MOLESTOWANI KLERYCY PRZERWALI MILCZENIE

Metropolita poznański, arcybiskup Juliusz Paetz, jest „silnym człowiekiem" polskiego Kościoła. Ma „chody" w Watykanie, gdyż bawił tam przez piętnaście lat. Obecnie oskarżany jest przez kleryków swej archidiecezji o molestowanie seksualne. Za zbyt gorące zainteresowanie młodymi chłopcami wyproszono go ponoć z Watykanu.

Dziennikarz Faktów i Mitów rozmawiał z czterema klerykami poznańskiego seminarium duchownego. Jeden z nich jest byłym klerykiem, pozostali trzej są nadal w seminarium. Nie zgodzili się podać swych danych, oznaczałoby to dla nich koniec kościelnej kariery i spore kłopoty. Ich wypowiedzi zostały przez nas nagrane na taśmę magnetofonową. Nagrania trwały łącznie ponad cztery godziny. Mamy też pisemne oświadczenia naszych rozmówców. To na wypadek, gdyby arcybiskup zamierzał nas podać do sądu o rzekome zniesławienie.

Dlaczego klerycy zgodzili się na rozmowę? Bo od lat jest to samo: arcybiskup jest najwyższym przełożonym archidiecezji. Nikogo nie słucha, nikt nie ma nad nim władzy. Nie skutkują interwencje u rektora seminarium. Pomóc mogłaby tylko interwencja Watykanu, ale tam abp Paetz ma spore znajomości. Pracował przecież w rzymskim sekretariacie Synodu Biskupów, współpracował z watykańskim Sekretariatem Stanu i Radą ds. Publicznych Kościoła, delegacją Stolicy Apostolskiej ds. stałych kontaktów roboczych z rządem PRL. Był prałatem tzw. antykamery papieskiej, na bezpośredniej służbie trzech papieży: Pawła VI, Jana Pawła I oraz Jana Pawła II.

Skutecznie interweniować w opisywanej przez nas sprawie mógłby tylko papież. Publikujemy zatem ten artykuł i wołamy do Karola Wojtyły — w imię moralności, o której wciąż poucza się w Kościele, z szacunku dla prawa i w trosce o respektowanie kapłańskiej czystości, dla zaprzestania zgorszenia maluczkich oraz w imię zwykłej przyzwoitości - niech ukróci proceder seksualnego molestowania przez ordynariusza poznańskich kleryków!!!

Mówi Kleryk I:

"Jako kleryk, podczas opłatka Bożonarodzeniowego, tuż przed Nowym Rokiem, spotkałem księdza arcybiskupa Paetza. Byłem bardzo speszony. Poprosił mnie, abym pomógł mu zanieść torbę do pałacu biskupiego. Poczułem się bardzo wyróżniony. W pałacu poprosił, abym zrobił mu herbaty. Byłem bardzo zakłopotany całą sytuacją. (...) W moim domu nie było zbyt wesołej sytuacji finansowej. Arcybiskup szczegółowo wypytywał mnie o moje plany życiowe, na koniec dał mi w kopercie siedemset złotych. Nie chciałem przyjąć, ale nalegał. Przyjąłem w dobrej wierze; po powrocie do domu mama była szczęśliwa. Prosił mnie, abym zatelefonował do pałacu za dwa tygodnie. (...)

Arcybiskup podkreślał, że jeśli będę się dobrze uczył, mam szansę wyjechać na studia do Rzymu. To byłaby dla mnie życiowa szansa, marzenie młodego chłopaka na progu kapłańskiej kariery. Zadzwoniłem i umówiłem się w niedzielę, bo to jest dzień wyjścia dla kleryków z seminarium. Ubrałem się elegancko, a kolegom powiedziałem, że idę „w interesach". Sprawdziłem, czy ktoś mnie nie widział, jak wchodziłem do arcybiskupiego pałacu. Tak sobie życzył ksiądz biskup — żeby nie było plotek. Już przy wejściu ksiądz arcybiskup dotykał moich pośladków, przytulał się, całował po policzkach. Sytuacja była nienaturalna, ale nie mogłem tego przerwać, bo to była zbyt cenna znajomość, bałem się, że stracę swoją szansę na studia w Rzymie. (...) Na kolejnym spotkaniu pojawiła się propozycja wspólnego wypicia wina. To było białe, wytrawne wino włoskie o nazwie „Wzgórze Papieskie", bardzo dobre zresztą. Klerykom nie wolno pić alkoholu, ale arcybiskup przyniósł kieliszki i kazał nalać. Podczas każdego spotkania ksiądz arcybiskup głaskał mnie po nodze, przytulał się, całował w szyję, niby-przypadkiem dotykał w różne miejsca. Obejrzał mój indeks i obiecał, że po pierwszym półroczu rozpocznę studia w Rzymie. (...) Musiałem zrezygnować ze studiów w seminarium. Biskup w kościele powinien dawać przykład. Ale to nie tylko to. W seminarium natrafiłem też na kleryków uprawiających seks ze sobą. To, co widziałem i słyszałem, spowodowało, że utraciłem powołanie do kapłaństwa. Bardzo nad tym boleję".

Kleryk II:

"Umawiałem się z księdzem arcybiskupem w jego pałacu. Telefonowałem, przedstawiałem się tak, jak uzgodniłem to z arcybiskupem, a siedzący na centrali ojciec Józef łączył rozmowę. Ksiądz ordynariusz mówił, kiedy i o której godzinie mam przyjść do niego, kiedy nikogo w pałacu nie będzie. Potem dał mi numer swojego telefonu komórkowego, o którym nikt inny nie wiedział. (...) Apartamenty arcybiskupa to wiele pomieszczeń w tzw. amfiladzie. Najpierw duży przedsionek, potem ogromna sypialnia z wielkim, szerokim łożem. Naprzeciwko łoża znajduje się kredens z bielizną księdza. Na kredensie stoi duży, kolorowy telewizor. W trzeciej szufladzie kredensu znajdują się czerwone majtki, w jakich ksiądz arcybiskup chodzi. Męskie czerwone majtki, bez żadnych udziwnień. Po drugiej stronie, na końcu sypialni znajduje się duża łazienka z błękitnymi kafelkami. Ksiądz rektor zwolnił mnie z seminarium, abym pomógł księdzu biskupowi. Polał się alkohol, w nocy poczułem, że ktoś się do mnie „dobiera". Wściekłem się i w nocy wyszedłem do domu. Mówiłem o tym księdzu rektorowi, ale mnie zbeształ, że źle zinterpretowałem sytuację i rozpowszechniam plotki".

Kleryk III:

"Miałem osobisty kontakt z księdzem arcybiskupem. Jestem przystojny, mam ładną twarz i zgrabną sylwetkę. Zwrócił na mnie uwagę podczas wizyty w seminarium. Jeszcze tego samego dnia ksiądz rektor wysłał mnie do pałacu arcybiskupa z jakąś ważną przesyłką w kopercie. Już podczas powitania zostałem objęty silnym, niby-ojcowskim uściskiem. Dziwnym trafem prawa ręka arcybiskupa wylądowała na moim pośladku. Ksiądz ordynariusz przytulił się całym ciałem i począł mnie tą ręką powoli głaskać po mojej pupie. Drżał przy tym na całym ciele i jakoś tak dziwnie, w sposób urywany, oddychał. Potem dopytywał się o moje wyniki w nauce, proponował wypicie wina. Powiedział, że jak będę się starał, to mam szansę studiować w Rzymie, bo on mi to ułatwi. Nie miałem wątpliwości, o jakiego rodzaju „starania" chodzi. Zareagowałem chłodno, ze sporą rezerwą. Arcybiskup nakłaniał mnie, abym wyjechał razem z nim w podróż na tydzień do Rzymu. Miałem mieszkać z nim w jednym pokoju i być jego „osobistym asystentem" w tej podróży…".

Kleryk IV:

"Proszę postawić się w naszej sytuacji. Co ma zrobić młody chłopak, kleryk z seminarium duchownego, który przyszedł poświęcić się Bogu, jest zobowiązany do przestrzegania celibatu, nie jest homoseksualistą — a niedwuznacznie obłapia go najwyższy przełożony w diecezji, arcybiskup mający układy nie tylko w Episkopacie Polski, ale także wysoko, wysoko — w Watykanie? Komu można się poskarżyć i jak to zrobić, aby nie przekreślić swej kapłańskiej kariery? Przecież od arcybiskupa zależy cała moja przyszłość, moje życie. Czy mogę i mam w ogóle szansę protestować? Arcybiskup powiedział mi, że bardzo mu się podobam. Mnie także obiecywał studia w Rzymie, głaskał po tyłku i całował w usta. Wręcz ślinił się na mój widok. Sprzeciwiłem się mu i teraz mam w seminarium przechlapane. Kiedyś go spotkałem na korytarzu, powiedział mi, że mnie wciąż pamięta. (...) Po seminarium krążą opowieści o tych, którzy byli zaproszeni do arcybiskupa lub mogą do niego zostać wezwani. Kolega z roku był też gościem arcybiskupa i miał propozycję uprawiania seksu, na którą się nie zgodził. Poszedł porozmawiać z ojcem duchownym w seminarium o tej niemoralnej propozycji homoseksualnej. Kazano mu milczeć i „nie wychylać się". Poszedł porozmawiać z bardzo porządnym księdzem, biskupem pomocniczym Zdzisławem Fortuniakiem. Ksiądz biskup powiedział mu, że takie pogłoski o zachowaniu arcybiskupa „chodziły i nadal chodzą po księżach". Ksiądz biskup kazał mu się modlić i obiecał pomoc w przeniesieniu do innego seminarium".

Nasz redakcyjny magnetofon zanotował także podobne relacje innych kleryków z poznańskiego Wyższego Seminarium Duchownego. Tajemnicą poliszynela jest, że oprócz arcybiskupa również niektórzy inni księża, zwłaszcza bliski arcybiskupowi ksiądz infułat (będzie wiedział, o kim mowa) ma nie tylko homoseksualne upodobania, ale czynnie uczestniczy w praktykach homoseksualnych. Tak czynnie, że widywany jest dosyć często w znanym gejom klubie w centrum Poznania. Tam, w „cywilnym" stroju poluje na atrakcyjnych, młodych chłopców. Ksiądz arcybiskup wydaje się „specjalizować" w klerykach, zwłaszcza z najmłodszych roczników oraz pochodzących z ubogich rodzin. Wydaje mu się pewnie, że w silnie sklerykalizowanej Polsce jest „nie do ruszenia". My się arcybiskupa nie boimy. Znacznie bardziej przeraża nas możliwość permanentnego deprawowania młodych ludzi, którzy chcieli swe kapłańskie powołanie realizować w poznańskim seminarium. Takie sytuacje nie tylko mogą trwale przetrącić ich kręgosłup moralny; mogą także silnie zachwiać ich psychiką i narazić na rozmaite problemy. Nie mamy nic przeciwko gejom i ich seksualnej aktywności. Ale zmuszanie kogokolwiek do pieszczot lub współżycia seksualnego nie może nam być obojętne. Zwłaszcza gdy dokonywać by się to miało pod obłudną maską rzekomego celibatu i moralnej nieskazitelności.

JERZY KERN

(Artykuł podpisany pseudonimem, opublikowany w „Faktach i Mitach", 2001 r., autor: Ryszard M. Zając)

Zobacz także te strony: Julek, jesteśmy z tobą!

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Demoralizacja seksualna kleru Grzech onanizmu

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (5)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word