Podsumowując rozważania na temat art. 90 Konstytucji godzi się przypomnieć, że podstawową przyczyną wprowadzenia tego przepisu było stworzenie odpowiednich ram konstytucyjnych pozwalających w przyszłości na przystąpienie przez Polskę do organizacji międzynarodowych o charakterze ponadpaństwowym, a w szczególności do Unii Europejskiej.

Próba rozciągania tego przepisu na Konkordat nie ma żadnych podstaw ani z podmiotowego, ani z przedmiotowego punktu widzenia.

Akceptując zasadność zastosowania do ratyfikacji konkordatu trybu przewidzianego w art. 89 Konstytucji należy z kolei odnieść się do kwestii możliwości zastosowania w takim przypadku art. 133 ust. 2 Konstytucji, stwierdzającego, że „Prezydent Rzeczypospolitej przed ratyfikowaniem umowy międzynarodowej może zwrócić się do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem w sprawie jej zgodności z Konstytucją".

Aktualne brzmienie art. 89 ust. 1 Konstytucji daje parlamentowi uprawnienie jedynie do wyrażenia w formie ustawy zgody na ratyfikację umowy przez Prezydenta.

Nie jest to w żadnym razie zobowiązanie Prezydenta do dokonania takiej ratyfikacji, ani nawet „upoważnienia" go do tej czynności, co miało miejsce uprzednio pod rządami tzw. „Małej Konstytucji" z dnia 17 października 1992 r.

Wydaje się, iż w porównaniu z „Małą Konstytucją" aktualne uprawnienia Prezydenta w obszarze procedury ratyfikacyjnej uległy zwiększeniu, czego wyraźnym dowodem jest też danie mu możliwości zwrócenia się do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie zgodności umowy z Konstytucją. Z treści art. 133 art. ^{[ 10 ]} 2 nie wynika żadne ograniczenie czasowe możliwości realizacji tego uprawnienia Prezydenta, z wyjątkiem stwierdzenia, że ma to być dokonane przed ratyfikowaniem umowy międzynarodowej.

Nie ma też w art. 133 ust. 2 żadnych ograniczeń natury przedmiotowej. Wspomniane uprawnienie może być wykonane przez Prezydenta zarówno w odniesieniu do umów, których ratyfikacja nie wymaga uprzedniej zgody parlamentu, jak i do umów w których zgoda jest wymagana.

W moim przekonaniu nawet uchwalenie ustawy wyrażającej zgodę na dokonanie ratyfikacji nie pozbawia Prezydenta prawa do realizacji uprawnienia z art. 133 ust. 2. Należy bowiem pamiętać, że to nie parlament ratyfikuje umowy, ale Prezydent i jest to jego wyłączne uprawnienie, niekiedy uwarunkowane tylko uprzednią zgodą parlamentu.

Warto zauważyć, że art. 188 Konstytucji stwierdza, że „Trybunał Konstytucyjny orzeka w sprawach .. zgodności ustaw i umów międzynarodowych z Konstytucją". To generalne upoważnienie Trybunału nie zawiera żadnych ograniczeń co do rodzajów ustaw i umów. W rezultacie do kompetencji Trybunału należy orzekanie nawet co do zgodności z Konstytucją ustawy wyrażającej zgodę na ratyfikację umowy międzynarodowej, jak i co do zgodności z Konstytucją umowy wymagającej ustawowej zgody na jej ratyfikację i to zarówno przed jak i po uchwaleniu odnośnej ustawy.

W konkluzji należy stwierdzić, że ani z art. 89, ani z art. 133 ust. 2, ani też z innych przepisów konstytucyjnych nie wynika możliwość, czy też obowiązek wyłączenia stosowania art. 133 ust. 2 przy przyjęciu trybu wyrażenia przez parlament ustawowej zgody na ratyfikację umowy międzynarodowej przewidzianego w art. 89 Konstytucji. Ta konkluzja ma również zastosowanie do ratyfikacji Konkordatu.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Tryb ratyfikacji konkordatu Ratyfikacja Konkordatu - zgoda

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word