bardzo fajnie że jest tego tak dużo bo mam wymagająca nauczycielke:P

Tak jest panie Outsider. Inne przysłowie mówi, że ten kto posiadł trudną sztukę myślenia "nie po to ma głowę, by na niej czapkę nosić". Ot co. A myślących zdaje się coraz więcej dookoła. To cieszy.

Długo trwała - i trwa jeszcze tu i ówdzie - epoka stygmatyzacji, charakterystycznej dla stawiania idei czy pojęć samych w sobie abstrakcyjnych (choć mających jak wszelkie pojęcia konsekwencje praktyczne) ponad człowiekiem. Humanizm nowożytny inaczej jednak owe sprawy równoważy, przeciwstawiając sprawdzalność losów jednostki niesprawdzalności idei - poza sprawdzalnościa właśnie poprzez owe losy: idee porywają ale morski prąd również to potrafi, i tez nie wiemy dokąd nas poniesie.

Pozostały uniformy - związane jednak z określona rolą społeczną i niechętnie dziś noszone, gdy się w tej dokładnie roli nie występuje - trudno dziś spotkać umundurowanego oficera czy policjanta poza służbą, uniform mniej niż dawniej przylega do osobowości. Była na przełomie PRL-u i III RP moda na moro, rozmaite pseudomilitarne ubiory czy akcesoria - nowa rzeczywistość jednak uczyniła rzeczywiste wojny bardziej nam znanymi choćby z telewizji, i gdzies tak około inwazji na Serbię owa moda zanikła.

Dziś strój odwołuje sie raczej do cech indywidualnych niż zbiorowych - bywa subkuturowy sznyt noszenia skóry czy glanów, ale to ostentacyjna samostygmatyzacja o dosyć skomplikowanym podłożu - nie tylko jedność w grupie ale i osobowe odstraszanie - poniekąd magiczne, poniekąd realnie skutkujące. Bywa osobista prowokacja - niektóre T-shirty chociażby - ale o wyrazie indywidualistycznym: a idee?

Noszone ich znaki podzieliły los idei samych - od wyższości jednej wiary nad drugą do wyższości jednego proszku do prania nad drugim, niekoniecznie nazwanym; te idee jednak też wydają się upadać i logo na pół pleców coraz rzadziej można na ulicy zobaczyć.