Gdzieś w tym wszystkim widać zatarcie się ról. Zadziałała strategia odwróconej retoryki, kiedy nagle uciskany staje się, według przedstawionej wyżej opinii, prześladującym. Gej chce mieć głos? Jakim prawem! Obywatele Krakowa dzielnie stawili czoła tej strasznej inwazji. Homofobia kipiała w powietrzu. Czysta i szczera nienawiść do drugiego człowieka znalazła swoje ujście w rzucanych kamieniach i jajkach. Tylko skąd ta nienawiść? Według twórcy terminu, Georga Weinberga, homofobia to lęk, irracjonalny strach przed homoseksualistami. Fobie, drodzy państwo, się leczy!

Może więc faktycznie to my atakowaliśmy i prowokowaliśmy. Oto udało nam się pokazać światu wyraz czystej i nieskrępowanej niczym nienawiści. Ale świat milczy, nabiera wody w usta, tylko raport ^{[ 4 ]} przedstawiony Unii Europejskiej, na wewnętrznej stronie okładki zawiera dopisek „Niektóre przypadki opisane w raporcie mogą być szokujące."

Kiedy w marcu 2003 roku ruszyła akcja „Niech nas zobaczą" społeczeństwo wydawało się być poruszone. Na tyle poruszone, aby billboardy ze zdjęciami trzymających się za ręce par homoseksualnych obrzucić workami z farbą. Wystawa jednak przyciągnęła do galerii sztuki wiele osób, które chętnie oglądały artystyczne zdjęcia. Czyżbyśmy znaleźli kolejne potwierdzenie tezy, że homoseksualizm jest tolerowany tylko w zamkniętych pomieszczeniach?

Jeszcze przed kampanią o celach tej akcji było głośno. Prasa nie powstrzymywała się od komentowania. Padały tutaj różne opinie. Zazwyczaj jednak te mało przychylne. Dziennikarze wręcz prześcigali się w pisaniu artykułów dotyczących homoseksualizmu. Politycy krytykowali pokazywanie homoseksualistów publicznie. Powtarzając za Anną Gruszyńską, czyżby homoseksualizm był chorobą przenoszoną drogą billboardową?

Piotr Zaremba uznał, że „polskie rodziny mają prawo uważać się za normę i nie życzyć sobie takich billboardów" ^{[ 5 ]}, Trzciński kończąc swój tekst napisał „dlatego nie dajmy się zwariować" ^{[ 6 ]}.

Jakby nawoływał „bądźcie rozsądni"!

Jakby rozsądek miał tu coś do rzeczy. To zresztą sławny argument homofoba z ludzką twarzą (jak nazywała ten rodzaj homofobii Kinga Dunin), pojawiał się w prasie nie tylko w tym jednym artykule. Zawsze miał na celu wepchnięcie gejów i lesbijki z powrotem do domów, jakoby w obronie prawdy i normalności. Czyżby wszyscy zapomnieli o sławnym porzekadle: „prawda obroni się sama"?

W połączeniu ze strategią odwróconej retoryki, kiedy to społeczeństwo występuje jako obrońca, ten argument zdobywa nowe znaczenie. Ochrona normalności nie staje się niczym innym jak czystą wojenną agresją — bronieniem wcześniej zajętego terytorium. U nas bycie normalnym oznacza tyle, co bycie hetero.

Wielu chciałoby wierzyć, że homoseksualizmu nie ma. Jeśli już jest, to trzeba go traktować jako chorobę, przykre odstępstwo od normy. Dotknięci tą wadą ludzie powinni siedzieć w domu, a jeśli już muszą pracować i chodzić ulicami to powinni udawać, że są normalni, czyli heteroseksualni. Społeczeństwo chciałoby nie wiedzieć i nie widzieć. Tak jest mu łatwiej.

A przecież wiadomo, ze homoseksualizm chorobą nie jest. Równie jasne jest to, że geje i lesbijki mają (lub raczej mieć powinni, bo są one im należne) takie same prawa jak cała reszta społeczeństwa — prawa człowieka. Dzisiaj oczywiste jest, że gejem i lesbijką może być każdy, niezależnie od tego, jakich miał rodziców, jak mu się układało w związkach. Orientację seksualną traktuje się nie jak cechę nabytą, a jak wrodzoną, podobnie jak kolor oczu, płeć czy barwę skóry. Nasza historia zna już prześladowania i dyskryminacje ze względu na odmienność. Wcześniej zgrozę budziły emancypantki i czarnoskórzy wojownicy o wolność. Chciałoby się powiedzieć, że oto mamy do czynienia z rasizmem XXI wieku — z homofobią.

Nie wiem czemu miłość może budzić w ludziach tyle agresji. Bo przecież o miłości tu mowa — o tym, że są wśród nas pary, które nie mogą trzymać się publicznie za dłonie, nie mówiąc już o innym wyrażaniu uczuć. Nie rozumiem dlaczego są poniżani, dyskryminowani, upokarzani. Czyżby w pojęciu heteronormalności mieściła się wolna przestrzeń dla homofobii?

Homoseksualizm w wersji light się nie przyjął. Posądzono nas o agresywność, gniew a nawet chęć burzenia odwiecznego porządku. O ile łatwiej by było, gdyby ludzie podchodzili do każdego indywidualnie. Gdyby nie tylko kolor skóry, płeć, wiek, waga, wzrost, ale i orientacja seksualna nie miały znaczenia. Taki świat bez barier, w którym nie jesteś częścią ogółu a jednostką do której należy podchodzić indywidualnie.

Nie wiem, czy jest to możliwe. Na pewno nie teraz, kiedy lesbijki noszą na sobie „czapkę niewidkę" ^{[ 7 ]} a geje są piętnowani publicznie. Ale kiedyś, może kiedyś...

Jednak nic się samo nie stanie. Społeczeństwo nie pomyśli samo o prawach homoseksualistów. Poniekąd należy to wymusić, wyprosić, podobnie jak należy odeprzeć ataki homofobów, nawet tych z ludzką twarzą czy z wyrzutami sumienia.

Wielu aktywnych homoseksualistów mówi, ze w Polsce nie przyjąłby się stanowczy sprzeciw i 'agresywna' kampania gejowsko-lesbijska. Bazuje tu na doświadczeniach z propagowanym homoseksualizmem w wersji light. Osobiście myślę, że skoro delikatna próba perswazji się nie powiodła, to wcale nie należy przestawać czy zmieniać ją na bardziej delikatną. Zresztą, cóż może być jeszcze delikatniejszego? Mówienie w domu do lustra: „jestem homoseksualistą, mam takie same prawa jak ty"?

Delikatność była dobrym wprowadzeniem. Dała wszystkim „normalnym" chwilę czasu do nauki tolerancji, przyjęcia do wiadomości. Dzisiaj jest dobry moment do zmiany tej delikatności nie na środki łagodnej perswazji a na przejście do konkretów. Na wyjście na ulice, nie w czasie zorganizowanych marszów, a na codzienne spacery z ukochaną osobą „za rączkę". Mówimy: „obrażają nas, dyskryminują" i cichutko podwijamy ogon, wychodzimy, uciekamy. Homoseksualizm w wersji light nie pozwala na wdanie się w dyskusję, bo posądzą nas o agresję. Już nas o nią posądzili. Nie twierdzę, że należy gniewnie wychodzić do parku i patrzeć ze zdziwieniem na wszystkie pary hetero (dyskryminacje zostawmy innym), ale należy zacząć przestać się ukrywać. Kiedy nas obrażają głośno odpowiadać. Kiedy policzkują nie nadstawiać drugiego policzka.

I powtarzać, powtarzać, aż do znudzenia powtarzać: „jestem gejem, jestem lesbijką, jestem biseksualistą". Nikt inny tego za nas nie powie. Nikt nie da przykładu, jeśli nie my sami.

Organizacja „Odwaga" mówi, ze pomaga przywrócić homoseksualistom własną godność. Robi to poprzez pranie mózgu i chwali się nadzwyczajnymi sukcesami w zmianie orientacji. Póki słowa „gej, lesbijka, biseksualny" będą budziły zdziwienie nie uda się przekonać nikogo, że godności nie należy przywracać, ani że szacunek do samego siebie ma każdy — niezależnie od orientacji seksualnej.

Przejdźmy do homoseksualizmu jawnego, nie ukrywanego. Dyskryminacja i homofobia osiągnęły swoje szczyty, nie urosną bardziej. Za to my możemy jeszcze rosnąć, możemy pokazywać się publicznie, możemy mówić o sobie — bez nienawiści, ale i bez krępacji. Jesteśmy właśnie tacy, nie jesteśmy ani gorsi, ani lepsi, posiadamy prawa należne każdej istocie ludzkiej z racji tego, że jesteśmy ludźmi, potrafimy kochać, ale na razie cierpimy, bo nie możemy tych uczuć okazywać, bo dyskryminuje się nas, bo nasi rodzice nie chcą mieć z nami nic wspólnego, bo jesteśmy kozłami ofiarnymi, bo policja nie chce nam pomóc, bo świat woli nie słyszeć. Ale ja mówię: „jestem biseksualna" i będę to mówić jeszcze bardzo długo.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Drugie życie homofobów Do gazu

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (16)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word