Teza o złym interesie jaki USA zrobiły na zakupie Alaski brzmi jak kiepski żart. Był to wyśmienity interes, pod każdym, a na pewno pod większością względów. W kalkulacjach ekonomicznych ( do których podane są linki) rozczarowujących swoim poziomem, nie uwzględniono wartości przyrodniczej Alaski ( w obecnych czasach to coraz bardziej liczący się faktor), wartości drewna, które można stamtąd pozyskać, wartości ryb które wyłowiono i ciągle się wyławia u jej wybrzeży, wartości fok, których miliony zabito u jej wybrzeży ( zwłaszcza na Wyspach Pribyłowa). Poza tym argument, iż zyski ze złota trafiły do rąk prywatnych jest wątpliwej jakości. Bo przecież jeżeli te zyski trafiły do rąk obywateli amerykańskich - a tak było w większości wypadków - to póxniej znaczna ich część weszla w krwiobieg ekonomii USA. Podsumowując, zakup Alaski był dla USA dobrym interesem, a suma wyłożona na jej nabycie zwróciła się wielokrotnie, nawet z uwzględnieniem inflacji.

"Gdy w wigilię wybuchu wojny secesyjnej, europejscy monarchowie wysyłali swe armie do Ameryki, przygotowując się do podziału USA, Lincoln zwrócił się o pomoc do odwiecznego wroga europejskich domów panujących — Rosji. Wysłał ambasadora do cara Aleksandra II z prośbą o pomoc. 
W przeddzień wybuchu wojny secesyjnej nie było wśród monarchów europejskich planu rozbiorów USA. Poszczególne kraje sympatyzowały z jedną lub drugą stroną konfliktu ale stąd jeszcze daleko do twierdzenia, że "europejscy monarchowie wysyłali swe armie Ameryki". Już prędzej tego typu sytuacja - dokładnie w tym samym czasie - miala miejsce w sąsiednim Meksyku, z którym związal swe ambicje arcyksiąże Maksymilian popierany przez Napoleona III - do czasu tragicznego końca w Queretaro. Nazwanie Rosji "odwiecznym wrogiem europejskich domów panujacych" jest nadużyciem. Rosja rywalizowała z nimi ale była także ich wsparciem - w ramach ładu ustalonego po Kongresie Wiedeńskim. Przypomnieć chociazby należy - w tym kontekscie - interwencję na Węgrzech w 1849 r. w ramach udzielania pomocy monarchii habsburgskiej.

1. "Ten przyjął list, i nieśpiecznie ważąc go w dłoni, powiedział: „Przed otwarciem koperty i zapoznaniem się z treścią, chcę oświadczyć: zgadzam się na wszystkie zawarte w nim żądania…"
2. "Ale we wrześniu 1863 roku rosyjska flota ruszyła na Nowy Jork, a w październiku przybyła do San Francisco. Przybyli, gdy Południe odnosiło sukcesy, lecz wzbudziło konsternację w stolicach europejskich spekulantów i dali Lincolnowi czas na odwrócenie sytuacji na froncie. Koszt operacji wyniósł 7 milionów $. Lincoln pokrył to płacąc za formalnie należącą do Rosji Alaskę".
Winny jest autor książki, autor opracowania albo tłumacz. W każdym razie finalny skutek jest taki, iż tekst sprawia wrażenie niechlujnego oraz tchnącego sensacjonalizmem. Co do pierwszego cytatu, jego treść sprawia wrażenie legendy miejskiej i dobrze byłoby ją należycie zweryfikować. Jeżeli chodzi o drugi, w bardzo krótkim ustępie zawarty jest ogromny wsad merytoryczny, przy czym stopień generalizacji zdarzeń jest tak duży, iż czyni ową wypowiedż wielce niezrozumiałą i tym samym mało wartościową.

Przekonanie, że rządzi nami bliżej nieokreślona grupa bankierów i knuje, to jak zasłona dymna, przeszkadza widzieć prawdziwe spiski i złodziei z krwi i kości... Obawiam się ze większość teorii spiskowych wymyślono zwyczajnie dla odwrócenia uwagi. A bandzior najgłośniej krzyczy "łapać złodzieja!".
W podobnych sytuacjach przypomina mi się zawsze smutna historia trybuna o nazwisku Grakchus, którego oskarżono o spisek monarchistyczny!
... ludzie których interesów bronił, pomogli zamachowcom, reszta to kurz historii i trwająca do dziś dobra passa rzymskiej arystokracji.
...
Co do strony merytorycznej artykułu krytyka Arminiusa punktuje główne potknięcia autora. Dziękuję.
Pozdrowienia.