Jestem wielbicielem seriali skandynawskich, głównie szwedzkich.
Przeczytałem artykuł Mariusza i wtedy czytając komentarze zobaczyłem to: Broen, Most i olśniło mnie. Postacie policjantów są do siebie podobne jak kropka w kropkę!
Saga cierpiąca na syndrom Aspergera. Brak zdolności socjalnych, brak empatii, ateistka, kompletnie oddana pracy. Geniusz. Nabyła chorobę po utracie siostry.

Martin policjant po wasektomii, próbujący posklejać rodzinę co w końcu mu się nie udaje. Przeciętniak z problemami wieku średniego, zdradzający żonę.

Jeszcze lepiej oddano to w amerykańskiej wersji. Aspołeczna policjantka, ateistka spotyka meksykańskiego policjanta z rodziną, którego związek rozpada się po seksie z "modliszką" Annabeth. Podobieństwa uderzające. Szczególnie amerykańska wersja pokazuje świat zepsuty, zgniły...

Zastanawiam się ile trzeba mieć w sobie pokładów tupetu, bezczelności i ignorancji, by uważać Zachód za "zgniły", jeśli ten potrafi kręcić TAKIE seriale. Co ciekawe, najczęściej wyrazicielami takich opinii są wielbiciele różnych "rancz nad rozlewiskiem na wspólnej" z  głowami wypełnionymi mistyczną sieczką rodem z najbliższej parafii. A za granicą -  wielbiciele strażnika "czystej kultury" Putina.

Zgadzam się. Jedna rzecz tylko. Nie tylko Amerykanie robią dobre seriale. Są też świetne seriale angielskie (Sherlock, Luther), skandynawskie (Broen, Forbrydelsen), francuskie (Les Revenants) czy nawet australijskie (Rake).

to można się zgodzić, że seriale (jak i każda forma sztuki) tworzy wyimaginowany obraz rzeczywistości. Zawiesza się wątpienie (chwilowo), aby móc pobawić się w swojej głowie symbolami, scenariuszami, charakterami, obrazami etc. Sztuka to nie mimesis, ale zabawa konwencjami. Jeśli się zaś nie odkryje potęgi konwencji, to rzeczywiście serial będzie tylko grą pozorów, na którą nie warto tracić naszego cennego czasu. Ale to samo można powiedzieć o bajaniach przy ognisku czy nawet rozmowie z drugim człowiekiem. A serial (zwłaszcza ten nowy typu "Breaking Bad" albo "The Americans") ma tę cechę, że wyzwala się z konwencji typowo jankeskich/hollywoodzkich (jak cała kultura za oceanem ostatnio), czyli porzuca schemat: ekspozycja, "kozłowanie", punkt kulminacyjny, happy (albo not-so-happy) end i ckliwy epilog. Miło, że współcześnie opowiadane historie przestają przypominać prosty, purytański stosunek płciowy, a są jak długotrwały, pełen kłótni, przyjaźni i gorącej miłości (także cielesnej) związek dwojga ludzi. Krok naprzód. Amerykanie dojrzewają.

Trochę się dziwię skąd te minusy u Pana Stefana. Jak niektórzy tęsknią byle tylko komuś dokopać. Przecież nie od dziś się mówi, że ludziska mało czytają, Myślę, że temat Pana Mariusza mało chwytliwy tym razem i mało kto przeczyta. Zresztą po ilości nie tyle komentarzy co punktów to poznać.
Trochę się zdziwiłem, że autor wziął na tapetę serial. Ja również tak jak przedmówca nie oglądam seriali. Jest tego badziewia tyle, że już nawet nie zwracam uwagi na tytuły, a poza tym i tak nie wiem czy będę miał czas obejrzeć kolejne odcinki. O, przepraszam, oglądam "Czterej pancerni i pies" zawsze jak tylko nadarzy mi się okazja.
Po tym co tu przeczytałem może się skuszę, tylko ten czas... Cholera już nie wiem za co się chwytać. Tak dużo jeszcze jest do przeczytania. Tak nagle sobie uzmysłowiłem, że już ze dwa miesiące będzie jak nie miałem w ręku fantastyki. Czasami myślę sobie - szlag by trafił ten internet.

Wprawdzie nie oglądam tego serialu a mówiąc ściśle nie oglądam w ogóle seriali więc na ocenie autora muszę polegać a sądzę że można jak również z wnioskami które wyciąga.Niestety seriale oglądane są powszechnie a moim zdaniem tworzą wyimaginowany obraz naszej rzeczywistości.Tak naprawdę dla wielu ludzi przeczytanie artykułu pana Agnosiewicza stanowi zbyt wielki wysiłek umysłowy tak jak i przeczytanie wartościowej książki.Jak natomiast łatwo ogląda się seriale ,nie potrzeba się wysilać a i świat jest w nich lepszy a jeśli nie to i tak odpowiada to wielu ludziom.Świat iluzji jest bardzo atrakcyjny.A internet no cóż ,również wielu używa go dla gier czy innych zabaw.

Pierwsze teksty pisane dzieliły się (upraszczając) na opisy mitów, najprawdopodobniej utrwalono ustną tradycję oraz spisy inwentarza... W pieczarach na ścianach od niepamiętnych czasów mamy podobne historie opisywane obrazkami. Komiksy? Rytuał i muzyka. Jeśli wierzyć antropologom i neurologii, nasz mózg - uniwersalne narzędzie do odkrywania i syntezy, używa modeli rzeczywistości do usprawniania orientacji (lub wręcz przeciwnie) w realnym świecie, rodzaj wirtualnej rzeczywistości na indywidualny użytek. Co z tym dalej robimy - to już kwestia wyboru. Ognisko zostało zastąpione TV, teraz mamy internet... ciekawe co będzie dalej.
Interesujący tekst. Pozdrowienia!

Zostałem źle zrozumiany. To nie była krytyka. Używałem słów neutralnych. Przerysowanie jest dla mnie celowym środkiem filmu, choć oczywiście można różnie to oceniać. Ja postrzegam to w kategoriach wojny mitów, co jest elementem dość stałym naszej cywilizacji.

Dla mnie ten serial jest jak powieść postmodernistyczna - dla mało świadomych jest historyjka kryminalna, którą można się cieszyć; dla bardziej wnikliwych jest drugie dno - między innymi jest tu mnóstwo odniesień do The King in Yellow. Samo doszukiwanie się odniesień do tej niesamowitej literatury jest zabawą samą w sobie. O interpretacjach wspólnych wątków już nie wspomnę. W zasadzie to serial ten jest swego rodzaju powieścią postmodernistyczną - zbyt dużo wspólnych cech by było to przypadkiem.
Krytykowanie filmu za to, że przedstawia odrealniony, przerysowany, groteskowy świat jest jak krytyka wódki za to, że powoduje upojenie alkoholowe. Nie piję alkoholu z pragnienia - od tego mam wodę. Nie oglądam filmów by zobaczyć rzeczywistość taką jaką jest - od tego mam codzienność. Strumień myśli jaki wywołuje interakcja bohaterów serialu jest dla mnie doznaniem bezcennym, a niestety nie jest to doznanie częste - po przetrawieniu dużych ilości literatury i kina rzadko czuję się tak miło zaskoczony jak po obejrzeniu tego serialu.

Czy możesz rozwinąć swą myśl?

Recenzja 'Detektywa' bez odnoszenia się do The King in Yellow Chambersa jest recenzją chybioną.