Na to wszystko powinno być nas stać Panie Premierze! To się opłaci, będzie trzeba mniej pieniędzy na rodziny zastępcze i więzienia. Na pewno jest jeszcze wiele innych dobrych metod, należy sięgnąć do sprawdzonych doświadczeń innych narodów.

Krokiem we właściwym kierunku jest ustawa o świadczeniach rodzinnych z 28.11.2003, wprowadzająca kryterium dochodowe jako podstawę wypłacania zasiłków. Co z tego, kiedy zasiłki, ze względu na masowość zjawiska, są bardzo niskie. Dlatego należy zrobić wszystko, żeby tylko chciane dzieci przychodziły na świat, przede wszystkim w rodzinach, które nie potrzebują finansowego wsparcia państwa do ich wychowania a potrzebują bardziej pomocy organizacyjnej i prawnej. Wprowadzenie „becikowego" dla wszystkich jest zaprzeczeniem prawidłowości tej ustawy.

Dobrą ilustracją zależności, jakie przedstawiłam, jest sytuacja obserwowana od kilkudziesięciu lat we Francji. Występował tam chyba najostrzejszy w Europie kryzys demograficzny. Ujemny wskaźnik urodzeń utrzymywał się przez kilkadziesiąt lat mimo bardzo surowych przepisów bezwzględnie zakazujących usuwania ciąży. Oceniano liczbę aborcji na ok. 600.000 rocznie i to wykonywanych w prawdziwym podziemiu. Po kilku latach walk emancypacyjnych ustawa z 1975 roku nie dość, że wprowadziła praktycznie aborcję na żądanie, to jeszcze pokrywanie kosztów z budżetu państwa, co powoduje, że statystyki są dokładne co do jednego przypadku. Aktualnie liczba aborcji wynosi ok. 100.000 rocznie przy liczbie ludności zbliżonej do 60 mln, co i tak rząd francuski uważa za liczbę stanowczo zbyt wysoką i przeznacza znaczne kwoty na podniesienie edukacji seksualnej, mimo że ta edukacja jest prowadzona systematycznie w szkołach a środki antykoncepcyjne, np. dla młodzieży, są praktycznie bezpłatne. Natomiast przyrost naturalny — dzięki prawidłowej polityce pronatalistycznej - ma jeden z najwyższych wskaźników w Europie i to nie tylko wśród imigrantów, ale i tzw. rdzennych Francuzów.

Dla porównania liczbę aborcji w Polsce — na podstawie prawa wielkich liczb — biorąc pod uwagę niską edukację seksualną, ocenia się na 250-300 tysięcy rocznie.

Na poparcie mojej tezy można przypomnieć też bardzo wysoki przyrost naturalny w epoce PRL, przy jednoczesnej prawie całkowitej swobodzie usuwania ciąży także w szpitalach państwowych.

Ustawa antyaborcyjna jest główną, jakkolwiek nie jedyną, przyczyną tragicznych zjawisk demograficznych przedstawionych wyżej. Nie twierdzę, że jej uchylenie spowoduje, że nagle Polska stanie się krajem powszechnej szczęśliwości, ale pilna likwidacja ustawy leży w żywotnym interesie narodu. Restrykcyjne jej stosowanie powoduje w dużej mierze patologiczny przyrost naturalny. Ustawa nie jest kompromisem, o którym nie trzeba mówić. Trzeba nie tyle mówić, co krzyczeć, żeby te oczywiste prawdy dotarły do decydentów. Polityka chowania głowy w piasek, na zasadzie „jakoś to będzie", nie przystoi cywilizowanemu państwu w środku Europy. Na razie słyszymy polityków traktujących sprawę urodzeń jako okazję do przepychanek politycznych, natomiast nie słychać w ogóle, żeby mieli oni zamiar potraktować problem demografii z powagą, na jaką on zasługuje.

*

Artykuł ukazał się w „Trybunie" z 18.1.2006.

Zobacz także te strony: Największa batalia - aborcja Ustawa antyaborcyjna Aborcja: Głos kobiety O prawach pojemników na płody

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Życie seksualne wczoraj i dziś Zboczeńcy na Olimpie

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (17)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Teresa Jakubowska B. przewodnicząca partii RACJA. Absolwentka SGPiS (Szkoła Główna Handlowa), Wydział Handlu Zagranicznego. Pochodzi z Częstochowy, gdzie skończyła szkołę zakonną katolicką. Po studiach pracowała w handlu zagranicznym, w tym 6 lat w Paryżu. Żona nieżyjącego już Jerzego Jakubowskiego, profesora Wydziału Prawa UW. Działaczka lewicowa.  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 9  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Ile nas kosztuje Kościół?