Dz. U.89.29.156

1990-01-01 zm.: Dz. U.90.36.206

1991-11-15 zm.wyn.z: Dz. U.91.104.450

1995-03-01 zm.: Dz. U.95.4.17

1997-09-01 zm.: Dz. U.96.100.461

1999-01-01 zm.wyn.z: Dz. U.97.28.153

zm.: Dz. U.98.137.887

zm.: Dz. U.98.162.1118

USTAWA

z dnia 17 maja 1989 r.

o ubezpieczeniu społecznym duchownych.^*

(Dz. U. z dnia 23 maja 1989 r.)

Realizując gwarantowane Konstytucją Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej prawo obywateli do ochrony zdrowia i ubezpieczenia społecznego oraz uwzględniając postanowienia zawarte w ustawie z dnia 20 marca 1950 r. o przejęciu przez Państwo dóbr martwej ręki, poręczeniu proboszczom posiadania gospodarstw rolnych i utworzeniu Funduszu Kościelnego, stanowi się, co następuje:

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1-6. ⁽¹⁾ (skreślone).

Rozdział 2

Świadczenia z tytułu ubezpieczenia

Art. 7. 1. Świadczenia z ubezpieczenia przysługujące duchownym oraz członkom ich rodzin obejmują:

1) ⁽²⁾ świadczenia lecznicze, zaopatrzenie w leki, przedmioty ortopedyczne, protezy, środki opatrunkowe i pomocnicze,

2) świadczenia pieniężne w razie choroby — zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne,

3) ⁽³⁾ (skreślony),

4) ⁽⁴⁾ (skreślony),

5) dodatki do emerytury i renty,

6) świadczenia pieniężne z tytułu wypadku i choroby zawodowej — rentę inwalidzką, rentę rodzinną oraz jednorazowe odszkodowanie,

7) ⁽⁵⁾ (skreślony).

2. Osobom mającym ustalone prawo do emerytury lub renty oraz członkom ich rodzin przysługują następujące świadczenia:

1) dodatki do emerytury i renty,

2) świadczenia w naturze — świadczenia lecznicze, rehabilitacyjne, zaopatrzenie w leki, przedmioty ortopedyczne, protezy, środki opatrunkowe i pomocnicze oraz pobyt w domu opieki społecznej,

3) ⁽⁶⁾ (skreślony).

3. Duchownemu, który stał się niezdolny do pełnienia swoich obowiązków w czasie pobytu za granicą, świadczenia określone w ust. 1 pkt 1 i 2 przysługują w okresie pobytu w kraju.

Art. 8. ⁽⁷⁾ Świadczenia z ubezpieczenia, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1, przysługują w zakresie i na zasadach przewidzianych dla pracowników.

Art. 9. 1. Świadczenia pieniężne w razie choroby przysługują na zasadach i w wysokości określonej dla pracowników w przepisach o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Zasiłek chorobowy przysługuje za każdy dzień niezdolności do pracy z powodu choroby trwającej nieprzerwanie co najmniej 30 kolejnych dni, chyba że niezdolność taka powstała wskutek wypadku lub choroby zawodowej, o których mowa w art. 13 ust. 2 i 3.

Art. 10. ⁽⁸⁾ (skreślony).

Art. 11. ⁽⁹⁾ (skreślony).

Art. 12. Do emerytur i rent, o których mowa w art. 11, przysługują dodatki:

1) ⁽¹⁰⁾ (skreślony),

2) pielęgnacyjny,

3) ⁽¹¹⁾ (skreślony),

4) dla sierot zupełnych

— na zasadach i w wysokości określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin.

Art. 13. 1. Renta inwalidzka, renta rodzinna i jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku oraz w razie choroby zawodowej przysługują na zasadach i w wysokości określonych w przepisach o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, z zastrzeżeniem ust. 2-4.

2. Za wypadek, o którym mowa w ust. 1, uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło podczas wykonywania czynności religijnych lub czynności związanych z powierzonymi funkcjami duszpasterskimi bądź zakonnymi, jak również w drodze do miejsca ich pełnienia lub z tego miejsca.

3. Za choroby zawodowe uważa się choroby określone w przepisach wydanych na podstawie Kodeksu pracy.

4. ⁽¹²⁾ (skreślony).

Art. 14. Do rent inwalidzkich i rent rodzinnych, o których mowa w art. 13, przysługują dodatki:

1) ⁽¹³⁾ (skreślony),

2) pielęgnacyjny,

3) dla sierot zupełnych

— na zasadach określonych w art. 12.

Art. 15. 1. Okoliczności i przyczyny wypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 2, bada i ustala właściwa instytucja diecezjalna lub zakonna.

2. Duchowny, który uległ wypadkowi, jest obowiązany zawiadomić niezwłocznie o wypadku instytucję diecezjalną lub zakonną.

3. Po uzyskaniu wiadomości o wypadku od poszkodowanego lub z innych źródeł, instytucja diecezjalna lub zakonna sporządza kartę wypadku, opierając się na oświadczeniach poszkodowanego, zeznaniach świadków i innych dowodach.

4. Karta wypadku powinna zawierać:

1) imię i nazwisko osoby zgłaszającej wypadek oraz datę zgłoszenia,

2) dane osobowe duchownego, który uległ wypadkowi,

3) rodzaj wypadku, opis jego okoliczności, przebieg i przyczyny,

4) opinię o tym, czy wypadek jest wypadkiem w rozumieniu art. 13 ust. 2,

5) opinię o tym, czy nie zachodzą okoliczności wyłączające prawo do świadczeń przysługujących z tytułu wypadku,

6) podpisy osób, które uczestniczyły w ustalaniu okoliczności i przyczyn wypadku,

7) datę sporządzenia karty wypadku.

5. Instytucja diecezjalna lub zakonna przekazuje oddziałowi Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kartę wypadku wraz z całą dokumentacją, na której podstawie została sporządzona, nie później niż w terminie 6 tygodni od uzyskania wiadomości o wypadku.

6. Oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na podstawie dokumentów, o których mowa w ust. 5, stwierdza, czy wypadek był wypadkiem w rozumieniu art. 13 ust. 2.

Art. 16. W sprawach zgłaszania i stwierdzania chorób zawodowych stosuje się odpowiednio przepisy wydane na podstawie Kodeksu pracy.

Art. 17. ⁽¹⁴⁾ (skreślony)

Art. 18. Świadczenia w naturze z tytułu pobierania emerytury lub renty przysługują w zakresie i na zasadach przewidzianych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin.

Art. 19. Zadania w zakresie ubezpieczenia wykonuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych, a świadczeń w naturze udzielają właściwe jednostki organizacyjne służby zdrowia i opieki społecznej.

Art. 20. 1. Ilekroć przepisy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin uzależniają prawo do świadczeń lub ich wysokość od posiadania ustalonego okresu zatrudnienia — przy ustalaniu świadczeń na podstawie ustawy przez taki okres rozumie się okres ubezpieczenia i okresy zaliczane do okresu ubezpieczenia.

2. Jeżeli przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin uzależniają prawo do świadczeń od osiągnięcia wieku emerytalnego lub powstania inwalidztwa w okresie zatrudnienia albo po jego ustaniu — przy ustalaniu prawa do świadczeń dla duchownych przez taki okres rozumie się okres ubezpieczenia.

Art. 21. ⁽¹⁵⁾ (skreślony)

Art. 22. ⁽¹⁶⁾ (skreślony)

Art. 23. ⁽¹⁷⁾ 1. Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi kwota podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie za miesiąc kalendarzowy, w którym powstało prawo do zasiłku.

2. W razie podwyższenia, na wniosek duchownego, podstawy wymiaru składek w ciągu ostatnich 12 miesięcy ubezpieczenia poprzedzających miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi kwota odpowiadająca przeciętnej miesięcznej podstawie wymiaru składek z tego okresu ubezpieczenia, a jeżeli ubezpieczenie trwało krócej — z faktycznego okresu ubezpieczenia.

3. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2, przyjmuje się kwoty stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 18,71% podstawy wymiaru składek na to ubezpieczenie.

Art. 24. ⁽¹⁸⁾ (skreślony).

Art. 25. ⁽¹⁹⁾ (skreślony).

Art. 26. Do postępowania w sprawach ustalenia świadczeń z ubezpieczenia, zasad ich realizacji oraz obowiązków osób pobierających takie świadczenia stosuje się zasady określone w przepisach, na których podstawie ustala się odpowiednie świadczenia, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej.

Rozdział 3

Zgłoszenie do ubezpieczenia i składki na ubezpieczenie

Art. 27-32. ⁽²⁰⁾ (skreślone).

Art. 33. ⁽²¹⁾ (skreślony).

Rozdział 4

Przepisy szczególne, przejściowe i końcowe

Art. 34. ⁽²²⁾ (skreślony).

Art. 35. 1. Świadczenia określone w ustawie z tytułu wypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 2, przysługują, gdy wypadek nastąpił po wejściu ustawy w życie.

2. Świadczenia określone w ustawie z tytułu choroby zawodowej przysługują, jeżeli uszczerbek na zdrowiu, spowodowany taką chorobą, został stwierdzony po wejściu ustawy w życie.

3. Zasiłek chorobowy z tytułu choroby powstałej przed dniem wejścia ustawy w życie przysługuje od dnia jej wejścia w życie, jednak okres zasiłkowy liczy się od daty powstania niezdolności do pracy.

4. Zasiłek pogrzebowy przysługuje, jeżeli śmierć nastąpiła po wejściu ustawy w życie.

Art. 36. ⁽²³⁾ (skreślony).

Art. 37. ⁽²⁴⁾ (skreślony).

Art. 38. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1989 r.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Dlaczego Hausner zapomniał o Funduszu Kościelnym? Wolność sumienia i wyznania

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word