1. Geneza i stan prawny związany z ratyfikacją Traktatu Konstytucyjnego

W ciągu ostatnich dwudziestu lat w Unii Europejskiej przeprowadzano szereg rewizji traktatów europejskich. Każdy z nich był opracowany przez Konferencję Międzyrządową złożoną z przedstawicieli rządów państw członkowskich, Komisji Europejskiej oraz Parlamentu Europejskiego.

Jednolity Akt Europejski podpisany został w lutym 1986 r. co pozwolił Unii zbudować jednolity rynek, ustanawiając swobodę przepływu ludzi, towarów, usług i kapitału.

Podpisany sześć lat później, w lutym 1992 r., Traktat z Maastricht umożliwił Unii wprowadzenie wspólnej waluty, wspólnej polityki zagranicznej a także ustanowił współpracę w dziedzinie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych.

Jednakże po ustanowieniu Traktatu z Maastricht pogłębianie europejskiej unii politycznej zostało nieco spowolnione. Dwie kolejne Konferencje Międzyrządowe, które zakończyły się podpisaniem Traktatu z Amsterdamu w 1997 r. i Traktatu z Nicei w 2001 r., pozwoliły na osiągnięcie pewnych sukcesów, ale wyraźna była słabsza wola polityczna. Wiele kwestii instytucjonalnych, choć niezwykle istotnych w obliczu rozszerzenia Unii, pozostało bez odpowiedzi.

W grudniu 2000 r. szefowie państw i rządów piętnastu państw członkowskich, zgromadzeni w Nicei, doszli do porozumienia w kwestii rewizji traktatów i uznali konieczność kontynuowania reformy instytucjonalnej. Reforma ujęta w Traktacie z Nicei była przez wielu oceniana jako opracowana zbyt powściągliwie. Tym samym Rada Europejska rozpoczęła szerszą i głębszą debatę na temat przyszłości Unii, której celem była rewizja dotychczasowych traktatów. W tych okolicznościach postanowiono zwołać „ostatnią" międzynarodową konferencję naszego kontynentu, której zadaniem miało być przygotowanie Traktatu Konstytucyjnego Unii Europejskiej.

Ostateczny tekst Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy został jednomyślnie przyjęty przez szefów rządów i państw członkowskich 18.6.2004 r. Po dokonaniu przeglądu pod kątem legislacyjnym i technicznym został uroczyście podpisany 29.10.2004 r. w Rzymie.

Konstytucja Europejska unieważnia większość dotychczasowych postanowień traktatowych. Tak więc po jej wejściu w życie tracą swą moc Traktat Rzymski, Traktat z Mastricht i amsterdamski a także postanowienia z Nicei z 2001 r. Stąd też Traktat Konstytucyjny nie może być przyjmowany częściowo ani obowiązywać tylko w niektórych państwach dotychczasowej Unii.

Aby jednak postanowienia Traktatu mogły wejść w życie, jego tekst musi być poddany procesowi ratyfikacji we wszystkich 25 państwach członkowskich Unii. Ratyfikacja odbywać się będzie zgodnie z obowiązującą w danym państwie procedurą prawną oraz tradycją historyczną. Postanowienia prawne odnośnie sposobu ratyfikacji umowy międzynarodowej, którą jest Traktat, są różne w poszczególnych państwach UE. Możliwe są dwie drogi prawne ratyfikacji, bądź ich połączenie:

• metoda parlamentarna, w ramach której tekst Traktatu poddany zostanie pod głosowanie w parlamencie narodowym państwa członkowskiego oraz

• ogłoszenie ogólnonarodowego referendum, w którym posiadający czynne prawo wyborcze obywatele, odpowiadając na pytanie dotyczące Traktatu, w powszechnym głosowaniu wypowiedzą się „za" lub „przeciw" niemu.

Wyniki referendum, w zależności od obowiązujących przepisów i tradycji, mogą mieć charakter prawnie obowiązujący lub opiniodawczy ^{[ 1 ]}. Po zakończeniu procesu ratyfikacji oraz złożeniu przez wszystkie państwa członkowskie UE dokumentów ratyfikacyjnych w Rzymie, Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy będzie mógł wejść w życie. Zwykle proces ratyfikacji Traktatów wspólnotowych trwał od roku do 2 lat. Dla Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy przyjęto rok 2009 za datę graniczną.

Ze strony polskiej traktat podpisali ówczesny premier rządu Marek Belka i minister spraw zagranicznych Włodzimierz Cimoszewicz. Nie widnieje zaś na nim podpis głowy państwa polskiego Aleksandra Kwaśniewskiego. Utarło się drogą zwyczajową, że głowa państwa podpisując traktat tej rangi co Konstytucja Europejska, określa zarazem tryb jego ratyfikacji. Traktat Konstytucyjny dla Europy zawiera szereg norm ingerujących w porządek prawny RP, a obowiązująca w Polsce konstytucja z dnia 2.4.1997 roku była poparta ogólnonarodowym referendum. Wiele argumentów przemawia za tym by i Traktat Konstytucyjny UE przyjąć w sposób łączący obie wyżej wymienione drogi ratyfikacyjne.

Rok 2005, w którym w Polsce miały miejsce podwójne wybory (parlamentarne i prezydenckie) okazał się krytycznym dla procesu ratyfikacji Traktatu Konstytucyjnego UE. Na wiosnę 2005 w referendum konstytucyjnym Traktat odrzuciło społeczeństwo francuskie, a kilka miesięcy później negatywną ocenę dla tego dokumentu wystawiło społeczeństwo Zjednoczonego Królestwa Holandii.

2. Struktura Traktatu Konstytucyjnego UE

Główny tekst TK jest podzielony na cztery części poprzedzone preambułą. W poszczególnych częściach wyodrębniono szereg tematów nazwanych tytułami, te z kolei zawierają rozdziały, a w niektórych z nich występują sekcje i podsekcje. Integralnym składnikiem Traktatu są protokoły i załączniki.

Pierwsza, nie zatytułowana część Traktatu składa się z dziewięciu tytułów:

1. Definicja i cele Unii,

2. Prawa podstawowe i obywatelstwo Unii,

3. Kompetencje Unii (III),

4. Instytucje i organy Unii,

5. Wykonywanie kompetencji Unii,

6. Życie demokratyczne Unii,

7. Finanse Unii,

8. Unia i jej bezpośrednie otoczenie,

9. Członkostwo w Unii.

W punkcie szóstym części pierwszej wymienione są wszystkie instytucje UE, na które składają się następujące organy:

• Parlament Europejski,

• Rada Europejska,

• Komisja Europejska,

• Minister Spraw Zagranicznych Unii /nowość/,

• Rada Ministrów Unii /nowość/,

• Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej,

Sześć powyższych organów tworzą ramy instytucjonalne przyszłej Unii, pozostałe cztery to organy użyteczności ekonomicznej i ciała doradcze. Są to:

• Trybunał Obrachunkowy,

• Europejski Bank Centralny /nowość ze względu na znacząco zmieniony zakres kompetencji/.

Do istotnych instytucji o charakterze doradczym zaliczono:

• Komitet Ekonomiczno-Społeczny i

• Komitet Regionów.

Drugą częścią Traktatu jest Karta Praw Podstawowych przyjęta przez państwa członkowskie podczas szczytu w Nicei, w grudniu 2000 r. Wówczas był to akt woli politycznej. Karta Praw Podstawowych zamieszczona jako druga część TK nabrała znaczenia normatywnego. Poprzedzona własną preambułą Karta ta obejmuje siedem tytułów:

1. Godność,

2. Wolności,

3. Równość,

4. Solidarność,

5. Prawa obywatelskie,

6. Wymiar sprawiedliwości,

7. Postanowienia ogólne dotyczące wykładni i stosowania Karty.

W trzeciej, bardzo obszernej, części Traktatu zatytułowanej: Polityki i Funkcjonowanie Unii występuje siedem tytułów:

1. Zasady ogólne,

2. Niedyskryminacja i obywatelstwo,

3. Polityki i działania wewnętrzne,

4. Stowarzyszenie krajów i terytoriów zamorskich,

5. Działania zewnętrzne Unii,

6. Funkcjonowanie Unii,

7. Postanowienia wspólne.

W części czwartej, która została nazwana Postanowienia Ogólne i Końcowe uregulowano kwestie sukcesji przyszłej Unii wobec Wspólnoty Europejskiej i obecnej Unii Europejskiej, w tym uchylenie dotychczasowych traktatów. Sprecyzowano terytorialny zasięg stosowania TK, określono zasady jego wejścia w życie, a także przyjęto zwykłą i uproszczona procedurę zmiany jego postanowień.

Do Traktatu dołączono załączniki występujące już w Traktatach Rzymskich z 1957 r. Załącznik I — Lista produktów objętych postanowieniami TK dotyczącymi Wspólnej Polityki Rolnej i Rybackiej UE oraz załącznik II — wykaz krajów i terytoriów zamorskich stowarzyszonych z Unią, które utrzymują szczególne stosunki z niektórymi państwami członkowskimi.

Do TK dołączono też trzydzieści sześć protokołów, spośród których zdecydowana większość to protokoły przeniesione z dotychczasowych traktatów założycielskich, rewizyjnych i akcesyjnych, których obowiązywanie nie stało się bezprzedmiotowe. Ponadto do TK, w chwili jego podpisania zostały dołączone, ujęte w Akcie Końcowym Konferencji Międzyrządowej, deklaracje jej uczestników. Konferencja Międzyrządowa przyjęła czterdzieści jeden wspólnych deklaracji wszystkich jej uczestników (niektóre z nich zawarte były w traktatach akcesyjnych) oraz uwzględniono siedem deklaracji niektórych państw członkowskich.

Traktat Konstytucyjny przyznaje przyszłej Unii Europejskiej osobowość prawną (art. I — 7 TK). Podmiotowość w prawnie międzynarodowym „przyszłej" Unii Europejskiej nie będzie — podobnie jak w obecnym stanie prawnym — podmiotowością pełną ^{[ 2 ]}.

Utworzona na mocy TK Unia będzie dysponowała jednakże szerszymi i zupełnie nowymi kompetencjami, których dotychczas nie miały WE ani UE. Jej ramy instytucjonalne, cele i zadania również nie będą identyczne. Chodzi o to, że art. I — 12 ust. 4 TK podkreśla specyficzny charakter kompetencji UE w zakresie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa — WPZiB, przypisując Unii odrębne zadania „definiowania i implementacji wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, włączając w to stopniowe definiowanie wspólnej polityki obronnej", które to cele nie zostały zaliczone do żadnej z trzech grup kompetencji Unii.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Eurokonstytucja czyli konstytucja czego? Wyzwania europejskie

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Jerzy Kolarzowski Doktor habilitowany, adiunkt w Instytucie Historyczno-Prawnym Uniwersytetu Warszawskiego (Wydział Prawa i Administracji). Współzałożyciel i rzecznik prasowy PPS (1987 - luty 1988), zwolniony z pracy w IPiP PAN (styczeń 1987), współredagował Biuletyn Informacyjny Ruchu Wolność i Pokój (1986–1987), sygnatariusz platformy Wolność i Pokój (1985), przekazywał i organizował przesyłanie m.in. do Poznania, Krakowa, Gdańska, Lublina i Puław wielu wydawnictw podziemnych. Posiada certyfikat „pokrzywdzonego” wystawiony przez IPN w 2003 r. Master of Art of NLP. Pisze rozprawę habilitacyjną "U podstaw europejskiej filozofii praw człowieka. Narodziny jednostki w sferze publicznej i prywatnej w pismach Braci Polskich". Zainteresowania: historia instytucji życia publicznego i prywatnego, myśl etyczna i religijna Europy (zwłaszcza okresu reformacji). Bada nieoficjalne nurty i idee inspirujące kulturę europejską. Hobby: muzyka poważna, fotografia krajobrazowa. Autor książki Filozofowie i mistycy  Liczba tekstów na portalu: 51  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Polski i brytyjski samorząd terytorialny - zasadnicze różnice