Ustawa z dnia 27 czerwca 1885, dotycząca personelu zlikwidowanych wydziałów teologii katolickiej jest stosowana do profesorów, wykładowców, nauczycieli akademickich i studentów wydziałów teologii protestanckiej.

Renty i zasiłki przewidziane powyżej nie podlegają cesji ani zajęciu na takich samych warunkach jak renty cywilne. Zostaną one z mocy prawa wstrzymane w przypadku skazania na karę pozbawienia wolności lub hańbiącą lub w przypadku skazania za jedno z przestępstw przewidzianych w artykułach 34 i 35 niniejszej ustawy.

Prawo do otrzymywania lub korzystania z renty lub zasiłku będzie zawieszone, gdy zajdą okoliczności powodujące utratę obywatelstwa francuskiego, podczas okresu pozbawienia tego obywatelstwa.

Prośby o rentę muszą być złożone w przeciągu jednego roku od ogłoszenia niniejszej ustawy pod karą prekluzji.

Rozdział III

Budynki kultu

Art. 12. Są i pozostają własnością Państwa, departamentów i gmin budynki, które były w użytkowaniu narodu a które na podstawie ustawy z 18 germinala roku X służą publicznemu sprawowaniu praktyk religijnych lub za mieszkanie ich duchownym (katedry, kościoły, kaplice, świątynie, synagogi, arcybiskupstwa, biskupstwa, plebanie, seminaria), oraz należące do nich nieruchomości i ruchomości wchodzące w skład ich urządzenia w chwili, gdy te budynki były oddawane na cele praktyk religijnych.

W stosunku do tych budynków, jak i tych później wybudowanych po wydaniu ustawy z 18 germinala roku X, których Państwo, departamenty i gminy były właścicielami, w tym wydziały teologii protestanckiej, postępować się będzie zgodnie z przepisami następnych artykułów.

Art. 13. Budynki służące publicznemu wykonywaniu praktyk religijnych, oraz ruchomości z ich urządzenia będą pozostawione bezpłatnie, do dyspozycji publicznych zakładów kultu religijnego, następnie stowarzyszeń powołanych by je zastąpić, którym dobra z tych zakładów będą przekazane stosownie do postanowień z rozdziału II.

Zaprzestanie z tego korzystania i ewentualne jego przeniesienie, będzie orzeczone dekretem, z wyjątkiem zaskarżenia do Rady Stanu stanowiącej w sporze:

1º Gdy stowarzyszenie będące beneficjentem zostaje rozwiązane;

2º Gdy, poza przypadkiem siły wyższej, praktyki religijne przestają być sprawowane podczas więcej niż sześciu kolejnych miesięcy;

3º Gdy narażona jest, z powodu niewystarczających starań, konserwacja budynku lub konserwacja przedmiotów ruchomych określonych na mocy ustawy z 1887 roku i artykułu 16 niniejszej ustawy i po zawiadomieniu notyfikacją rady miejskiej lub w jej braku — prefekta;

4º Gdy stowarzyszenie przestaje wypełniać swój cel lub gdy przeznaczenie budynków zostanie zmienione;

5º Gdy korzystanie nie spełnia zobowiązań wynikających z artykułu 6 bądź ostatniego paragrafu niniejszego artykułu bądź przepisów dotyczących zabytków.

W przypadkach przewidzianych powyżej, przeznaczenie tych nieruchomości na inny cel będzie mogło być orzeczone dekretem wydanym przez Radę Stanu. Poza tymi przypadkami będzie ono mogło mieć miejsce jedynie na drodze ustawy.

Nieruchomości przeznaczone niegdyś na cele religijne i, w których ceremonie religijne nie odbywały się podczas roku poprzedzającego niniejsza ustawę oraz te, o które nie będą się ubiegały stowarzyszenia kultowe w przeciągu dwóch lat po ogłoszeniu tej ustawy, będą mogły być przeznaczone na inne cele dekretem.

To samo rozwiązanie stosuje się do budynków, o których przeznaczenie na inne cele wystąpiono przed 1 czerwca 1905.

Zakłady publiczne kultu, następnie stowarzyszenia kultowe będące beneficjentami, będą zobowiązane do wszelakiego rodzaju napraw oraz do poniesienia kosztów ubezpieczenia i innych obciążeń związanych z budynkami i ruchomościami z ich urządzenia.

Art. 14. Arcybiskupstwa, biskupstwa, plebanie wraz ze swymi przynależnościami, wyższe seminaria i wydziały teologiczne protestanckie będą pozostawione bezpłatnie do dyspozycji publicznych zakładów kultu, następnie stowarzyszeń przewidzianych w artykule 13, w sposób następujący: arcybiskupstwa i biskupstwa na okres dwóch lat; probostwa w gminach gdzie mieszka duchowny, wyższe seminaria i wydziały teologiczne protestanckie na okres pięciu lat licząc od ogłoszenia niniejszej ustawy.

Zakłady i stowarzyszenia podlegają, w tym co dotyczy tych budynków, zobowiązaniom przewidzianym w ostatnim paragrafie artykułu 13. Jednakże nie będą one zobowiązane do dużych remontów.

Zaprzestanie z korzystania przez zakłady i stowarzyszenia zostanie ogłoszone na warunkach i zgodnie ze sposobem określonym w artykule 13. Postanowienia paragrafów 3 i 5 tego samego artykułu stosuje się do budynków określonych w paragrafie 1 niniejszego artykułu.

Usunięcie instytucji publicznej z plebanii oddanych do dyspozycji stowarzyszeń kultowych może nastąpić w okresie przewidzianym w paragrafie 1 na mocy dekretu wydanego przez Radę Stanu.

Po wygaśnięciu okresu użytkowania bezpłatnego, swobodne dysponowanie budynkami zostanie zwrócone Państwu, departamentom lub gminom.

Zgodnie z artykułem 136 ustawy z 5 kwietnia 1884 dodatki mieszkaniowe obciążające aktualnie gminy w przypadku braku probostwa pozostaną ich obciążeniem w okresie pięciu lat. Ustaną całkowicie w przypadku rozwiązania stowarzyszenia.

Art. 15. W departamentach Savoie, Haute-Savoie i Alpes Maritimes, użytkowanie budynków wcześniejszych niż ustawa z 18 germinala roku X, służących do sprawowania praktyk religijnych lub za mieszkanie dla duchownych będzie przekazane stowarzyszeniom kultowym przez gminy, na obszarze, na jakim się znajdują, na warunkach wymienionych w artykule 12 i następnych niniejszej ustawy. Poza tymi zobowiązaniami gminy będą mogły swobodnie dysponować własnością tych budynków.

W tych samych departamentach cmentarze pozostaną własnością gmin.

Art. 16. Zostanie dokonane uzupełniające sklasyfikowanie budynków służących do sprawowania publicznego praktyk religijnych (katedr, kościołów, świątyń, synagog, arcybiskupstw, biskupstw, probostw, seminariów), w którym uwzględni się wszystkie budynki, mające w całości lub częściowo wartość artystyczną lub historyczną.

Przedmioty ruchome lub nieruchomości wymienione w artykule 13, które zgodnie z ich przeznaczeniem nie byłyby jeszcze umieszczone na liście klasyfikacyjnej sporządzonej na mocy ustawy z dnia 30 marca 1887, zostają na mocy niniejszej ustawy, dołączone do wymienionej tu klasyfikacji. Zostanie dokonane przez Ministerstwo Szkolnictwa Publicznego i Sztuk Pięknych w przeciągu trzech lat, kompletna klasyfikacja tych obiektów, których konserwacja z punktu widzenia historycznego lub artystycznego byłaby wystarczająco uzasadniona.

Po wygaśnięciu tego terminu pozostałe obiekty byłyby z mocy prawa wyłączone z klasyfikacji.

Poza tym, nieruchomości i przedmioty ruchome, przekazane z mocy niniejszej ustawy stowarzyszeniom, będą mogły być sklasyfikowane na takich samych warunkach o ile należałyby do zakładów publicznych.

Co do pozostałych nie uchyla się postanowień ustawy z dnia 30 marca 1887 r.

Archiwa kościelne i biblioteki istniejące w arcybiskupstwach, biskupstwach, wyższych seminariach, parafiach, filiach i ich przynależnościach zostaną zinwentaryzowane a te, które zostaną uznane za własność Państwa, zostaną mu zwrócone.

Art. 17. Nieruchomości sklasyfikowane na mocy ustawy z dnia 30 marca 1887 lub z mocy niniejszej ustawy są niezbywalne i nie podlegające przedawnieniu.

W przypadku gdyby sprzedaż lub zamiana przedmiotu sklasyfikowanego uzyskała zgodę Ministerstwa Szkolnictwa Publicznego i Sztuk Pięknych, przyznaje się prawo pierwokupu: 1º stowarzyszeniom kultowym; 2º gminom; 3º departamentom; 4º muzeom i spółkom zajmującym się sztuką i archeologią; 5º Państwu. Cena zostanie ustalona przez trzech ekspertów, których wskaże sprzedający, nabywca i przewodniczący sądu cywilnego.

Jeśli żaden z nabywców wskazanych powyżej nie skorzysta z prawa pierwokupu, sprzedaż będzie wolna; lecz zabronione jest, aby nabywca przedmiotu sklasyfikowanego wywoził go z Francji.

Żadne prace dotyczące napraw, restauracji czy konserwacji w zabytkach lub obiektach ruchomych sklasyfikowanych nie mogą być rozpoczęte bez zgody Ministerstwa Sztuk Pięknych ani nie mogą być wykonywane bez nadzoru jego administracji, pod karą grzywny w wysokości od sześciuset do tysiąca pięciuset franków, nałożonej na właściciela, lokatora lub posiadacza, którzy zarządziliby te prace.

Wszelkie naruszenia powyższych dyspozycji oraz przepisów artykułu 16 niniejszej ustawy i artykułów 4, 10, 11, 12, i 13 ustawy z dnia 30 marca 1887 podlega karze grzywny od stu do dziesięciu tysięcy franków oraz pozbawienia wolności od sześciu dni do trzech miesięcy lub tylko jednej z tych kar.

Zwiedzanie budynków i pokazywanie sklasyfikowanych przedmiotów ruchomych będzie dostępne dla publiczności; nie może być wymagana żadna opłata ani należność.

Rozdział IV

Stowarzyszenia dla wykonywania kultu

Art. 18. Stowarzyszenia powstałe dla pokrywania kosztów, dla utrzymania i wykonywania publicznego kultu będą musiały być ustanowione zgodnie z artykułem 5 i następnymi pierwszego rozdziału ustawy z dnia 1 lipca 1901. Ponadto podlegać będą przepisom niniejszej ustawy.

Art. 19. Stowarzyszenia te muszą mieć wyłącznie za swój cel sprawowanie zapewnienie wykonywania kultu i muszą składać się co najmniej:

W gminach mniejszych niż 1 000 mieszkańców, z siedmiu osób;

W gminach od 1 000 do 20 000 mieszkańców z piętnastu osób;

W gminach powyżej 20 000 mieszkańców z dwudziestu pięciu osób pełnoletnich, zamieszkałych lub zameldowanych na terytorium obszaru kościelnego.

Każdy z członków będzie mógł się ze stowarzyszenia wycofać w dowolnym momencie po zapłaceniu zaległych składek oraz składek z roku bieżącego, niezależnie od wszelkich przeciwnych zastrzeżeń.

Niezależnie od przeciwnych zastrzeżeń statutu, akty zarządzania finansowego i administrowania prawnego dóbr wykonywanego przez dyrektorów lub zarządzających będą corocznie co najmniej przedstawiane do kontroli walnego zgromadzenia członków stowarzyszenia i poddawane jego ocenie.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Wolność sumienia i wyznania Konstytucja Republiki Francuskiej

Zobacz komentarze (1)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word