Sojusznikiem króla polskiego od roku 1325 stał się także książę litewski Giedymin. Przymierze zostało zawarte po raz kolejny małżeństwem pomiędzy córką władcy litewskiego, Aldoną, a Kazimierzem III Wielkim ^{[ 14 ]}.

Polityka ruska odegrała niezmiernie ważną rolę w czasie panowania Kazimierza Wielkiego, ostatniego władcy z dynastii Piastów. Na II zjeździe w Wyszehradzie, w roku 1339, kniaź Bolesław Jerzy Trojdenowicz obiecał Kazimierzowi tron halicki w przypadku jego bezpotomnej śmierci. W zamian król Polski miał go wspierać w polityce wewnętrznej. Niedługo potem, kniaź umarł. Kazimierz ruszył na Ruś. Najpierw zajął Lwów, skąd zabrał ze skarbca kniaziowskiego łupy, wyprowadził ludność katolicką, po czym spaliwszy gród, wrócił do Polski. Walka o Ruś Halicko-Włodzimierską była o tyle ważna, że przez jej tereny przebiegał trakt handlowy łączący Morze Bałtyckie z Czarnym. W roku 1340 Kazimierz wyruszył na kolejną wyprawę w kierunku Rusi z zamiarem podporządkowania Polsce Rusi Halicko-Włodzimierskiej ^{[ 15 ]}. W tym samym czasie Kazimierz włączył do kraju ziemie sanocką. W 1349 roku król zorganizował kolejną ofensywę na Ruś. Wykorzystuje niedawną porażkę Litwy z Zakonem Krzyżackim, chciał się po prostu pozbyć przeciwników. Ofensywa zakończyła się pełnym sukcesem. Opanowano cały obszar księstwa Halicko - Włodzimierskiego. Litwini nie dali sobie spokoju z ziemiami ruskimi. Po wielu walkach, odzyskali Ruś Włodzimierską z wyjątkiem ziemi lwowskiej. W 1358 roku rozpoczęto rozmowy na temat zawarcia małżeństwa wnuka Kazimierza — Kaźka IV Słupskiego z Kenną, córką wielkiego księcia litewskiego Olgierda ^{[ 16 ]}. Takie małżeństwa dość mocno utwierdzały sojusze. W tym wypadku z Litwą. Jednak pokój ten nie trwał długo. Kazimierz odbył wówczas udaną wyprawę na Ruś, skutkiem czego było podpisanie pokoju przyznającego Polsce kolejne zdobycze.

Kazimierz chciał, by Kościół na Rusi nie był powiązany z innymi państwami, lecz służył sprawie Polski. W tym celu wysłał list do patriarchy konstantynopolskiego o odnowienie metropolii halickiej, która przestała istnieć w roku 1347. Dokonano tego rok po śmierci Kazimierza. Dążył również do podporządkowania arcybiskupowi gnieźnieńskiemu trzech biskupstw: chełmińskiego, włodzimierskiego i lwowskiego, przedsięwzięcie to nie zostało jednak zrealizowane ^{[ 17 ]}.

Jeśli weźmiemy pod uwagę konflikty i współpracę z Rusią na przełomie wieków, to zauważymy, iż więcej było konfliktów niż sojuszy (najbardziej znane to małżeństwa członków rodzin królewskich Polski i Rusi). Zależało od zachłanności władców, jak i od możliwości danego kraju. Ruś toczyła wojny domowe, tzn. spory o koronę, co również ją osłabiało, ale czy musimy, my jako Polacy, szukać tak daleko? Nie. Wystarczy zerknąć na czas po Bolesławie Krzywoustym. Te same problemy. Więcej nas jednak dzieli z Rusią, niż łączy. Nie było państwa w średniowieczu, które nie chciałoby się wybić na wyżyny, być mocne i mieć ogromne połacie terenu. Szczególnie, jeśli mówimy o początkach średniowiecza, kiedy to państwa dopiero się tworzą. Czy Polska miała większą siłę uderzenia, większe możliwości? Zajmowaliśmy sporo terenów należących do ziemi ruskich, co znaczyło o potędze naszego wojska, ale i Ruś nie mogła pogardzić swoim. Musze podkreślić kwestię polityki wschodniej Kazimierza Wielkiego. To, co dokonał pozwoliło na przeniesienie środka ciężkości naszego kraju z Zachodu na Wschód. Prawdopodobnie, gdyby nie jego decyzje, to nie doszłoby do Unii z Litwą. W następnych latach, Polska nie będzie miała problemów z granicą zachodnią, lecz z południową i wschodnią. Katolicyzm na Rusi rozwijał się poprzez misje zakonów Dominikanów i Franciszkanów, gdyż zakony te cieszyły się względami Kazimierza Wielkiego. Król ten starał się, by podnieść dobrobyt miejscowej ludności, oraz połączyć te ziemie z Polską. Oprócz tego, na terenach ruskich, Kazimierz lokował miasta i wsie na prawie niemieckim, co na pewno przyczyniło się do ogólnego dobrobytu kraju. Sprawa ruska posiada jednak dość ważne znaczenie dla wewnętrznych dziejów Polski. Kapłani dostawali misję niesienia Dobrej Nowiny na wschód, przed rycerzami stawała szansa na urodzajną ziemię, a kupcy Polscy uzyskiwali nowe rynki i korzyści handlowe. Może gdyby nie niektórzy władcy na ziemiach polskich, jak np. Bezprym, to polityka zagraniczna i podboje wyglądałyby o wiele lepiej. Ale to tylko spekulacje, co by było gdyby. Zawsze takie pytania można zadawać, najlepiej do wydarzeń historycznych, lecz nie uzyskamy nigdy klarownej, jednej jedynej odpowiedzi.

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (15)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word