Przez roztargnienie dodalam błędny komentarz (nr 2) do artykułu. Moje uwagi dotyczą, zgodnie z tytułem, starozytnej Grecji, w żadnym razie Egiptu. Przepraszam za wprowadzenie w błąd.

Na relacje damsko-męskie miały wpływ relacje męsko-męskie zupełnie pominiete w tekście, a niezwykle istotne. Za pożądany uważano związek młodszego mężczyzny, chłopca z drugim męzczyzną, znacznie starszym, który pełnił też poniekąd rolę opiekuna czy nauczyciela. Z obyczajem tym związana była ceremonia porwania, ale planowanego, na którą rodzina chłopca wyrażała zgodę. Relacje homoseksualne były utrzymywane także jako związki pozamałżeńskie, aczkolwiek istaniała możliwość - co świadczy o nie najgorszej pozycji kobiety - spisania umowy, w której mężczyzna zobowiązywał się zrezygnować z erotycznych kontaktów zarówno homoseksualnych jak i heteroseksualnych.

"...wszystkie zamężne kobiety obowiązywał całkowity zakaz jakichkolwiek relacji z innymi mężczyznami..." Oczywiście relacji natury erotycznej. Inne relacje były dozwolone. Pani Domu pod nieobecność męża prowadziła rodzinne interesy, a zatem musiała wchodzić w relacje - nazwijmy je służbowe - z kontrahentami, pracownikami itp. Prowadziła także życie towarzyskie, w niczym nie uchybiając swej czci. Mówiąc ogólnie, kobiety starożytnego Egiptu, mimo braku większości praw publicznych, przysługującym mężczyznom cieszyły się wolnością i niezależnością, której mogły im pozazdrościć kobiety z innych krajów Bliskiego wschodu, Grecji klasycznej czy nawet średniowiecznej Europy. Ba! Egipcjanka miała większe prawa do osobistej własności dziedzicznej niż zamężna kobieta w wiktoriańskiej Anglii. Wielki Papirus Harrisa (szczegółowa kronika panowania Ramzesa III) dostarcza dowodów na to, że kobiety traktowane były nie tylko z szacunkiem, ale też z przekonaniem, iż stanowią grupę obywateli na równi z mężczyznami.
Zainteresowanym polecam popularną książkę Hilary Wilson "Lud faraonów", Warszawa 1999 (mała seria ceramowska).