Kłócimy się o różne sprawy. Jeżeli tematem sporów są nasze przekonania polityczne, religijne lub moralne, często stajemy się zaciekli i pryncypialni. W dyskusjach nie słuchamy drugiej strony – słuchamy siebie. Wnioski jakie płyną z takich waśni są prawie zawsze takie same: każdy zostaje przy swoim. Taka już nasza natura. Nie chcemy słuchać, chcemy narzucać. Jednak co by nie mówić, czas płynie i wszyscy nieuchronnie zbliżamy się do ostatecznej ciemności. Przytłoczeni zadyszką codzienności nie myślimy o własnej skończoności, a jednak czasem coś każe nam się zatrzymać i głębiej zastanowić nad materią świata. Takie „coś” zdarzyło mi się stosunkowo niedawno, kiedy w skrzynce mailowej wylądowała informacja od dawno nie widzianego, licealnego kolegi:

Jeśli jesteś po drugiej stronie kabelka i dodatkowo jesteś zainteresowany i wreszcie możesz znaleźć czas, to spróbujmy zebrać się w kilka osób, które kiedyś chodziły do jednej klasy i 35 lat temu pisały maturę. Spotkanie formalnie organizuje Grześ, który oprócz sprawowania posługi pasterskiej w niedalekim od naszej szkoły kościele, jest także kapłanem w Hospicjum. Wszystko rozpoczynamy o dziesiątej u niego, ale więcej detali dowiesz się od Grześka. Podaję jego maila. Zapewne będzie mu miło otrzymać kilka słów od ciebie.
Pozdrawiam jak najcieplej. Daj znać.
Leszek
Ps. Mam nadzieję, że do zobaczenia — dopóki jeszcze możemy się zobaczyć.

Szczególnie „ps.” trafił w moje serce. Rzeczywiście, coś w tym jest… Sam przed laty słyszałem o śmierci czterech osób z tamtej klasy, a być może umarło ich już więcej.

Jak dotąd mieliśmy taki zjazd tylko raz, dwadzieścia pięć lat temu. Był to w sumie słodki czas, bo kochane kiedyś dziewczyny ciągle jeszcze zachowywały zgrabne figury, a ich twarze tak bardzo zgodne były z moją o nich pamięcią. Poza tym życie nie wyrzuciło jeszcze za burtę wielu naszych planów i nadziei. Zgódźmy się, gdy ma się dwadzieścia dziewięć lat to ciągle dużo przed nami. A teraz? Po pięćdziesiątce coraz trudniej się okłamywać co do możliwości i osiągnięć, jakże często tak blado wypadających na tle młodzieńczych aspiracji i zamiarów.

W pierwszym odruchu pomyślałem, że miło będzie znowu zobaczyć dawnych kumpli. Spojrzeć w twarze, które zapewne już nadgryzł ząb czasu, no i zobaczyć ich zdziwienie widokiem mojej nadwagi! Po chwili naszła mnie jednak głębsza refleksja. Pech chciał, że w klasie mamy dwóch księży Grzesia i Arka. Pierwszy, prostolinijny w swoich wypowiedziach, zawsze na tak do drugiego człowieka, jednym słowem: serce na dłoni. Drugi, jak pamiętam, przyciężki do subtelnych rozmyślań, urodzony do pokłonów przed fantasmagoriami. Magistrem teologii został na podstawie pracy: "Kult Matki Boskiej Częstochowskiej w mazowieckich pieśniach pielgrzymkowych" – co myślę, wiele wyjaśnia… Obaj oczywiście, stuprocentowo przekonani do swojego posłannictwa.

Po krótkim wahaniu postanowiłem napisać do Grześka:

Cześć stary druhu!
Twojego maila mam od Leszka, który poinformował mnie, że organizujesz 35-lecie naszej matury. Pojawiłbym się, ale jak mamy się zebrać u ciebie, to może piorun strzelić z jasnego nieba na mój widok! Nie wiem czy masz ochotę ryzykować uszkodzenie dachu kościoła?
Serdeczności
Jacek

Witaj Jacku
Nie wiem, kto Cię tak nastraszył. Nie martw się, knajpkę mam zarezerwowaną, do starej budy niedaleko, poza tym dość centralnie dla wszystkich chętnych na spotkanie. Aby oczekiwać na przybywających, zapraszam na kawę, stąd początek w sobotę o g. 10.00 na mojej plebanii. Myślę, że nie spanikujesz! A jeśli masz namiary na kogoś z klasy, to daj znać. To tymczasem.
Grześ

Trochę się zaniepokoiłem, bo pamiętam jak pierwsze dziesięciolecie rozpoczęto od mszy świętej. Gdyby teraz to miało się powtórzyć, a wszystko na to wskazywało, zapewne znowu stałbym przed kościołem z Leszkiem. Właściwe dlaczego on tam stał wtedy ze mną? Trudno powiedzieć. Do kościoła wprawdzie nie chodził, ale sam nie wiedział czy jest niewierzącym. Nie miał na ten temat głębszych przemyśleń, po prostu irytowali go faceci w sutannach, a od tego daleko jeszcze do niewiary w Boga. Tak więc, on paliłby papierosa a ja patrzyłbym na otaczające kościół dorodne kasztanowce. Mimo że stalibyśmy razem, nic by nas nie łączyło prócz kilku licealnych wspomnień, które po wymianie paru zdań o tym, co słychać u mnie i u niego, no może jeszcze o tym, co teraz robią nasi dawni koledzy ze szkolnej ławy, o ile on coś by o nich wiedział, bo ja straciłem z nimi kontakt krótko po maturze. I tak po kilku chwilach nie mielibyśmy sobie nic więcej do powiedzenia. Różne światy, różne myśli, pomiędzy: pustka.

Pamiętam, że z ciekawości zajrzałem wtedy na chwilę do kościoła, by zobaczyć jak sprawuje się Grześ i Arek – obaj wykonywali różne rytualne gesty przed ołtarzem, próbując w zabawny sposób zaklinać świat, co przykuło moją uwagę na dosłownie kilka sekund. Zobaczyłem jeszcze plecy moich koleżanek i kolegów. Widok ten wprowadził mnie w nastrój przygnębienia. „Co to jest z tymi ludźmi – pomyślałem – że tak trudno im się oderwać od mroków własnych umysłów?” A potem wyszedłem na zewnątrz, czekając na koniec tej maskarady.

W restauracji, Arek rozpoczął nasze spotkanie od puszczania jakichś pieśni maryjnych, w tym „Ave Maria” – na szczęście po paru kieliszkach został szybko spacyfikowany i przeszliśmy do żywszych melodii.

W nienajlepszym nastroju odpisałem:

Cześć Grzesiu!
Ale ja nie wierzę w Boga ani te wszystkie „głupoty”, a Ty taki oddany sprawie..., więc może nie jest wskazany twój kontakt z „trędowatym”? Nie wiem, co o tym myślisz.
Dotarły do mnie wieści, że jesteś kapelanem w Hospicjum. No! Podziwiam i zastanawiam się jak Twoja wrażliwość to wytrzymuje?!
A jak tam twoje samopoczucie w ogóle? Pamiętam, że kiedyś gdy spotkaliśmy się na pierwszym dziesięcioleciu to miałeś kłopoty „z odnalezieniem się w świecie kapłańskim”, co wynikało ze zderzenia twoich wyobrażeń na ten temat z rzeczywistością.
Serdeczności
Jacek

I tu nastąpiła parodniowa cisza więc po tygodniu napisałem trochę prowokująco:

Cześć Grzesiu!
Piszesz do mnie, że myślisz, iż nie spanikuję, a sam spanikowałeś po dwóch mailach!
Jacek

A oto dalszy zapis naszej mailowej rozmowy:

Cześć Jacku!
Nie pękam, ale miałem problemy z komputerem ^{[ 1 ]} , a poza tym huk roboty. Dodam jedynie, że nie masz co liczyć na ciężkie dyskusje na łamach Internetu, bo tych mam i tak wiele kiedy odwiedzam moich podopiecznych w hospicjum. Zresztą nie przychodzę, by ich nawracać co najwyżej podzielić się Kim jest dla mnie Bóg, czym wiara a jeśli chcą z tego skorzystać, to sprawuję posługę kapłańską. Jestem świadomy, że i sam Pan Jezus wszystkich nie nawrócił, a jednocześnie w pełni przekonany, że Pan Bóg z każdym sobie poradzi. Stosuję zasadę: ciesz się z cieszącymi, płacz z płaczącymi! I gdyby nie wiara, to po odejściu kolejnego podopiecznego za nic na świecie nie poszedłbym do następnego. Ponadto moją mocą stało się to, co kiedyś trudnego wewnętrznie przeżywałem. Nie ma przypadku, teraz łatwiej mi zrozumieć i towarzyszyć tym, którzy doświadczają lęku i beznadziei.
A tak w ogóle to super, że planujesz przyjechać na spotkanie na plebanii (i nie tylko!) również z trędowatym.
Trzymaj się
Grzesiek

„Sprytnie – pomyślałem – nie chodzi tam, by ich nawracać, tylko opowiadać kim jest dla niego Bóg i wiara…” A co to niby jest w przypadku księdza, jak nie najczystsza agitacja!? Z tą myślą siadłem do komputera:

No, Grzesiu!!!
To, że masz kupę roboty to pewne. Wiem, że wiara daje ludziom siłę, by znosić przeciwności losu. Z góry założę się, że wszyscy ci chorzy, którzy z tobą rozmawiają o Bogu są normalnymi ludźmi. Rozumiem przez to, że mieli raczej standardowe życie, czyli w dzieciństwie ich psychiki zostały ukształtowane przez katolickich rodziców, po szkole założyli rodziny, po drodze praca w jakimś biurze, albo na kolei, albo w innym zakładzie pracy. A to nie sprzyja wysiłkowi intelektualnemu, co za tym idzie ich przemyślenia a propos Boga i sensu życia są raczej, że się tak wyrażę „popularno-zwyczajowe”. Dlatego też twoje z nimi rozmowy raczej szablonowe… (zawsze możesz mnie wyprowadzić z błędu). Z takimi nie wyprawisz się po złote runo intelektu...
To, że uważasz, iż w życiu nie ma przypadku, jest raczej zabawne ^{[ 2 ]} , ale cóż..., a już na pewno zabawne jest to, że jesteś ”w pełni przekonany” iż to, co nie istnieje, czyli Bóg z każdym sobie poradzi!
Serdeczności
Jacek
Ps. No patrz, pisząc o „trędowatych” myślałem, o takich jak ja, a ty, że to tacy jak ty… przypadek?

Na drugi dzień otrzymałem odpowiedź:

Wiesz co, Jacku przekonałem się, że gdy życie dobiega kresu, to wiele spraw i intelekt też! można odstawić na śmietnik. Śmierć jednakowo zagląda w oczy prostemu, jak i inteligentnemu i trafiam nie tylko do ugłaskanych, którzy nie stawiają pytań i nie przeżywają buntu. Gasnące życie domaga się w zasadzie jednego: obecności! Ta ludzka, bywa niejednokrotnie zawodna, jedna jest pewna Boża. Nie dziwię się, że może Cię bawić moje przekonanie o przypadkach, które nie istnieją w życiu, o Bogu, Który poradzi sobie z każdym człowiekiem, ale przecież Krzyż Chrystusa też zawsze był i jest zgorszeniem dla Żydów i głupstwem dla pogan. A ON go wziął na siebie dobrowolnie, choć nie było w NIM żadnej winy, dlatego czy ktoś tego jest świadomy, czy nie, czy tego chce, czy nie i tak z każdym człowiekiem jest złączony, zwłaszcza w jego cierpieniu, konaniu, agonii i śmierci. Czyż nie jest to MIŁOŚĆ, która nigdy nie ustaje?!!! Wobec takiej MIŁOŚCI, nie dziw się, że czuję się trędowatym. I wobec takiej MIŁOŚCI wspaniały rozum może jedynie pełnić rolę służebną zresztą uczyliśmy się kiedyś: czucie i wiara silniej mówią do mnie, niż mędrca szkiełko i oko!
A moje dawne doświadczenia nie tyle są ustępstwem, zniżeniem poziomu, co raczej umocnieniem w wierze i pozwalają mi bardziej zrozumieć tych, którzy przeżywają czarną rozpacz, straszliwe odczucie niewiary, kompletny brak obecności Boga i niepokonalne lęki, zapewniam Cię, a może nawet nie muszę, cierpienie fizyczne w porównaniu z tym, to ledwo ukąszenie komara!
That`s all for today. Keep smiling, God loves you!
Grzesiek

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Moje nawrócenie Chrześcijanie wiedzą lepiej

Zobacz komentarze (15)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word