Mając bezpośredni i pośredni wpływ na światową społeczność islamską i politykę mocarstw, mogą umacniać swoją pozycję w regionie, a pozycję ropy w energetyce. Inwestycje, w tym w religię, zaczynają się zwracać — wahabizm stał się wiodącym prądem w islamie, tak więc świat liczy się z Arabią Saudyjską nie tylko ze względu na ropę. Zwracają się też inwestycje amerykańskie w dynastię saudyjską — widać to w Libanie, gdzie właśnie saudyjscy politycy namawiają Syrię do wycofania wojsk, dobrodusznie ostrzegając ją przed wikłaniem się w zbrojny konflikt. To nie może być nie na rękę Ameryce (zaś słabsze Syria i Iran to także silniejsza Arabia Saudyjska). W mediacji tej korzystają zapewne z syryjskiego wiceprezydenta i jego sunnickich kanałów wpływu bliskich śp. Rafika Hariri.

Jak widać, w islamie jest kilku graczy, którzy wykorzystują swą religię w różnych celach. W Syrii widzimy wykorzystanie lojalności wyznaniowej w swego rodzaju mafijnym podejściu do polityki ze strony alewickiej elity raczej wyobcowanej, jako mniejszość, ze społeczeństwa, choć przez to zmuszonej do stałego zabiegania o względy podwładnych i starającej się łączyć narodową różnorodność ideałami ponadreligijnymi. W Turcji, sunnizm starają się zaprzęgnąć do budowania tożsamości narodowej i wpływu na bliską zagranicę, podczas gdy książęta saudyjscy, eksportując wahhabizm czynią to w synergii z siłą swych petrodolarów. Słyszy się więc także przebąkiwanie o potrzebie ponownego ustanowienia islamskiego kalifatu, obejmującego arabskie, sunnickie kraje regionu… Religia, rzecz jasna, byłaby tu jedynie (i jedynym) narzędziem — bo żeby sama wiara mahometańska miała być celem, o to zdemoralizowane reżimy bliskowschodnie trudno raczej posądzać.

Czy służy to samej religii? W Syrii alawizm zanika sam w obawie o zmiecenie przez wiatr historii, w Turcji sunnizm sprostytuował się z władzą i czeka go zapewne los podobny do katolicyzmu w Polsce, co na razie zauważają jedynie wnikliwsi obserwatorzy. Rządząca partia islamska zawiodła swój elektorat i przypuszczalnie nastąpi trwały zwrot wielkiej części społeczeństwa w kierunku umiarkowanego liberalizmu w duchu alewickim po jednej stronie, a krwawego radykalizmu po drugiej. Dla sunnizmu oznacza to raczej kompromitację, tym bardziej, że ludzie od religii oczekują wysokiego poziomu etycznego. Saudyjczycy już witali się z gąską ...a tu jak się okazuje mają problemy u siebie. Radykalizm religijny przeradza się w radykalizm polityczny poddanych, niedoinwestowanych przez transferowanie wpływów z ropy za granicę, i postrzegających przez salafickie okulary swą własną władzę jako namiestników pogańskiego Zachodu. Religii — można podsumować — instytucjonalizacja i sojusz z tronem może służyć jedynie na krótką metę, wierze — nie służy wcale. Ale czy tak naprawdę religijna władza przejmuje się Bogiem?

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Islam przeciw reszcie świata Prawdziwi i urojeni wrogowie islamu

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (3)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Lesław Kawalec Ur. 1970. Nauczyciel języka angielskiego w krakowskim liceum, prowadzi także zajęcia w Kolegium Językowym i na kierunku Filologicznym na WSEH w Bielsku-Białej. Interesuje się religią, historią, polityką i dydaktyką, rozumianą jako pomoc otoczenia w maksymalnym rozwijaniu potencjału młodego czowieka, jego inicjatywności i niezależnego myślenia. Światopoglądowo bliski jest mu socynianizm.  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 6  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Prawdziwi i urojeni wrogowie islamu