"... sfera duchowości to
tyle samo, co dziedzina myśli mętnej ponad miarę."
Nareszcie ktoś nazwał rzecz po imieniu.
Może kiedyś wróci szacunek do filozofii, jako nauki i przestanie być mylona z ględzeniem o różnych "absolutach" i "transcendencjach".

Może bym i nie przeczytał do końca, ale wpadło mi w oko zdanie o pomieszczeniu filozofii na styku nauki i sztuki. Jak się okazuje, i filozofowie czasem znają swoje miejsce.

"Świat prawdopodobnie istniał i będzie istnieć w nieskończoność, bo
taka jest jego istota"

Gwoli ścisłości:

Jeśli przez świat rozumieć Wszechswiat(y) to zapewne tak.
Jednakowoz jezeli przez świat rozumieć ziemski glob z ludźmi, fauną i florą co zdaje sie bylo sugestią autora to raczej nie a nawet powiedziałbym na pewno nie. Astrofizyka wskazuje na  to że nastapią daleko idące przemiany ewolucyjne Słonca, ktore prawdopodobnie położą kres wyższym  formom życia w  układzie słonecznym. To w odleglej przyszłosci a w blizszej nieokreslonej może nastąpić katastrofalna kolizja Ziemi z innym obiektem kosmicznym dużych rozmiarów.

1) Ja odebrałem określenie autora "świat" jako synonim "wszechświat".
2) "Wszechświat", z samej swej definicji - wszak ma przedrostek "wszech" - wyklucza istnienie czegoś takiego jak "wszechświatY".
3) Zamieszanie w nazewnictwie wynika stąd, że łacińskie "universum", przekalkowane na język angielski jako "universe", stosunkowo niedawno zaczęło tracić swoje pierwotne znaczenie i żyć niezależnie jako nazwa własna "obserwowalnej części wszechświata". Dlatego też możliwe stało się utworzenie neologizmu "multiverse".
4) W języku polskim ten proces zmiany znaczenia nie zaszedł, prawdopodobnie z powodu nieco innej wizji rzeczywistości w filozofii kontynentalnej a anglosaskiej. Wydaje mi się, że my unikamy tworzenia nowych wyrazów, gdy zmieniają się nasze poglądy, co dany wyraz oznacza (nie zaś sam przedmiot przecież), natomiast oni to robią (na marginesie: stąd się też chyba wzięła political correctness). Prawdopodobnie wynika to ze skrajnego logocentryzmu, a ten znów wyrósł z kultury protestanckiej opartej o zasadę sola scriptura. Na marginesie: proszę zauważyć, że istnieje w języku polskim wyraz "wszechrzecz", mało popularny, nie mający chyba odpowiednika w języku angielskim, a moim zdaniem najlepszy do rozważań filozoficznych i kosmologicznych.

Z tego co mi udało się zrozumieć, to "absolut" i "transcendencja" jest dopełnieniem rzeczywistości o jej przeciwieństwo. Jak to mam rozumieć, bóg raczy wiedzieć ;)

Fachowo przeprowadzony wywiad - osobiście zainteresował mnie książką prof. Lipca. Wydobywa z rozmówcy jego poglądy na filozofię i zachęca do dokładniejszego zapoznania się z jego poglądami. Nie zgodzę się natomiast z sugestią "Jak Absolut, to i nieunikniona duchowość.", wypowiedzianą przez prowadzącą wywiad. Wydaje mi się to wynikać ze stereotypu ukształtowanego przez wieki "zagospodarowywania" filozofii przez teologię. Wprawdzie osobiście wątpię w istnienie jakichkolwiek absolutów, ale nawet  domniemanie istnienia takowych nie prowadzi moim zdaniem automatycznie do stwierdzenia istnienia jakiegokolwiek duchowego składnika rzeczywistości.

Może to zabrzmieć jak hejt, ale nawet jakbym za darmo tą książkę miał dostać, to i tak pewnie bym się nie skusił. Znam książki prof. Lipca, ciężko się je czyta i zazwyczaj nie uczą niczego ciekawego (a często wymyślają problematykę na siłę, jak np. "fenomenologię piłki nożnej"), podobnie jak jego wykłady - w których obowiązkowo swego czasu musiałem uczestniczyć - są prowadzone momentami w zabawny sposób, ale niewiele wnoszą do rozwoju słuchacza. Filozofia to piękna rzecz, ale nie koniecznie z prof. Lipcem.

"Świat prawdopodobnie istniał i będzie istnieć w nieskończoność, bo
taka jest jego istota"

Jeżeli mówimy o "istocie" rzeczy, a więc o cesze dogłębnie poznanej, nie możemy używać przysłówka "prawdopodobnie".
Logicznie poprawne jest zdanie: świat istniał i będzie istnieć w nieskończoność, bo taka jest jego istota.

Nota bene, świat, o którym mówi profesor Lipiec, nic nie wie o pojęciu nieskończoności, które jest raczej domeną ludzkiego umysłu, niż przyrody.
 
Antropocentryzm wiecznie żywy, nawet pośród filozofów! - chciałoby się zakrzyknąć.