(Ogłoszona w Dzienniku Urzędowym z dnia 11 grudnia 1905)

FRANCJA

Rozdział I

Zasady

Art. 1. Republika zapewnia wolność sumienia. Gwarantuje swobodne wykonywanie praktyk religijnych jedynie z poniżej podanymi ograniczeniami, powziętymi w interesie porządku publicznego.

Art. 2. Republika nie uznaje, nie opłaca ani nie subwencjonuje żadnej religii. W rezultacie, począwszy od 1 stycznia, który nastąpi po ogłoszeniu niniejszej ustawy, zostaną zlikwidowane w budżetach Państwa, departamentów i gmin wszelkie wydatki związane z wykonywaniem praktyk religijnych. Będą jednak mogły być wpisane do wymienionych budżetów wydatki związane z posługami duszpasterskimi, zapewniające swobodne wykonywanie praktyk religijnych w zakładach publicznych takich jak licea, gimnazja, hospicja, schroniska i więzienia.

Zakłady publiczne kultu zostają zlikwidowane, z zastrzeżeniem postanowień wymienionych w artykule 3.

Rozdział II

Przyznawanie dóbr. Wynagrodzenia

Art. 3. Zakłady, których likwidację zarządzono w artykule 2, będą funkcjonowały prowizorycznie nadal, zgodnie z przepisami regulującymi to obecnie, aż do przyznania ich dóbr stowarzyszeniom przewidzianym w artykule IV, najpóźniej do chwili wygaśnięcia terminu wymienionego poniżej.

Po ogłoszeniu niniejszej ustawy funkcjonariusze administracji dóbr państwowych dokonają inwentaryzacji opisowej i wartościowej:

1º Dóbr ruchomych i nieruchomych wymienionych zakładów;

2º Dóbr Państwa, departamentów i gmin użytkowanych przez wymienione zakłady.

Ta podwójna inwentaryzacja zostanie sporządzona kontradyktoryjnie wraz z przedstawicielami prawnymi zakładów kościelnych lub przez nich powołanymi poprzez ich notyfikację w trybie administracyjnym.

Funkcjonariusze, którym powierzono inwentaryzację, będą mieli prawo żądać przedstawiania im wszelkich tytułów i dokumentów potrzebnych do ich działań.

Art. 4. W przeciągu jednego roku, począwszy od ogłoszenia niniejszej ustawy, dobra ruchome i nieruchome mens, majątków kościelnych, rad parafialnych, konsystorzy i innych zakładów publicznych kultu zostaną przekazane, wraz z wszelkimi obciążeniami i zobowiązaniami na nich ciążącymi, oraz z ich specjalnym przeznaczeniem, przez przedstawicieli prawnych tych zakładów, stowarzyszeniom powstałym zgodnie z postanowieniami przepisów artykułu 19, stawiającym sobie za cel zgodnie z ogólnymi zasadami organizacyjnymi kultu, zapewnianie praktyk religijnych na obszarach, które dotąd obejmowały wymienione wyżej zakłady.

Art. 5. Zostaną zwrócone Państwu te z określonych w poprzednim artykule dóbr, które pochodzą od Państwa, a które nie są obciążone pobożnym zapisem uczynionym później niż ustawa z 18 germinala roku X. ^{[ 1 ]}

Przekazania dóbr będą mogły być dokonane przez zakłady kościelne jedynie w okresie jednego miesiąca po ogłoszeniu przepisów administracji publicznej przewidzianych w artykule 43. W przeciwnym razie każda zainteresowana strona lub prokuratoria będą mogły wystąpić do sądu cywilnego o ich zwrot.

W przypadku sprzedania przez stowarzyszenie kultowe własności ruchomości lub nieruchomości stanowiących część spuścizny po rozwiązanym zakładzie publicznym, kwota uzyskana z przedmiotu sprzedaży będzie musiała być zużytkowana w imiennych tytułach rentowych lub zużyta w sposób przewidziany w paragrafie 2 artykułu 22.

Nabywca zbytych dóbr będzie osobiście odpowiedzialny za prawidłowość takiego zużytkowania.

Dobra rewindykowane przez Państwo, departamenty lub gminy nie będą mogły być zbywane, przekształcane ani zmieniane aż do wydania przez kompetentne sądy postanowienia w tej sprawie.

Art. 6. Stowarzyszenia obdarowane dobrami zniesionych zakładów kościelnych poniosą zobowiązania za długi i pożyczki tych zakładów z zastrzeżeniem warunków trzeciego paragrafu niniejszego artykułu; dopóki nie będą one zwolnione od tych zobowiązań, będą miały prawo użytkowania dóbr wytwarzających dochody, jakie mają być zwracane Państwu na mocy artykułu 5.

Roczne płatności pożyczek zaciągniętych na wydatki związane z utrzymaniem budynków religijnych będą ponoszone przez stowarzyszenia, proporcjonalnie do czasu, podczas którego będą one użytkowały te budynki zgodnie z przepisami rozdziału III; w przypadku, gdy Państwo, departamenty lub gminy wejdą w posiadanie budynków, których są właścicielami, będą one odpowiedzialne za długi prawnie zaciągnięte i obciążające te budynki.

Art. 7. Dobra ruchome lub nieruchome obciążone świadczeniami na cele charytatywne lub jakimkolwiek innym celem niż wykonywanie praktyk religijnych, zostaną przekazane przez przedstawicieli prawnych zakładów kościelnych służbom lub zakładom publicznym lub użyteczności publicznej, których przeznaczenie zgodne jest z celem, jakim obciążone są wymienione dobra. To nadanie będzie musiało być zatwierdzone przez Prefekta departamentu gdzie ma siedzibę zakład kościelny. W przypadku odmowy sprawdzenia, zostanie rozwiązana przez dekret Rady Stanu.

Wszelkie działania przejęcia lub rewindykacji muszą być dokonane w przeciągu sześciu miesięcy począwszy od dnia, gdy rozporządzenie prefektury lub dekretu zatwierdzającego przekazanie ukaże się w Dzienniku urzędowym. Będzie możliwe wniesienie powództwa cywilnego jedynie z powodu darowizny lub zapisu i to tylko przez ich donatorów oraz ich spadkobierców w linii prostej.

Art. 8. W przypadku nie dokonania przez zakład kościelny w terminie określonym w artykule 4 przekazania dóbr tam określonych, zostanie on ich pozbawiony drogą dekretu.

Po wygaśnięciu wymienionego terminu, dobra przeznaczone do przekazania będą aż do chwili przekazania pozostawać pod sekwestrem.

W przypadku, gdy do dóbr określonych w artykule 4 i paragrafie 1 niniejszego artykułu, wnosić będzie roszczenia od początku bądź później, wiele stowarzyszeń utworzonych dla wykonywania praktyk tej samej religii, przekazanie tych dóbr dokonane przez przedstawicieli zakładu lub dekret, będzie mogło być zaskarżone przed Radą Stanu, która w sprawie spornej, wyda postanowienie, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy.

Wniosek będzie wniesiony do Rady Stanu w przeciągu jednego roku licząc od daty dekretu lub od chwili notyfikacji władzy prefektury dotyczących nadania dokonanego przez przedstawicieli prawnych publicznego zakładu kultu. Ta notyfikacja będzie musiała być dokonana w przeciągu jednego miesiąca.

Nadanie będzie mogło zostać zaskarżone w późniejszym terminie w przypadku zaistnienia rozłamu w obdarowanym stowarzyszeniu, utworzenia nowego stowarzyszenia na skutek zmiany terytorium okręgu kościelnego i w przypadku, gdy obdarowane stowarzyszenie nie jest już w stanie wykonywać swego żądania.

Art. 9. W przypadku nie powołania żadnego stowarzyszenia uprawnionego do przejęcia dóbr publicznego zakładu kultu, dobra te będą przekazane dekretem gminnym zakładom pomocy lub dobroczynności znajdującym się na terytorium danego okręgu kościelnego.

W razie rozwiązania stowarzyszenia, dobra, jakie mu przekazano na mocy postanowień artykułów 4 i 8, zostaną one przekazane dekretem wydanym przez Radę Stanu stowarzyszeniom analogicznym na tym samym terytorium lub gdy takich nie ma, na terytoriach sąsiadujących, bądź zakładom wskazanym w paragrafie 1 niniejszego artykułu.

Każde działanie zmierzające do przejęcia lub rewindykacji musi być dokonane w przeciągu sześciu miesięcy licząc od dnia ogłoszenia dekretu w Dzienniku urzędowym. Powództwo może być wniesione jedynie w przypadku darowizny lub zapisu i to przez ich autorów lub ich spadkobierców w linii prostej.

Art. 10. Przekazanie dóbr przewidziane w artykułach poprzednich nie dają podstaw do żadnego ściągania podatku na rzecz Skarbu Państwa.

Art. 11. Duchowni, którzy w chwili ogłoszenia niniejszej ustawy mają ukończone ponad sześćdziesiąt lat i którzy przez co najmniej trzydzieści lat wykonywali funkcje kościelne wynagradzane przez Państwo, otrzymają roczną i dożywotnią rentę równą trzem czwartym ich wynagrodzenia.

Ci, którzy mają ukończone ponad czterdzieści pięć lat i którzy przez co najmniej dwadzieścia lat wykonywali funkcje kościelne wynagradzane przez Państwo, otrzymają roczną i dożywotnią rentę równą połowie ich wynagrodzenia.

Renty przyznane w dwóch poprzednich paragrafach nie będą mogły przekraczać tysiąca pięciuset franków.

W przypadku zgonu pobierającego rentę, renta w wysokości do połowy jej dotychczasowej sumy może być przekazana na rzecz wdowy i małoletnich sierot pozostawionych przez zmarłego i do wysokości jednej czwartej na korzyść wdowy bez małoletnich dzieci. W chwili dojścia sierot do pełnoletności, ich renta wygasa zgodnie z prawem.

Duchowni, aktualnie wynagradzani przez Państwo i którzy nie będą w sytuacji opisanej powyżej, będą otrzymywali przez cztery lata od momentu zniesienia budżetu wyznań, zasiłek równy całości ich wynagrodzenia w przeciągu pierwszego roku, dwóch trzecich w drugim roku, połowie w trzecim roku i jednej trzeciej w czwartym roku.

Jednakże w gminach liczących mniej niż 1 000 mieszkańców, dla duchownych kontynuujących wykonywanie swoich funkcji, czas trwania każdego z czterech powyżej wskazanych okresów będzie podwojony.

Departamenty i gminy będą mogły przyznawać aktualnie opłacanym duchownym renty lub zasiłki ustanowione na tych samych zasadach, na taki sam okres i na takich samych warunkach co Państwo.

Zachowane zostają prawa nabyte w dziedzinie rentowej zgodnie z poprzednim ustawodawstwem oraz przyznane zapomogi czy to dla byłych duchownych rozmaitych religii czy to dla ich rodzin.

Renty przewidziane w dwóch pierwszych paragrafach niniejszego artykułu nie będą mogły się kumulować z żadną inną rentą ani z żadnym innym przyznanym przez Państwo, departament lub gminę uposażeniem z jakiegokolwiek tytułu.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Wolność sumienia i wyznania Konstytucja Republiki Francuskiej

Zobacz komentarze (1)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word