Drugi nurt sprawdza się do twierdzenia, że organ administracyjny ma obowiązek zawsze zawiadomić redakcję składającą wniosek lub skargę o sposobie jej załatwienia. Stanowisko powyższe uzasadniane jest między innymi tym, że „zgodnie z artykułem 13 rozporządzenia, właściwy organ zawiadamia redakcję prasową, radiową lub telewizyjną o wynikach rozpatrzenia sprawy stanowiącej treść przesłanego temu organowi przez redakcję materiału prasowego lub innej opublikowanej wiadomości, mającej znamiona skargi lub wniosku , a także o dokonanych rozstrzygnięciach , wydanych poleceniach lub podjętych środkach i działaniach" ^{[ 8 ]}. Osobiście przychylam się do drugiego poglądu nakładającego konieczność zawiadamiania o sposobie załatwienia skargi lub wniosku składanego przez redakcje w każdym przypadku. Punktem wyjścia dla powyższego twierdzenia będzie zarówno powoływany artykuł 13 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002 w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków (Dz. U. 20002, Nr 5, poz.46) ponadto rozdział 2 k.p.a. Tu przede wszystkim na pierwszy plan w mojej ocenie wysuwa się artykuł 8 k.p.a. nakazujący organom administracji działać w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów państwowych, świadomość i kulturę prawna obywateli. Nic tak natomiast nie służy kształtowaniu świadomości prawnej obywateli oraz zyskiwaniu ich zaufania jak środki masowego przekazu.

Trudno bowiem za uzasadnione byłoby przyjęcie założenia, że rola redakcji sprowadza się wyłącznie do złożenia skargi lub wniosku, i że organ administracji w dalszym postępowaniu nie zawiadamia jej o sposobie rozstrzygnięcia sprawy. Dlatego w mojej ocenie bez względu na to, czy redakcja złożyła formalny wniosek o poinformowanie jej o wyniku rozpoznania sprawy oraz sposobie jej rozpatrywania i przesłankach jakimi kierował się organ administracyjny konieczne jest przyjęcie, że organ administracyjny jest zobowiązany w każdym przypadku do udzielania informacji redakcji informacji o sposobie rozstrzygnięcia sprawy.

Powyższe rozważania dotyczą przypadku, gdy organ okaże się właściwym do załatwienia sprawy. Nie można jednak wykluczyć, że skarga lub wniosek zostanie skierowana do niewłaściwego organu administracji. Wówczas zastosowanie znajdą ogólne procedury postępowania zawarte w rozdziale 4 k.p.a. i sprawa zostanie przekazana do rozpoznania organowi właściwemu. Bowiem „w przypadku, gdy organ nie jest właściwy, obowiązany jest przekazać skargę lub wniosek do organu właściwego, zawiadamiając o tym wnoszącego skargę lub wniosek." ^{[ 9 ]}.

Czwarta uwaga sprowadza się do przyjęcia przez ustawodawcę słusznego założenia, że skargi i wnioski przekazywane przez redakcje prasowe, telewizyjne i radiowe do organów właściwych podlegają rozpatrzeniu i załatwieniu na zasadach ogólnych, czyli przede wszystkim tych wynikających z rozdziału 7 k.p.a. Zasadność powyższego sformułowania potwierdzają również komentarze do cytowanego artykułu. ^{[ 10 ]}.

W związku z uprzednią deklaracją, że przedmiotem rozważań będzie analiza artykułu 248 oraz 251 k.p.a. w tym miejscu uwaga zostanie poświęcona analizie artykułu 251 k.p.a. Dyspozycja artykułu w brzmieniu aktualnie obowiązującym brzmi:

Przepisy artykułu 237 oraz 245 i 246 stosuje się odpowiednio do redakcji prasowej, która opublikowała i przesłała do właściwego organu administracji publicznej artykuł, notatkę lub inną wiadomość w trybie przewidzianym w niniejszym rozdziale

Pomijając w tym miejscu szczegółowe rozważania w przedmiocie treści artykułów 237, 245 i 246 warto tylko nadmienić, że wszystkie one dotyczą gwarancji procesowych przyznawanych stronom postępowania administracyjnego przed bezczynnością organów administracyjnych i zobowiązują je do rozpatrywania skarg bez zbędnej zwłoki. Wobec powyższego uznać należy, iż na podstawie dyspozycji artykułu 251 k.p.a. „redakcjom prasowym przysługują tutaj takie same uprawnienia, jak skarżącemu i wnioskodawcy" ^{[ 11 ]}, bowiem „przepis przyznaje redakcji prasowej gwarancje procesowe służące do ochrony przed bezczynnością organu właściwego do rozpatrzenia skargi lub wniosku lub bezczynnością polegającą na nieprzekazaniu skargi lub wniosku organowi właściwemu" ^{[ 12 ]}.

Skoro z treści artykułu 251 k.p.a. wynika jasno, że redakcje prasowe, telewizyjne lub radiowe maja prawnie zagwarantowaną ochronę przed bezczynnością organów administracyjnych właściwych do rozpoznania sprawy to należy zastanowić się, jakie w rzeczywistości środki ochrony służyć będą redakcji w przypadku bezczynności organów administracyjnych.

Po pierwsze, "w razie niezałatwienia skargi w ustawowym terminie zastosowanie ma instytucja sygnalizacji z art. 36. Redakcji prasowej służy prawo złożenia zażalenia do organu wyższego stopnia (art. 37). Pracownik organu administracji publicznej, który z nieuzasadnionych przyczyn nie załatwił skargi w ustawowym terminie lub nie dopełnił obowiązku wynikającego z art. 36 albo nie załatwił skargi w dodatkowym terminie ustanowionym w myśl art. 37 & 2 podlega odpowiedzialności porządkowej lub dyscyplinarnej albo innej odpowiedzialności przewidzianej w przepisach prawa (art. 38)" ^{[ 13 ]}. Zasadność przyznania redakcji prawa do wniesienia zażalenia do organu wyższego stopnia na nieterminowe rozpoznanie skarg lub tez bezczynność organu administracji, jako podmiotowi przekazującemu skargę lub wniosek do rozpatrzenia organowi administracji jest oczywista. Trudno byłoby bowiem wyobrazić sobie sytuację w której mimo iż redakcja jest de facto inicjatorem postępowania administracyjnego to nie ma ona żadnego wpływu na rozpatrzenie złożonego przez siebie skargi lub wniosku. Konieczne jest jednak podkreślenie, że zastosowanie w przypadku redakcji będzie miał w myśl cytowanego wyżej artykułu art. 245 k.p.a. przewidujący, iż „redakcji, w przypadku przekazania skargi i niezałatwienia jej w terminie służą uprawnienia określone w art. 273&4 w związku z artykułem 36, 37 i 38 k.p.a. Organ, który nie załatwił skargi w terminie, obowiązany jest zawiadomić o tym wnoszącego skargę, podając przyczyny zwłoki i wskazując nowy termin załatwienia skargi. Obowiązek ten ciąży na organie bez względu na przyczynę zwłoki, a więc jest aktualny również wtedy, gdy uchybienie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od organu" ^{[ 14 ]}. W związku z czym należy uznać, że „na niezałatwienie skargi w teranie określonym w art. 237 &1 i &2 lub ustalonym przez organ w zawiadomieniu, wnoszącemu skargę służy zażalenie do organu wyższego stopnia. Organ ten, uznając zażalenie za uzasadnione, wyznacza dodatkowy termin załatwienia skargi oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia skargi w terminie, a w razie potrzeby także podjęcie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwienia skarg w przyszłości" ^{[ 15 ]}

Po drugie, należy podkreślić, że "przepis ten obejmuje prawo do zaskarżenia, a więc wniesienia zażalenia w przypadku niezałatwienia skargi w terminie, wniesienia skargi wyrażającej niezadowolenie ze sposobu załatwienia wniosku oraz skargi w przypadku niezałatwienia wniosku w terminie miesięcznym lub wyznaczonym dodatkowym terminie z art. 245. Prawo to dotyczy jednak nie materiału przekazanego, ale opublikowanego.

W istocie jednak organizacja przekazująca skargę czy wniosek może złożyć skargę zawsze, gdyż zgodnie z art.221 &3 jest to prawo powszechne, gdy dotyczy skargi składanej w interesie społecznym. W przypadku skargi składanej w interesie osób indywidualnie oznaczonych musi redakcja dysponować ich zgodą na takie działania" ^{[ 16 ]}.

Ponadto należy podkreślić, że „Inaczej niż w wypadku postępowania skargowego, wnioskodawca nie może skorzystać z zażalenia na bezczynność organu, przysługuje mu natomiast skarga na niezałatwienie w terminie (art. 246). Przedmiotem skargi może być niezadawalający redakcję sposób załatwienia wniosku, niezałatwienie wniosku w terminie określonym w art. 244 lub w terminie wskazanym w zawiadomieniu na podstawie art. 245" ^{[ 17 ]}.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Urzędnik – zjawisko nadprzyrodzone Suknia Dejaniry

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word