To, że USA usiłuje rządzić światem, nie powinno już teraz nikogo zaskoczyć, a w dyplomatyczno- militarnych rozgrywkach, czyli — kto dalej nasika, ja stawiam na Sowietów, (przepraszam — na Rosyjską Federację). Urologia nie ma pomiarów narządów obu liderów, a pseudo-politolodzy, których pełno i tu w Waszyngtonie, i tam w Moskwie, głośno zachwalają dyplomatyczną Viagrę, która rzekomo utrzymuje męskość obu władców na poziomach nieznanych ludzkości.

To że Wołodia Putin ma więcej rozsądku niż Bush nie mam wątpliwości, po prostu wyszedł z lepszej szkoły niż George i bardziej się przykładał do swych obowiązków.

I tu, miedzy tymi „mocarzami", niczym zajączek, który twierdził że jest królem zwierząt, pojawia się Kaczorek, który być może niegdyś ukradł księżyc w młodocianych latach, lecz nie sadzę, by potrafił się oprzeć oddaniu swej łączki pod władzę Georga Busha..

Tarcza? — Niech będzie tarcza. Ile nam za to dadzą? Trzydzieści srebrników czy zardzewiały stary krążownik?

Armia amerykańska w Polsce? — Czemu nie. (Mieliśmy już rożnych, co nami rządzili.) W końcu — młodzieży u nas mało i domieszka czarnej krwi z sarmacką może się okazać ciekawym etnicznym eksperymentem. (Ach ta genetyka!)

Z amerykańską tarczą mogłoby nam być nawet do twarzy. Takie mini mocarstwo między Odrą, Nysą i Bugiem. Mniam!

Wszędzie ta starodawna kultura amerykańska, mająca aż przeszło dwieście lat, zdecydowanie lepsza od tej naszej liczącej zaledwie lat tysiąc z ogonkiem.

A patrząc z drugiej strony, to brak tej Tarczy w Polsce, zmarszczka na czole Busha i uśmiech blogonadioznyj na twarzy Putina, może podziałać kojąco na poczucie narodowe Polaków i łaskawsze traktowanie przez Unię Europejską.

Zupełnie jak w tej starej operetce:

"Dwie śliczności, jak kwiat w lesie
Każda dla mnie serce niesie
I ta ładna, i ta ładna
Nie da mi spokoju żadna."

Ale co my mamy robić, kiedy na czele niegdyś dumnego narodu stoi kaczka?

Poważnie — Na jaką cholerę potrzebny nam Wolodia lub Bush, którzy powinni się nauczyć traktować Polskę jako handlowego partnera i trzymać łapy przy sobie?

Jeżeli George ma zatargi spowodowane swą głupotą i nowym „Drang nach Osten", i chce bronić Ameryki z terenów Polski — niech postawi swoją tarczę gdzieś na oceanie na swych gigantycznych okrętach, blisko tych tam krajów „zagrażających" Stanom Zjednoczonym, którym Ameryka na tyle nadokuczała, że George może mieć niespokojne sny. Zalecam Valium i środki wymiotne.

Co do pokojowych zamiarów USA nikt nie powinien mieć wątpliwości — tysiące sierot w Iraku może o tym zaświadczyć. Amerykańska forma demokratycznej lewatywy na siłę nie pierwszy i nie ostatni raz opiera się na innych, zdewaluowanych „ideologach" ze wschodu, z zachodu i z gorących piasków Afryki.

Guantanamo czy Gułag - czy te obozy koncentracyjne mają wspólny mianownik? — woda sodowa w mózgu.

Ameryka w której mieszkam i mam obywatelstwo stała się przez ostatnie siedem lat pośmiewiskiem świata i powinna wrzucić wsteczny bieg i zacząć dbać o swoich biednych obywateli, których są miliony wegetujące wzdłuż gór Appallachów, zaczynających się w Georgii i kończących się w Kentucky.

Mesjanistyczne mrzonki zagrażają światu, a głupota mesjaszy, to bardzo niebezpieczne zjawisko.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Z tarczą czy na tarczy Czy Aleksandr Walterowicz Litwinienko musiał umrzeć?

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (6)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Borys Korczak-Sielicki Ur. 1939 w Wilnie. W roku 1964 uciekł z PRL do Danii przez "zieloną granicę". W latach 1973-1980 był podwójnym agentem: CIA, gdzie był odpowiedzialny za operacje w Europie Środkowej i Wschodniej, w ramach tego infiltrował KGB, gdzie doszedł do rangi majora. W roku 1981 został postrzelony w USA. Jako "kret" pracujący wewnątrz KGB został odznaczony przez Pentagon. W ostatnich latach był doradcą kongresmana Jamesa Trafficanta w amerykańskim Kongresie. Został uhonorowany medalem "Cold War Victory". W 1996 r. jako pierwszy były agent wytoczył CIA proces o odszkodowanie. Napisał książkę "The Dark Side of the Sun". W latach 60. i 70. publikował w paryskiej "Kulturze". Zna 11 języków. Żonaty od 1971 r., ma dwójkę dzieci. Hobby: szachy, polityka, historia i książki. Obecnie ma obywatelstwo amerykańskie i mieszka w Waszyngtonie.  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 5  Pokaż inne teksty autora  Poprzedni tekst autora: Czy Aleksandr Walterowicz Litwinienko musiał umrzeć?