Autor tekstu: Sam Harris

Tłumaczenie: Julian Jeliński

Od dawna utrzymuję dział na mojej stronie internetowej, w którym odnoszę się do przeróżnych wypaczeń, błędnego rozumienia oraz krytyki mojej pracy. To, że dział ten znajduje się na pierwszym miejscu w wyszukiwarce google po wpisaniu frazy „response to controversy" ^{[ 1 ]} (odpowiedź krytykom) uznaję za oznakę mojej bezmyślności lub masochizmu. Mogłem nie zabiegać aż o tyle kontrowersji, to oczywiste. Ale nie cofnę czasu.

Podczas, gdy większość mojej pracy poświęcona jest tematom kontrowersyjnym, bardzo rzadko obieram stanowisko, którego bym później żałował. Jednak jest jedno, którego zajęcia żałuję bardziej z każdą mijającą godziną: to mój „argument o stratach wśród ludności cywilnej" użyty w kwestii stosowania tortur w ekstremalnych okolicznościach. Ten argument najpierw pojawił się w „The End of Faith" (s. 192-199), w sekcji, w której porównywałem etyczny status „strat wśród ludności cywilnej" do statusu tortur w czasach wojny. Twierdziłem wtedy, i do dziś uważam, że straty wśród ludności cywilnej są pod każdym względem gorsze niż tortury.

Jednak, zamiast docenić to, jakim złem etycznym są dla mnie straty wśród ludności cywilnej, wielu czytelników błędnie wywnioskowało, że bezmyślnie akceptuję stosowanie tortur. Nie jest tak. Mimo to, uważam, że istnieją tak ekstremalne sytuacje, w których praktyki typu „waterboardingu" ^{[ 2 ]} mogą nie być etycznie usprawiedliwione, ale etycznie niezbędne — szczególnie, gdy zdobycie informacji od znanego terrorysty może ocalić życie tysięcy (lub nawet milionów) niewinnych ludzi. Twierdzić, że torturowanie może czasem być etycznie uzasadnione, nie oznacza, że powinno ono kiedykolwiek być legalne (przestępstwa takie jak wkraczanie na cudzy teren czy też kradzież mogą czasem być etyczne, podczas gdy wszyscy mamy interes w utrzymywaniu ich statusu, jako nielegalnych).

Szczerze żałuję, że użyłem tego argumentu. Racjonalna dyskusja dotycząca etyki tortur okazała się prawie w każdym przypadku niemożliwa do osiągnięcia, a moje opublikowane poglądy stały się (niekończącym się) prezentem dla moich krytyków i oszczerców: wydaje mi się, jakby co kilka tygodni ktoś odkrywał te strony „The End of Faith", albo zauważał, co ktoś inny o nich powiedział, i publicznie atakował mnie za bycie „zwolennikiem torturowania". Dziennikarze regularnie sprowadzają wywiady ze mną na każdy temat w tym kierunku — nie po to, by zrozumieć moje stanowisko, lub spójnie przeciw niemu argumentować, ale by czytelnicy mogli zostać zaszokowani jakimkolwiek, wprowadzającym ich w błąd wydźwiękiem efektu końcowego. Fenomen kogoś, kto nie jest  kategorycznie „przeciwko torturom" wydaje się być zbyt dobry, by z tego nie skorzystać.

Teraz jestem odrobinę bardziej roztropny i mam radę dla innych: nie wszystko, co ogólnie warto powiedzieć, warto powiedzieć samemu. Jestem pewny, że świat potrzebuje kogoś, kto poruszy temat etyki tortur, kto wskaże sprzeczności w tym, jak mierzymy wartość różnych krzywd, za które jednostka powinna być moralnie winna, ale tym kimś nie muszę być ja. Ten temat nie sprawił niczego poza odwróceniem uwagi i wywołaniem obrzydzenia u czytelników, którzy, bez tego, mogliby uznać moją pracę za użyteczną dla nich.

Temat tortur pojawił się niedawno w związku z artykułem na mój temat ^{[ 3 ]} opublikowanym w „The New Statesman". Jego autor, Jonathan Deryshire, podsumował swój artykuł mylącym streszczeniem moich poglądów (wśród innych błędów, zapomniał dodać, że uważam, iż tortury powinny być nielegalne). Później opublikował ^{[ 4 ]} niezredagowany zapis naszego wywiadu, prawdopodobnie bym mógł sam wypowiedzieć się na tak kontrowersyjny temat. Mimo to, nawet moje nieedytowane uwagi okazały się trudne do zrozumienia dla wielu ludzi, czego przykładem jest, że nawet mój przyjaciel, Adrew Sullivan uznał, że musi się od nich publicznie odciąć ^{[ 5 ]} W związku z tym, zostałem po raz kolejny zmuszony do wyklarowania moich poglądów. Szczerze mam nadzieję, że będzie to już ostatni raz.

[Poniższa treść stanowi poprawioną część artykułu „Odpowiedź na krytyki", do którego się wyżej odnosiłem]

Nie jestem jedynym, który uważa, że istnieją potencjalne okoliczności, w których użycie tortur byłoby etycznie uzasadnione. Liberalny senator Charles Schumer publiczne stwierdził ^{[ 6 ]}, że większość amerykańskich senatorów poparłaby stosowanie tortur, by odkryć lokalizacje podłożonej, tykającej bomby. Scenariusze „tykającej bomby" były szeroko krytykowane, jako nierealistyczne. Ale realizm nie jest istotny w tego typu eksperymentach myślowych. Istotne jest, że jeżeli nie masz argumentu, który wyklucza tortury w wyidealizowanych przypadkach, nie masz kategorycznego argumentu przeciwko stosowaniu tortur. W czasach, gdy nuklearny i biologiczny terroryzm stają się coraz bardziej prawdopodobne, w interesie każdego z nas jest określić, co powinno się zrobić, jeżeli osoba wydaje się mieć istotną wiedzę o grożącym ludziom okrucieństwie (i może nawet twierdzi, że posiada taką wiedzę), ale nie zamierza się tą wiedzą podzielić.

Mój argument za ograniczonym użyciem „przymusowego przesłuchiwania" (innej nazwy „tortur") sprowadza się do tego: jeżeli uważasz, że istnieją przypadki uzasadniające zrzucanie bomb, by zabić człowieka takich jak  Osama bin Laden (w ten sposób ryzykując zabicie i okaleczenie niewinnych mężczyzn, kobiet i dzieci), powinieneś uważać, że czasem może być uzasadnione, by stosować „waterboarding" wobec człowieka takiego jak Osama bin Ladena (w ten sposób ryzykując maltretowanie kogoś, kto wygląda jak Osama bin Laden). Wydaje mi się, że jakkolwiek porównywać praktyki „waterboardingu" stosowanego na groźnym terroryście oraz zrzucanie bomb, zrzucanie bomb zawsze okaże się gorsze ze względów etycznych. Mimo to, większość ludzi milcząco akceptuje praktyki współczesnych działań wojennych, jednocześnie uznając rozmawianie o możliwościach praktykowania tortur za temat tabu. Ważne jest by zaznaczyć, że mój argument za ograniczonym użyciem tortur nie sprawia, że karykatury typu Abu Ghraib wydają się mniej sadystyczne czy głupie. Uznałem złe traktowanie więźniów w Abu Ghraib za ewidentnie nieetyczne. Ponadto uważam to wydarzenie za jeden z największych błędów polityki zagranicznej U.S.A. w ostatnim stuleciu. Także nigdy nie widziałem niczego mądrego ani koniecznego w odmawianiu odpowiedniej pomocy prawniczej (oraz dostępu do dowodów) więźniom przetrzymywanym w Guantanamo Bay. Co więcej, uważam większość z tego, co wydarzyło się za rządów Busha i Cheney’a-rutynowe nadużycia władzy wobec zwykłych więźniów, praktykę „nadzwyczajnego interpretowania prawa" ^{[ 7 ]} itd. — za okropną skazę na sumieniu naszego narodu.

Część ludzi uważa, że, pomimo iż straty wśród ludności cywilnej mogą być gorsze niż tortury, to są to niezależne od siebie zła i jeden problem nie wpływa na odbiór drugiego. Jednak w istocie nie są one niezależne od siebie. Łatwo zobaczyć, że informacje zdobyte dzięki torturom mogą zmniejszyć ryzyko strat wśród ludności cywilnej. Jeżeli ktoś znalazłby się w sytuacji, mając jasny wybór pomiędzy torturowaniem znanego terrorysty lub bombardowaniem cywili, torturowanie terrorysty powinno wydawać się bardziej etyczną opcją. Mimo to, większość ludzkich intuicji jest odwrotna. Co więcej, bardzo niewielu krytyków argumentu strat wśród ludności cywilnej zdaje sobie chociażby sprawę jak bardzo asymetryczne są nasze obawy dotyczące tortur i strat wśród ludności cywilnej. Z trudem udaje się przeprowadzić dyskusję o etyce tortur, a jednocześnie straty wśród ludności cywilnej są często podawane w kontekście „udanych" akcji militarnych, tak jakby nie było w tym żadnego etycznego problemu. Przypadek Baitullaha Mehsuda ^{[ 8 ]}, zabitego z 12 innymi osobami (w tym jego żoną i teściową), jest świeżym przykładem: gdyby jego żona została poddana procesowi „waterboardingu", by uzyskać istotne informacje, zamiast po prostu zostać unicestwiona przez pocisk, możemy być pewni, że to wydarzenie spotkałoby się z gradem oburzenia.*

Często twierdzi się, że torturowanie „nie działa"- że przynosi niepewne informacje, wskazuje na niewinnych ludzi itd. Jak argumentowałem w „The End of Faith", tego typu forma obrony nie rozwiązuje podstawowego etycznego dylematu. Twierdzenie, że torturowanie nigdy nie działa, albo zawsze przynosi błędne informacje, jest oczywiście fałszywe. Istnieją przypadki, w których samo zagrożenie torturami zadziałało ^{[ 9 ]}. Jak argumentowałem w „The End of Faith", łatwo można wyobrazić sobie sytuacje, w których nawet małe prawdopodobieństwo uzyskania użytecznych informacji poprzez tortury usprawiedliwiałoby je — majaczące w oddali zagrożenie terroryzmu nuklearnego jest przykładem najbardziej oczywistym. Stanowczo nie pomaga w dyskusji to, że ci, którzy twierdzą, że tortury są „zawsze złe", nigdy nie potrafią przewidzieć sytuacji, w których dobrzy ludzie mogliby czuć pokusę użycia tortur. Krytycy mojego argumentu strat wśród ludności cywilnej zawsze ignorują ten przypadek, w którym przetrzymywana osoba była zaangażowana w okrutne akty przemocy i kiedy bezpośrednio zagrażają nam kolejne okrucieństwa. Jeżeli uważasz, że takie sytuacje nigdy się nie wydarzą, zastanów się, jak by to było, gdyby złapani zostali ważni członkowie Al-Kaidy wraz z ich komputerami. Prawdopodobieństwo, że taka osoba może być „niewinna" albo, że może „powiedzieć cokolwiek", by zmylić przesłuchujących, zdaje się być coraz mniej istotne. Tego typu ujęcia przybliżają nas bliżej do scenariusza „tykającej bomby", niż wielu ludzi jest gotowych to przyznać.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Macierewicz insynuuje akt terroru. Rozważania o terrorze i terroryzmie Przed czym stoi świat?

Zobacz komentarze (54)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Sam Harris Autor bestsellerowej ("New York Times"), wyróżnionej PEN Award książki - "The End of Faith: Religion, Terror, and the Future of Reason" (2005) oraz "Letter to a Christian Nation" (2006). Ukończył filozofię na Uniwersytecie Stanforda, studiował poza tym religioznawstwo, obecnie pracuje nad doktoratem z zakresu neuronauki. Udziela się medialnie w radio i telewizji, ostrzegając o niebezpieczeństwach związanych z wierzeniami religijnymi we współczesnym świecie. Mieszka w Nowym Jorku.  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 28  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Tajemnica świadomości