Spektakle Piny Bausch to także prowokacja — protest przeciwko perfekcji i oderwaniu baletu od rzeczywistości i przeciwko dobremu smakowi w zaczarowanym świecie tańca ^{[ 19 ]}.

Temat kobiety i jej wrażliwości zawsze fascynował Pinę Bausch, analizując przedstawienia można wiele dowiedzieć się o kobietach, o ich obawach, tęsknotach, uczuciach i niemożności sprawowania nad nimi kontroli. „Widzimy, co dzieje się z człowiekiem, kiedy bezbronność nagle zamienia się w furię" ^{[ 20 ]}. W pierwszych scenach Łez cesarzowej widzimy kobietę, która idzie przez pole, ubrana jest w strój króliczka, idzie powoli, potykając się o grunt, jest bezsilna i wyczerpana, podkreślone jest to rytmiczną muzyką, która wprowadza nas w trans, potęguje poczucie pustki i osamotnienia; w innej scenie obserwujemy drugą kobietę, która idzie przez las, w którym każde drzewo jest ponumerowane, jest zrezygnowana; następna scena pokazuje już ojców idących przez ten las, a każdy z nich niesie płaczące dziecko na rękach. Dla mnie scena tego filmu jest wymowna: kobiety rzuciły swoje funkcje żon i matek — zbuntowały się, stąd ten kontrast scen jest uderzający: mąż — żona, pustka pola — krucha kobieta, zgiełk uliczny — kobieta na chodniku siedząca na fotelu. Wprowadzenie elementu niepewności do codziennych sytuacji: ponumerowany las, fotel na chodniku, jest jednym z elementów teatru postdramatycznego

Jej spektakle łączą w sobie kontrastujące elementy dramaturgiczne: szaleńczą aktywność na scenie i wyciszenie, zgiełk i samotność, radość i frustrację, bezruch i taniec, estetykę i trywialność ^{[ 21 ]}.

Warte byłoby tu przypomnienia inne przedstawianie Stara i drzwi Matsa Eka, gdzie piękno jest przeciwstawione brzydocie. To przedstawianie, tak jak przedstawiania Piny Bausch, doskonale wpisuje się w nurt teatru postdramatycznego. Tytułową postać gra nikt inny jak słynna tancerka, matka Eka — Brigit Cullberg. Mats Ek pokazał, w tym krótkim, bo zaledwie 30 minutowym przedstawianiu, ciało patologiczne — zdeformowane przez chorobę, niepełnosprawność, ciało takie „w stosunku do przyjętej normy wywołuje 'niemoralną fascynację', niesmak, niewygodę albo strach" ^{[ 22 ]}. Jedyne co klasyczne w tym przestawianiu to muzyka Chopina. W jednej scenie pokazane jest nagie ciało starej kobiety, w innym kadrze widzimy fallusa i zbliżoną do niego głowę tancerki, wywołuje to niesmak, jest „niewygodne" dla widza. Taniec u Eka to także zwykłe bujanie się na drzwiach, czy dotykanie stołu, upadek i podnoszenie się, skok do góry i runięcie w przepaść znajdującą się pod stołem, bieganie i nieporadne poruszanie się. Wszystko w tym przedstawieniu: każda materialna rzecz na scenie ma znaczenie.

Teatr postdramatyczny nieustannie przekracza granice bólu, aby przezwyciężyć rozdział ciała od języka i ponownie wprowadzić pełną bólu i pożądania cielesność do królestwa ducha — głosu i języka (Julia Kristeva) ^{[ 23 ]}.

Spektakle Piny Bausch wpisują się w nurt teatru postdramatycznego — wiąże się to z towarzyszącymi poszukiwaniami uniwersalnego języka (języka ciała) — który u tej wybitnej choreografki powstał z połączenia teatru, rewii i baletu. Nieobecna do tej pory w librettach baletowych choreografia „brutalności i prowokacji" znajduje swój wyraz w teatrze tańca realistycznego, w teatrze emocji. Taniec w teatrze Bausch pokazuje to, co dla każdego z nas jest najważniejsze — czyli? Stały wątek — wspólny dla jej spektakli, stosunki międzyludzkie, na które kłamstwo ma bardzo duży wpływ, gdzie „rozpacz nigdy nie przeradza się w cynizm, a jej manifestacja nie budzi zażenowania" ^{[ 24 ]}.

Filmografia

1. Cafe Müller, przedstawianie Piny Bausch.
2. Łzy cesarzowej, film Piny Bausch.
3. Stara i drzwi, przedstawianie Matsa Eka
4. Na lewą stronę. Pina Bausch oraz teatr tańca Wuppertalu — film dokumentalny: realisation — Ulrich Tegeder, redaktion — Hans Vetter, tekst polski — Remigiusz Ptasznik.

Bibliografia

1. Biography of Pina Bausch 13.8.2006.
2. Drabik G. Woda, ziemia, powietrze [w:] „Przegląd Polski on-line".
3. Lehmann H.T. Teatr postdramatyczny.
4. Ross J. Difficult dances. The choreography of Pina Bausch 13.8.2006.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Polaroidy czyli kilka ostrych zdjęć Idee teatru Petera Brooka na przykładzie postaci Tierno Bokara

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (2)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Kinga Chabros Współpracowała z krakowskim radiem internetowym "Bez Kitu", gdzie prowadziła audycje kulturalne.  Numer GG: 4753883  Liczba tekstów na portalu: 7  Pokaż inne teksty autora  Poprzedni tekst autora: Polaroidy czyli kilka ostrych zdjęć