza to, że pokrzywdzony który się dowiedział choćby z telewizji o istnieniu takiego dzieła w jakiś sposób się przyczynia do czynu z artykułu 196 w ten sposób, że wypełnia jedno z jego znamion, po prostu czuje się urażony. Gdyby akceptować taką metodę wykładni stricte logicznej, doszło by do paradoksu, że nawet osoba ofiara zabójstwa byłaby współwinna czynowi oskarżonego sprawcy dlatego, że w danym miejscu i danym czasie się pojawiła i umożliwiła wykonanie wszystkich znamion z artykułu 148 K.K. czyli zabicia człowieka. Dlatego sąd absolutnie takiej wykładni nie przyjmuje.

Podnoszona była również kwestia dlaczego w tym procesie oskarżona jest tylko Dorota Nieznalska, nie są natomiast oskarżone osoby które upubliczniały również instalację „Pasja". Kwestia ma charakter stricte proceduralny. Nowy Kodeks Postępowania Karnego nie przewiduje możliwości rozszerzania przez sąd ram oskarżenia na inne osoby w jakimkolwiek trybie. Wobec powyższego sąd w ogóle tej kwestii nie rozważał. Prokurator objął oskarżeniem jedynie Dorotę Nieznalską i w tym zakresie sąd orzekał.

Sąd oddalił wnioski dowodowe stron w tym procesie uznając, że nie są one konieczne do przeprowadzenia. Przede wszystkim został oddalony wniosek oskarżyciela posiłkowego w przedmiocie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego, z uwagi iż był on nieprzydatny do rozpoznania sprawy, ponieważ przedmiotem sprawy było naruszenie uczuć religijnych osób a nie możność ich naruszenia. Wobec powyższego ten dowód był całkowicie bezprzedmiotowy. Jeżeli chodzi o żądanie przeprowadzenia oględzin, zrekonstruowanie instalacji „Pasja", nie było to konieczne z jednego powodu. Żadna ze stron tego procesu nie kwestionowała nigdy, okoliczności iż sporny krzyż z genitaliami był tylko częścią instalacji. Co więcej, pokrzywdzeni wskazywali, że nawet gdyby widzieli całą tą instalację i niezależnie gdzie by ją widzieli, to sam ten krzyż ich obraża. Dlatego oględziny bezpośrednie były zbędne, ponieważ nikt nie kwestionował wyglądu całej instalacji „Pasja".

Niezasadny był też wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu Historii Sztuki na okoliczność iż w katolickiej tradycji kulturowej w tekstach, na obrazach, obecność prac ukazujących cierpienie i nagość ludzkiego ciała należy do powszechnie znanych. Zgodnie z artykułem 168 K.P.K. fakty powszechnie znane nie wymagają dowodu. Nie ulega wątpliwości iż rzeczywiście w sztuce nawet sakralnej jest reprezentowana nagość, ale jako naturalny element ludzkiego ciała, po prostu są nagie ciała. Natomiast nie ma w ten sposób, a przynajmniej sądowi absolutnie nie jest wiadomo aby takie zdarzenie miało miejsce, żeby wycięto część ciała. W sztuce sakralnej nie występowały motywy z wyciętymi genitaliami nałożonymi na krzyż w taki sposób iż muszą się one skojarzyć z osobą Chrystusa.

Odnośnie oceny charakteru sztuki zaangażowanej sąd również odmówił dopuszczenia dowodu z opinii biegłego, z tego powodu, iż ocena charakteru sztuki zaangażowanej należy do sądu a nie do biegłego. Sąd absolutnie nie neguje wartości sztuki zaangażowanej, czy jakiejkolwiek innej sztuki ponieważ sąd nie zamierza bawić się w krytyka literackiego, malarskiego czy w rzeźbie. Natomiast fakt iż dane dzieło mieści się w granicach sztuki czy to nowoczesnej czy archaizującej nie ma znaczenia dla faktu iż nie może obrażać uczuć innych ludzi.

Odnośnie wymiaru kary sąd podzielił stanowisko oskarżyciela posiłkowego odnośnie zasadności wymierzenia kary ograniczenia wolności. W ocenie sądu wymierzenie grzywny byłoby w tej sprawie absolutnie bezzasadne z jednego choćby powodu. Oskarżona przez skandal który sama wywołała niewątpliwie stanie się osobą znaną, już jest osobą znaną, będzie zapraszana na najróżniejsze wystawy i zgromadzenie 2000 złotych grzywny jest żadną dolegliwością. Dlatego sąd uznał iż właściwą karą będzie ograniczenie wolności. Sąd nie wskazał przy tym, tak jak żądał oskarżyciel posiłkowy, aby były to prace społeczne na rzecz Caritas, ponieważ nie jest to instytucja publiczna i sąd musiałby uzyskać zgodę takiej instytucji na nałożenie na nią takiego obowiązku, co może mieć miejsce w postępowaniu wykonawczym.

Wobec skazania oskarżonej sąd obciążył ją kosztami postępowania w całości.

Powyższy wyrok jest nieprawomocny.

W terminie dni siedmiu służy wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku na piśmie a następnie apelacji do Sądu Okręgowego w Gdańsku za pośrednictwem Sądu Rejonowego w Gdańsku, wydział IV karny.

Dziękuję to wszystko.

GROMKIE i DŁUGIE OKLASKI DZIAŁACZY I POSŁÓW LPR

Sędzia:
Proszę opuścić salę!!! Zwracam państwu uwagę iż zachowanie jest niestosowne. Kto sobie przyznaje prawo oklaskiwania sądu przyznaje sobie również prawo jego wygwizdywania. To nie powinno mieć miejsca. Dziękuję.

Źródło: Sprawa Doroty Nieznalskiej

Zobacz także te strony: Krzyż w miejscu pracy - wyrok SN 6IX90 Krzyż i swoboda sumienia - wyrok SA w Łodzi 28X98

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Krzyż w miejscu pracy - wyrok SN 6IX90 Krzyż i swoboda sumienia - wyrok SA w Łodzi 28X98

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word