|
Chcesz wiedzieć więcej? Zamów dobrą książkę. Propozycje Racjonalisty: | | |
|
|
|
|
Prawo » Prawo wyznaniowe » Dawne prawo wyznaniowe » Okres II RP
Bezwyznaniowość Autor tekstu: H. Halpern i A. Żbikowski
Bezwyznaniowość
jest formalną nieprzynależnością do żadnego
wyznania. Każdy świadomy wolnomyśliciel, nieuznający
żadnych dogmatów religijnych, przez zdeklarowanie swej bezwyznaniowości zrywa z organizacją wyznaniową, w której nominalnie tkwił przez dokonanie nad nim, niezależnie od
jego woli, niegdyś,
pewnego rytuału wyznaniowego, jak np. chrztu, obrzezania itp.
Olbrzymia
większość prawodawstw państw współczesnych, gwarantując obywatelom całkowitą
wolność sumienia i wyznania, przez to samo uznaje bezwyznaniowość, jako
jeden z rodzajów ustosunkowania się do istniejących wyznań. [ 1 ]
Prawne
uznanie bezwyznaniowości na terenie byłych zaborów austriackiego i pruskiego istniało na długo przed wojną na zasadzie odnośnych ustaw
konstytucyjnych. państw zaborczych [ 2 ].
Na
terenie byłego zaboru rosyjskiego bezwyznaniowość przed wojną nie była znana, z chwilą jednak uchwalenia Konstytucji z dnia 17.3.1921 r., gwarantującej w art. 111 i 112 całkowitą wolność sumienia i wyznania oraz nieprzymuszanie
nikogo do udziału w czynnościach i obrzędach religijnych — stało się rzeczą
jasną i niewątpliwą, że bezwyznaniowość i na terenie tej dzielnicy jest
dopuszczalną, a to tym bardziej, że z punktu widzenia obowiązującego prawa
cywilnego nie ma żadnych przeszkód, prawo to bowiem przewiduje świeckie urzędy i akta stanu cywilnego oraz
świecką jurysdykcję rozwodową dla dysydentów, żydów, baptystów i w ogóle
osób, należących do wyznań, w których obrządek religijny w tym celu nie
jest wymagany [ 3 ].
Przez analogię zatem z istniejącymi rejestrami stanu cyw. dla dysydentów, żydów,
baptystów itp. mogą być zakładane księgi stanu cyw. dla bezwyznaniowców
przed istniejącymi już urzędnikami stanu cywilnego. Co najwyżej dla wyjaśnienia
formalnej strony mogłoby się przydać odnośne rozporządzenie Ministra Spraw
Wewnętrznych, żadnych zaś absolutnie ustaw wydawać nie ma potrzeby.
Obfita literatura
prawnicza podziela ten pogląd (Makowski, Abraham, Konic [ 4 ]), Allerhand, Rżewski i Szwarcman, Skalski, Żbikowski i in.).
Mimo
iż były już precedensy, gdy władze administracyjne stwierdzały
bezwyznaniowość poszczególnych osób (np. reskrypt Min. Spr. Wewn. z dn.
22.2.1926 r. Nr: A. A. 9423/25 w sprawie stwierdzenia
bezwyznaniowości obywatela D. J., który to reskrypt nakazał wydanie poświadczenia
bezwyznaniowości, zaznaczając, iż „nikt nie może być zmuszony do należenia
do jakiegokolwiekbądź wyznania", lub przychylne załatwienie podania prof.
J. Baudouina de Courtenay’a przez Komisarjat Rządu m. st. Warszawy w końcu
lipca 1927 roku), wszystkie niemal władze administracyjne zarówno państwowe jak samorządowe (z
gorliwością godną lepszej sprawy!) systematycznie odmawiają
stwierdzenia bezwyznaniowości i prowadzenia aktów stanu cyw. dla
bezwyznaniowców, zmuszając petentów do przeprowadzania sprawy we wszystkich
instancjach, aż do Ministerstwa Spr. Wewn., które uwzględnia skargi.
Mamy nadzieję, że powyższy system szykan ze strony niższych instancyj
administracyjnych zostanie wreszcie zakazany
przez odnośne władze.
Chcąc
więc uzyskać prawne stwierdzenie swej bezwyznaniowości, należy:
- wnieść listem poleconym (ze zwrotnem potwierdzeniem odbioru) do parafji lub gminy wyznaniowej deklarację
wystąpienia i wykreślenia z listy parafjan (członków) z powołaniem się na art. 111 i 112 Konstytucji, oraz reskrypt Min.
Spraw Wewn. Nr. A. A. 9423 z 1926 r., oraz
- załączając odpis powyższej deklaracji, potwierdzenie pocztowe doręczenia
jej, oraz wyciąg z ksiąg ludności — wnieść do Starostwa podanie o wydanie
poświadczenia o bezwyznaniowości i zarządzenie odnośnego sprostowania w księgach ludności i meldunkowych, przyczem należy powołać się również na reskrypt Min. Spraw Wewn. Nr. A. A. 9423 z r. 1926.
Jeden z rozdziałów "Ilustrowanej Encyklopedii
Wolnomyślicielskiej", opracowanej przez H. Halperna i A. Żbikowskiego,
wydanej przez wydawnictwo "Wolnomyśliciel" z Lublina w roku 1929.
Przypisy: [ 1 ] Patrz: S.
Skalski: Wolność sumienia i wyznania w świetle współczesnych
konstytucyj.
Lublin, 1925. [ 2 ] art. 14 austryjackiej ustawy
zasadniczej o powszechnych prawach obywatelskich z dn. 21.12.1867 r. Dz. U. P. Nr 142 i art. 12
Ustawy Konstytucyjnej dla Państwa
Pruskiego z dn. 81.1.1850, Dz. U. Nr 17. [ 3 ] art. 92 Kod. Cyw. Król. Pol., art. 189 Prawa o małż. z r.
1836, art. 931, 941, 942, 945, 949, 950, 955 tomu X Zb. Pr. Ces. Rosyjsk. w związku z przedwojennemi rozporządzeniami władz administracyjnych. [ 4 ] "(na terenie b.
zab. ros.) prowadzenie rejestrów aktów stanu cywilnego dla bezwyznaniowych jest nie tylko możliwe,
ale i konieczne.
Skoro konstytucja uznaje bezwyznaniowość, to i akty stanu cyw. muszą
być dla nich prowadzone, a gdy kodeks cyw. łącznie z innemi uzupełniającemi
go rozporządzeniami nakazuje utrzymywanie aktów stanu cywilnego odrębnie dla
poszczególnych wyznań, to i przez analogię należy na urzędników cyw. (tj. burmistrzów,
wójtów, a w Warszawie na komisarjaty) włożyć prowadzenie
rzeczonych ksiąg dla bezwyznaniowych… Wystarczy
rozporządzenie ministerjalne". (H. Konic. Prawo osobowe cz. I. str.
83-84). « Okres II RP (Publikacja: 01-05-2007 )
Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawa autorskie tego tekstu należą do autora i/lub serwisu Racjonalista.pl.
Żadna część tego tekstu nie może być przedrukowywana, reprodukowana ani wykorzystywana w jakiejkolwiek formie,
bez zgody właściciela praw autorskich. Wszelkie naruszenia praw autorskich podlegają sankcjom przewidzianym w
kodeksie karnym i ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.str. 5365 |
|