Osiemset stron powieści Grossmana przedstawia całkowity spektakl spustoszenia i dehumanizacji. [...] A jednak w owej dekompozycji relacji ludzkich, w owej socjologii niedoli, dobroć trwa. W relacji jednego człowieka do drugiego możliwa jest dobroć. Każda próba zorganizowania człowieczeństwa zawodzi. Jedyna rzeczą, która pozostaje nieśmiertelną jest dobroć codzienna, trwające życie.